مَرقُس 4 - کتاب مقدس به زبان گیلکی - گویش شرقی

کیشاورز حیکایت

¹ یه بار دِه عیسی دریا کنار بینا به تعلیم دَئن بوده. یکته پیله جماعت اونه دورَ گوده بُن جوری که ناچار بوبؤ نوءِ که دریا میئن هنه بو سوارَ بو و اون سر بنیشته،تمام مردم دریا کنار خشکی سر ایسابون.

² عیسی خیلی چی أنِ حیکایتون امره، اوشونه یاد بدَه. او خوشِ تعلیم میئن ایشونِ بوته:

³ «گوش بدین! یه روز یکته کیشاورز دنه فوکونی به، بیرون بُشو.

⁴ وقتی که دنه فوده دبو، أنی راه میئن بکالسه و پَرنده أن بومئن و اوشونه بُخوردَن.

⁵ أنی کم دنه أن سنگلاخ زمین سر بکالسه که خیلی خاک نداشت. پَس زود کَل بوده، چرِه که خاک عُمق نداشت.

⁶ امّا هیطو که آفتاؤ فوتؤسه، همه بسوته و خُشکا بو، چونکه بنه نداشت.

⁷ أنی کم دنه أن تیفؤن میئن بکَلسه. تیفؤن پیلّه بوبوئن، اوشونه خفه بوُدَن و دنه ئن بار نأردَن.

⁸ بقیه دنه أن خُوروم زمین سر بکالسه و کَل بوده، پیلّه بوبؤ و بار بأرده، زیادَ بو، بعضی سی، بعضی شصت و بعضی صد برابر.»

⁹ بازین عیسی بوته: «هر‌ کس گوش ایشتؤسنِ به دئنه، بشتؤئه.»

¹⁰ وختی که عیسی تنهایی ایسابو، او دوازده ته شاگرد و اوشؤنی که اونه دور ایسابون، حیکایتون باره اونای بپورسِئن.

¹¹ عیسی ایشونِ بوته: «خُدا پادشایی راز شمره هده بوبوُ، امّا دیگرونهِ به، همه چی حیکایت مورسون گوته بنه.

¹² تا: «ببی که بینَن، امّا نئینن، ببی که بشتؤئن، امّا نفهمَن، نبی که وگَردن و ببَخشه بوبؤن!“

¹³ بازین عیسی ایشونِ بوته: « ایی حیکایتِ نفهمنین؟ پَس چُطو بقیه حیکایتون خائنین بفهمین؟

¹⁴ کیشاورز خدا کلامِ کارنه.

¹⁵ بعضی مَردم دنه أن مورسونن که راه میئن کالسَن، اوره که کلام بکاشته بنه؛ هیطو که کلام ایشتؤنَن، شیطؤن درجا هنه و او کلامی که اوشون میئن بکاشته بوبوُ دوزی کوئنه،

¹⁶ بعضی مردم، دنه أنی مورسون ایسّن که چؤرِ زمین میئن بکالسه، اوشون کلام ایشتؤنَن و درجا اونه ذوق امره قبول کؤئنَن،

¹⁷ ولی چونکه خوشونه میئن بنه ندَئنَن، فقط ایسکالِی دوؤم أبِئنن. بازین خدا کلام واسه، وقتی یکته سختی یا عذاب میئن دکئن، هو دم خوشون ایمون جی کِئنن.

¹⁸ یسری دیگه، او دنه أنِ مورسونن که تیفونِ میئن بکالسَن، خدا کلامِ ایشتؤنَن،

¹⁹ امّا ایی دنیا دیل نگرونی أن و مال دنیا زرق و برق و دیگر چی أن هوس، اوشونِ دیل میئن نیشنه و خدا کلامِ خفه کوئنه، بار نابِئنه.

²⁰ اما او دنه أن که خوروم زمین میئن بکاشته بوبوئن، خدا کلامِ ایشتوئنن، اونه قبول کؤنَن و سی، شصت و حتی صد برابر، بار‌ أبئنن.»

چراغ حیکایت

²¹ عیسی اوشونه بوته: «مگه چراغ اَبِئنین تا اونه بیدره یا تخت جیر بَناین؟ مگه اونه چراغدؤن سر نَنِئنین؟

²² چونکه هیچّی جا بخورده نیه مگه آشکارَ بوئن به، و هیچّی دخوته نیه مگه آشکارَ گودَنِ به.

²³ هرکس گوش ایشتؤسنه دئنه بشتؤئه.»

²⁴ بازین دُومباله بَدَه، بوته: «مواظب ببین که چی ایشتونین. هو عیار امره که بکشین، شیمه به بکشه بنه، و حتی بیشتر عوض گینین.

²⁵ چونکه اونی که دئنه، بیشتر هَدَه بنه و اونی که ندئنه، حتی هونی أم که دئنه هَیته بنه.»

دنه حیکایت که پیلّه بئنه

²⁶ عیسی بوته: خُدا پادشایی یکته مَرداک مؤئنه که زمین سر دنه فوکوئنه.

²⁷ شبنده روز، چه او خؤ میئن دبی چی بیدار ببی، دنه سبزَ بنه و پیله بنه. ولی او مردک نودوئنه چُطو ایطوری بنه.

²⁸ زمین خوشه به بار أبئنه: اول ساقه پیله بنه، بازین سبز غوشه و بعد غوشه دنه جی پورا گوده.

²⁹ ولی وقتی که دنه رسنه، کیشاورز درجا دازِ ویگینه، چونکه بِیَئن وقت برسه.»

خردل دنه حیکایت

³⁰ عیسی اوشونه بوته: خُدا پادشایی بوگویم چی مورسون ایسّه، یا چی حیکایتی امره اونه وؤشکنیم؟

³¹ خدا پادشاهی، یکته خردل دنه مورسؤن ایسّه. کوشتایترین دنه‌ای ایسّه که زمین میئن کارنن،

³² وختی بکاشته بوبوُ، کَل کوئنه و همته باغ گیاهؤنَ جی پیله ترَ بنه، پیله خالؤن اَبئنه، هوتو که آسمؤن پرنده أن توئنن اونه سایه جیر فک چاکوئنَن.»

³³ عیسی خیلی تا اوره که تینَسَن بفهمن، ایجور حیکایتون أمره، خدا کلامِ ایشونِ به گوت.

³⁴ او بغیر حیکایت، هیچّی اوشونه به نوت؛ امّا او زمونی که خوشِ شاگردؤن امره خلوت میئن ایسابو، همه چیِ اوشونه به وؤشکنه.

عیسی دریا کولاکَ آرؤمَ گوئنه

³⁵ او روز وختی غروب دمی برسه، عیسی خوشِ شاگردؤن بوته: بین بشیم اوطرفِ آب.»

³⁶ اوشون جَمعیتَ هوره بنَئن و بوشوئن و عیسی هو نوءِ میئن که ایسابو، خوشونه امره بَبوردَن. چَند ته نوء دیگه هم اونه همراهی بودَن.

³⁷ یدفاری یکته پیله کولاک ویریسه. دریا کول جوری قایقِ خورد که نزدیک بو آؤَ جی پورا بی.

³⁸ امّا عیسی نوء پَس، خو سرِ جیر یکته بالش بنابو و خوته بو. شاگردؤن اونه ویریسوئنِئن و بوتَن: «اوستاد، ته به مهم نیه که هلاکَ بوء دریم؟»

³⁹ عیسی ویرسَه و باد تَشَر بزِه و دریا بفرماسّه: «تام بزَن! آرؤم بو!» هووقت باد بنیشته و دریا کامیلا آرومَ بؤ.

⁴⁰ بازین عیسی خوشِ شاگردؤن بوته: «چرِه هنچی واهیمه دئنین؟ هله ایمؤن ندئنین؟»

⁴¹ شاگردون دل میئن یکته پیله ترس دکته بو همدیگر گوتَن: «ایی کیسه که حتی باد و دریا هم اونای فرمون بِئنَن!»