اوّلین نامِه قُرنتیانی سِه 3 - کتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش شرقیکِلیسائه دِلهِ سیوایی 1 اِی بِرارون ولی مِن، نَتونِسِمه کِسایی واری که خِدائه روح، وِشونِ دِله دَره گَب بَزِنِم، بلکه کِسایی واری که هِوا و هوِسِ دِله دَرِنه گَب زَمبه، یعنی کِسایی واری که مَسیحِ دِله، کِچیکِ وَچه نه. 2 مِن شِما ره شیر هِدامه نا گوشت، چوون وه آمادگی ره نِداشتینی و هَمتی هم نِدارنِنی، 3 چوون که هَمتی هِوا و هَوِسِ دِمبال دَرِنی. وَختی شِمه میون حَسودی و دَعوا دَره، مگه اینِ نِشون نَدِنه که هِوا و هوِسِ دِمبال دَرِنی و بَقیه آدِمونِ واری رِفتار کاندینی؟ 4 چوون وَختی یه نَفِر گانه: «مِن پولُسِ دِمبالرو هَسِمه» و یه نَفِر دییه گانه: «مِن آپولُسِ دِمبالرو هَسِمه» مگه بَقیه آدِمونِ واری نینی؟ 5 مگه آپولُس کیِ؟ پولُس کیِ؟ وِشون فِقَط خادمونینه که خِدا هر کِدومِ یِتا وظیفه هِدا تا وِشونِ طریق شِما ایمون بیارین. 6 مِن تیمِ دَکاشتِمه و آپولُس اونِ اوه هِدا، ولی خِدا بییه که اونِ سبز هاکارده. 7 پَس نا اونی که کارِنه حِساب اِنه و نا اونی که اوه دِنه، بلکه فِقَط خِدائه که اونِ سبز کانده. 8 اونی که کارِنه و اونی که اوه دِنه، هر دِتا یِتا هَسِنه و هر کِدوم شه زَحمِت بَکِشیِ اِندا، پاداش گِرنِنه. 9 چوون اِما فِقَط خِدائه همکارونیمی. شِما خِدائه کِشت و کارِ زِمین و خِدائه ساختمونِنی. 10 اون فیضی که خِدا مِ ره هِدائه هِمراه، ماهرِ معماری واری پی بَکِندیمه و یه نَفِر دییه اون پیِ سَر، ساختمون سازِنه. هر کی وِنه مِواظب بوئه که چی طی سازِنه. 11 چوون هیچ کی نَتونده به جِز اون پِی که بَکِندی بَییه، یِتا دییه پی بَکِنه، و اون پی شه هَمون عیسی مَسیحِ. 12 اِسا اگه یه نَفِر این پیِ سَر یِتا ساختمون، طِلا یا نِقره یا گرونِ سَنگ ها یا چو یا واش یا کَمِلِ جِم بَسازه، 13 هر کسِ کار مَعلوم بونه، چوون اون «روز» همه چی ره بَر مِلا کانده. چوون تَش، کارِ نتیجه ره مَعلوم هاکارده و تَش هر کاری که آدِمون هاکاردِنه ره آزمود کانده. 14 اگه کاری که اون پیِ سَر بِساته بَییه، به جا بَمونه، اون آدِم شه پاداشِ گِرنه. 15 اگه یه نَفِرِ کار تَش بَیره، ضرر وینده؛ هرچَن شه نِجات گِرنه، ولی کِسی واریِ که تشِ شعله‌هائه جِم جان دَر بَوِرده بوئه. 16 مگه نَدوندِنی که خِدائه مَعبِدِنی و خِدائه روح شِمه دِله دَره؟ 17 اگه کِسی خِدائه مَعبدِ له هاده، خِدا هم وه ره نابود کانده؛ چوون خِدائه مَعبِد، مِقدَّسِ و شِما اون مَعبدِنی. 18 شه ره گول نَزِنین. اگه شِمه جِم کِسی فکر هاکانه، این زِمونه دِله حَکیمِ آدِمِ، اینِ وِسه که حکیم بَووه، وِنه نادون بَووه. 19 چوون این دِنیائه حِکمت خِدائه نَظِر نادونیه. هَمون طی که اَیّوبِ کِتابِ دِله بَنوِشته بَییه: «حَکیمِ آدِمونِ، شه وِشونِ حیلهِ هِمراه گرفتار کانده.» 20 و اَی دِواره مَزمورِ کِتابِ دِله بَنوِشته بَییه: «خِداوند حَکیمِ آدِمونِ فکرهائه جِم خَوِر دارنه و دونده که اون فکرا بی خودینه.» 21 پَس هیچ کَس دییه آدِمونِ فخر نَکِنه. چوون همه چی شه شِمه وِسه ئه، 22 چه پولُس، چه آپولُس، چه کیفا، چه دِنیا، چه زندگی، چه بَمِردِن، چه حال و چه آینده، همه اینا شه شِمه وِسه هَسه 23 و شِما مَسیحِ وِسه هَسینی و مَسیح خِدائه وِسه هَسه. |
@2024 Korpu Company