Lucas 20 - Eibangeilhos en Mirandês

L poder de Jasus i l batismo de Juan

¹ Nun daqueilhes dies, quando el staba ne l templo a ansinar l pobo i a anunciar l Eibangeilho, benírun a tener cun el ls príncepes de ls saçardotes, ls scribas i ls mais bielhos

² i falórun cun el, dezindo-le: «Diç-mos alhá: Cun que poder fazes estas cousas, ou quien fui que te dou esse poder?»

³ El respundiu-le: «Tamien you bos quiero fazer ũa pregunta; dezi-me, anton:

⁴ L batismo de Juan era de l cielo ou de ls homes?»

⁵ Eilhes ampeçórun a dezir uns pa ls outros: «Se dezirmos: “Ye de l cielo”, el dezirá: “Anton porque nun acraditestes nel?”;

⁶ mas se dezirmos: “De ls homes”, todo l pobo mos bai a apedrear, puis ten a Juan na cunta de porfeta.»

⁷ Anton, respundírun-le que nun sabien de adonde era.

⁸ Jasus dixo-le: «Anton, tamien you nun bos digo cun que poder fago estas cousas.»

Parábola de ls quinteiros malos

⁹ Adepuis, ampeçou-le a dezir al pobo esta parábola: «Un home puso ũa binha, arrendou-se-la a uns quinteiros i fui-se pul mundo por muito tiempo.

¹⁰ Ne l tiempo debido, mandou un criado a tener culs quinteiros pa le dáren la sue parte de ls fruitos de la binha, mas ls quinteiros dórun-le muita porrada i apuis mandórun-lo ambora sien nada.

¹¹ Mandou outro criado i tamien le dórun porradas, chamórun-le denomes i mandórun-lo ambora sien nada.

¹² Mandou inda un treceiro, mas eilhes ferírun-lo i botórun-lo pa la rue.

¹³ Anton, l duonho de la binha dixo assi: “Que bou a fazer? Bou-le a mandar l miu filho, que quiero muito, a ber se l respéitan a el.”

¹⁴ Mas quando l bírun, ls quinteiros dezírun uns als outros: “Este ye l ardeiro. Bamos a matá-lo pa que l’ardança quede para nós.”

¹⁵ Apuis de botáren l filho para fuora de la binha, matórun-lo. Agora l que le bai a fazer l duonho de la binha?

¹⁶ Bai a ir alhá, a dar cunta daqueilhes quinteiros i a antregá-le la binha a outros.» Quando oubírun estas cousas, eilhes dezírun: «Ouxalá nun seia assi!»

¹⁷ Mas el mirando bien para eilhes, dixo-le: «Anton l que quieren dezir estas palabras que stan screbidas: La piedra que ls pedreiros nun quejírun passou a ser la percipal squineira?

¹⁸ Todo l que se cair anriba desta piedra quedará todo scalabaçado; i aquel anriba de quien eilha cair, quedará smagado.»

¹⁹ Ls scribas i ls príncepes de ls saçardotes quejírun botá-le la mano lhougo eilhi, mas tubírun miedo de l pobo; todo porque habien antendido que la acumparaçon era para eilhes.

La décima de César

²⁰ Andában cun el debaixo de uolho, mandando-le spiones, que se fazien passar por justos, para ber se lo agarrában nũa palabra que fusse i assi lo antregáren al poder i a l’outeridade de l gobernador.

²¹ Preguntórun-le assi: «Mestre, sabemos que falas i ansinas l que ye dreito i que nun aceitas la aparecéncia, mas ansinas l camino de Dius cun berdade.

²² Achas que nós debemos de pagar la décima a César ou nó?»

²³ Cumo yá le coincie la manha, dixo-le:

²⁴ «Amostrai-me un denário. De quien ye la figura i ls dezires?»

²⁵ Eilhes respundírun-le: «De César.» Ende, el dixo-le: «Anton, dai-le a César l que ye de César i a Dius l que ye de Dius.»

²⁶ Nun fúrun capazes de le apanhar ũa palabra an falso delantre de l pobo i, admirados cula sue repuosta, calhórun-se.

La rucerreiçon de ls muortos

²⁷ Achegórun-se alguns saduceus, que négan que haba rucerreiçon, i preguntórun-le assi:

²⁸ «Mestre, Moisés mandou-mos que se un armano se morrir i tubir mulhier, mas nun tubir filhos, l armano del debe de se casar cun eilha para dar decendientes al armano.

²⁹ Dá-se l causo que habie siete armanos: L purmeiro casou-se cun ũa mulhier i morriu-se sien filhos;

³⁰ l segundo

³¹ i l treceiro casórun-se cun eilha, l mesmo le passando als siete, que se morrírun sien deixar filhos.

³² Na fin, morriu-se tamien la mulhier.

³³ Na rucerreiçon, a quien le bai a pertencer la mulhier? Bendo bien, todos siete la tubírun cumo mulhier.»

³⁴ Jasus respundiu-le: «Ls filhos deste mundo cásan-se i son dados an casamiento,

³⁵ mas ls que fúren cunsidrados dinos de partecipar de l outro mundo i de la rucerreiçon de ls muortos, nien se cásan nien son dados an casamiento.

³⁶ Porque yá nun se puoden morrer: son armanos als anjos i son filhos de Dius, porque son filhos de la rucerreiçon.

³⁷ Que ls muortos han de rucecitar tamien Moisés lo amostrou acerca de la silbeira, pus diç: Senhor Dius de Abraan, Dius de Eisaac i Dius de Jacó.

³⁸ Ora, Dius nun ye de ls muortos mas de ls bibos, porque, para el, todos bíben.»

³⁹ Alguns scribas dezírun-le: «Mestre, faleste bien.»

⁴⁰ I yá nun tenien coraige de le preguntar mais nada.

L Messias, filho i senhor de Dabide

⁴¹ Preguntou-le, anton a eilhes: «Cumo dízen que l Cristo ye filho de Dabide?»

⁴² L própio Dabide diç ne l lhibro de ls Salmos: Dixo-le l Senhor al miu Senhor: Senta-te a la mie mano dreita,

⁴³ até que ponga ls tous einemigos cumo scanho de ls tous pies.

⁴⁴ Dabide chama-le Senhor; antoce, cumo ye filho del?»

Tenei cuidado culs scribas

⁴⁵ Anquanto todo l pobo lo staba a oubir, dixo-le als sous deciplos:

⁴⁶ «Tomai cuidado culs scribas, que quieren andar a passear cun bestidos mui lhargos i gústan de ser saludados na praça, de las purmeiras cadeiras nas sinagogas i de ls purmeiros campos nas bodas,

⁴⁷ eilhes que cómen todo nas casas de las biúdas, fazendo de cunta que rézan muito. Esses inda ban a tener un mais grande castigo.»