Marcos 7 - Eibangeilhos en Mirandês

L que ye lhimpo i l que amporca las pessonas

¹ Ajuntórun-se alredror de Jasus ls fariseus i alguns scribas que habien benido de Jarusalen.

² I bírun alguns deciplos del a quemer pan culas manos ampuras, quier dezir, sien las lhabar.

³ Ye que ls fariseus i todos ls judius nun cómen sien purmeiro habéren lhabado bien las manos, cunsante era la questume de ls antigos,

⁴ i apuis de benir de la praça nun cómen sien se lhabar i hai inda muita cousa que fáien por questume cumo la lhabaige de ls copos i de las jarras i ls cacharros de metal.

⁵ Anton, preguntában-le ls fariseus i ls scribas: «Porque rezon ls tous deciplos nun ándan al son de las tradiçones de ls antigos i cómen culas manos sien las tener lhabado?»

⁶ El respundiu-le: «Bien porfetizou Eisaías a respeito de bós, sous falsos, tal cumo stá screbido: Este pobo respeita-me cula boca, mas l sou coraçon stá loinge de mi;

⁷ Ambalde me fázen culto, ansinando doutrinas que son leis de ls homes.

⁸ Çpreziando la lei de Dius, agarrais-bos a la tradicion de ls homes.»

⁹ Dezie-le, tamien: «Bós nun fazeis causo de la lei de Dius, solo para respeitar la buossa tradicion.

¹⁰ Ye berdade que Moisés dixo: Respeita a tou pai i a tue mai i tamien: Quien dezir mal de l pai ou de la mai, seia cundanado a la muorte;

¹¹ mas bós dezis: “Se un home le dezir al pai ou a la mai: La cousa cun que you te poderie ajudar ye corban”, quier dezir, ye “oufierta sagrada”,

¹² yá nun le deixais fazer nada pul pai ou pula mai,

¹³ nun respeitando, assi, la palabra de Dius cula buossa tradicion, que fustes bós que trasmitistes; i fazeis muita cousa aparecida cun esta.»

¹⁴ Chamando outra beç todo aquel juntouro de pessonas, dezie-le: «Oubi-me todos i antendei:

¹⁵ Nun hai nada que steia fuora dũa pessona que, apuis d’antrar neilha, la puoda fazer ampura; mas las cousas que sálen d’andrento dũa pessona, essas si la puoden fazer ampura.

¹⁶ Quien ten oubidos para oubir, ouba.»

¹⁷ Apuis d’antrar an casa, deixando aqueilha giente, ls deciplos preguntában-le l que querie dezir la parábola.

¹⁸ El respundiu-le: «Tamien bós teneis tan pouco antendimiento? Anton nun bedes que todo l que ben de fuora i entra nũa pessona nun la puode tornar ampura,

¹⁹ porque nun entra ne l coraçon deilha, mas bai pa la barriga i sal por un sítio scundido?» Assi, dezie que todo l que se come ye puro.

²⁰ Dezie, apuis: «L que sal dũa pessona, ye que faç la pessona ampura,

²¹ porque ye d’andrento, de l coraçon de las pessonas, que sálen ls pensamientos malos, las cousas zounestas, ls roubos, las muortes,

²² ls adultérios, l’ambiçon, la maldade, ls anganhos, ls pensamientos puorcos, l’ambeija, las malas palabras, la sobérbia, la falta de sentido:

²³ todas estas cousas malas bénen d’andrento i fáien l home ampuro.»

L pedido de la mulhier griega

²⁴ Apuis alhebantou-se i fui-se deilhi pa ls lhados de Tiro i Sidónia. Antrou nũa casa i nun quijo que naide l soubira, mas nun fui capaç de se scunder.

²⁵ Mal apenas ũa mulhier, que tenie la filhica cun un sprito malo andrento, oubiu falar del bieno i atirou-se als pies del.

²⁶ Eilha era ũa mulhier griega, de ourige sírio-fenícia, i pedie-le que le botasse l demonho para fuora a la sue filhica.

²⁷ El dezie-le: «Sien purmeiro se fartáren ls filhos, nun stá cierto tirá-le l pan als filhos i botá-se-lo als perricos.»

²⁸ Mas eilha respundiu-le, dezindo: «Senhor, tamien ls perricos cómen, ambaixo la mesa, las forfalhicas de ls filhos.»

²⁹ El dixo-le, anton: «Por bias dessa tue palabra, bai; l demonho saliu de la tue filha.»

³⁰ Quando eilha tornou para sue casa, achou la filhica deitada na cama i yá sien l diabro andrento.

Ye sano un home xordo i tato

³¹ Tornou outra beç a salir de la region de Tiro i bieno por Sidónia pa l mar de la Galileia, pul meio de la region de la Decápole.

³² Traírun-le, anton, ũa pessona xorda i tata i pedírun-le que le ponisse las manos porriba.

³³ El agarrou-la, lhebou-la d’aparte, metiu-le ls dedos nas oureilhas i cun cuçpinha topou-le na lhéngua.

³⁴ Apuis, alhebantando ls uolhos pa l cielo, suspirou i dixo: «Effathá», l que quier dezir, «abre-te».

³⁵ Lhougo s’abrírun ls oubidos del i falaba dreito.

³⁶ El mandou-le que nun le cuntáran a naide l que se passara, mas quanto mais el le mandaba, mais eilhes lo apregonában.

³⁷ I todos, mui admirados, dezien: «Faç todo bien: tanto pon ls xordos a oubir, cumo pon ls tatos a falar.»