لوقا 7 - کتاب مقدس به زبان گیلکی - گویش شرقی

عیسی رومی افسر غلؤمِ شفا دئنه

¹ هیطو که عیسی خوشِ همه گبؤنِ مَردمِ به آخر برسوئنه، کفر ناحوم شهر میئن بُشو.

² اوره یکته رومی افسر ایسابو که یکته غلؤم داشت خیلی اونه عزیز بو. غلؤم ناخوش بو و مرده دبو.

³ او افسر وختی که عیسی باره بشتوسه، چَند ته از یهودِ شیخونِ اونه ورجه سرا دا تا عیساجی بخوان بَای و او غلؤمَ شفا بَدای.

⁴ اوشون عیسی ورجه بومَئن منّت أمره اونه بوتَن: «ایی افسر ایرزشِ اینه دئنه که ایی لطفِ اینه بکونی،

⁵ چونکه امه قومِ دوست دئنه و عبادتگاهم اَمه به بَساته.»

⁶ پس عیسی ایشونه امره بُوشو. خونه ورجه که برسِه، او افسر چَند ته خو ریفِقؤنِ عیسی ورجه سرا دا، ایی پیغؤم أمره که: «می آقا، تَه زحمت ندی، چونکه قابل نیَم می خونه بای.

⁷ هینه واسه، حتی خودمِ قابل ایی نودونستم که تی ورجه بائم. فقط یکته گب بزَن که می غلؤم شفا بگیری.

⁸ چونکه خودم آدمی ایسَّم فرمون بر. سربازونی هم می فرمونبرن. یکتَه گونَم ”بُشو“، شنه؛ اویکته گونَم، ”بیه“، هَنه. می غلؤمَ گونَم، ”ایی کارِ بکون“، کوئنه.»

⁹ عیسی هیطو که ایی گبؤنِ بشتؤسه، اونای ماتَ بو و مردومی که اونه دومبالسر أمادبونِ وگرسه و بوته: «شمره گونَم، ایجور ایمؤن حتی اسراییل میئن هم ندِئم.»

¹⁰ وختی اوشونی که پیغوم بارده بون، خونه وگرسن غلؤمِ سالم و سلامت بیاتّن.

بیوه زناکِ ریکه زنده گودنِ

¹¹ چَن وخت بعد، عیسی شهری طرف بوشو به ایسم نائین. شاگردؤن و جمِعیت زیادی هم اونه همَراهی گودَن.

¹² هیطوکه شهرِ دروازه نزدیکیِ برسِه، بدِه یکته مُرده بوردرن که یکته بیوه زنائکِ تک ریکه بو. خیلی ان از شهر مَردمون هم او زنائک همَراهی گودَن.

¹³ خُداوند هیطو که بیوه زنائک بدِه، اونه دیل بسوته و بوته: «ونگ نزن.»

¹⁴ بازین پیش بُشو و تابوتِ سر، دست بکشه. اوشونی که اونه بردبون، بَیسئن. عیسی بوته: «ای جوؤن، تَه گونَم، ویریس!»

¹⁵ مُرده ویریسَه و بنیشته و گب زِئن بینا بوده! عیسی او ریکه، اونه مئر دست بسپورده.

¹⁶ ترس همه کس بیته و هوطو که خُدا ستایش گودَن، گوتَن: «یکته پیله پیغمبر امه میئن ظهور بوده و خُدا خوشِ قوم یاری به بومه.»

¹⁷ عیسی ایی کار خبر، سراسر یهودیه و او منطقه دوروبر فیبته.

عیسی پیغؤم یحیی به

¹⁸ یحیی شاگردؤن اونه از همه ایی اتفاقّون واخُوبَ گودَن. پَس او دو ته از اوشونه دوخونده

¹⁹ و ایی پیغؤم أمره عیسی ورجه سرا دا : «تو هونی اِیسَی که باید بَای، یا یه نفر دیگر ریفا بَیسیم؟»

²⁰ او دو ته شاگرد عیسی ورجه بومئن، بوتَن: «تعمید دهنده یحیی اَمَره سرا دا تا تی جَی بپورسیم، تو هونی ایسَی که باید بَای، یا یه نفر دیگه ریفا بأسیم؟»

²¹ هو وخت میئن، عیسی خیلی از ناخوشی أن و دردؤن و پلید روحؤن شفا بَدا و خیلی کورؤن بینایی بَبَخشه.

²² پَس عیسی، یحیی دوته شاگرد بوته: «بشین و او چیِ که بدین و بشتؤسَین یحیی به بوگؤین، که کورون اینَن، شلؤن راه شنئن، جزامی أن پکا بنن، کرؤن اِیشتؤنَن، مُرده أن زنده بَنَن و ندارونِ خوروم خبر بَدَه بنه.

²³ خوشا به حال هوکسی که مَه شک نکونی.»

²⁴ هیطوکه یحیی دوته شاگردون بُوشوئن، عیسی اونه باره گب زئنَ شروع بوده و جَماعت به بوته: «چی چی دِئن بِه بیابون میئن بوشُئین؟ یکته لُؤله دِئن واسه که بادای توکون خوردره؟

²⁵ چی چی دِئن واسه بُشوین؟ مرداکی که یکته نرم رخت دوُده دئنه؟ اوشونی که زر زری رخت دوکُئنَن و زرق و برق میئن زندگی کؤئنَن، پادشائؤن قصرون میئن ایسَن.

²⁶ پَس چی دِئن واسه بوشوین؟ یکته پیغمبر؟ بله، شمره گونَم بیشتر از یکته پیغمبر.

²⁷ ایی هونی ایسّه که اونه باره مقدس بنویشته أن میئن بومَه: «”مو می پیغؤم اَره، تی پیشتر سرا دِئنَم که تی راهِ جلوتر آبادَ کونی.“

²⁸ شمره گونَم که هیشکی یحیی جی پیله تر مَئرای بزاسّه نوبُو؛ امّا خُدا پادشاهی میئن، کوشتایترین اوناجی پیل تَره.»

²⁹ همۀ مَردمونی که ایی گبؤن بشتؤسَن، حتی خراجگیرون، بوتَن که خُدا عادلِ، چونکه یحیی دَس امره تعمید بِیته بُن.

³⁰ امّا فرَیسی أن و قاضی أن قبول نودَن یحیی دَستای تعمید بگیرَن و ایی کار أمره هدفی که خدا اوشونه به داشتِ ردّ گودن.

³¹ عیسی دومباله بَدَه: «پَس، ایی نَسل مَردم چیِ موئنَن؟ اوشون چی مورسؤن ایسّن؟

³² کوشتای زاکؤنِ مورسونن که بازار میئن نیشنن و همدیگرِ خوبِئنن: «”شیمه به فلوت لؤله بزیم، رقص نُودین؛ روضه بخوندیم، ونگ نزین.“

³³ چونکه تعمید دهنده یحیی بومه که نه نون خورد و نه شراب؛ بوتین، ”دیو دَئنه.“

³⁴ انسون ریکه که مو ایسّم بومه که هم خوئنه و هم وودوشنه؛ گونین، ”یکته پیس شؤکؤم و شراب خور مَرداکِ، خراجگیرون و گُناهکارون ریفقه.“

³⁵ اما اوچی که عقل و حیکمتاجی به بار هنه نیشون دِئنه که او عقل و حیکمت درستِ یا نه.»

گناهکار زناک، ببخشه بوبؤ

³⁶ یه روز یکته از فرَیسی أن، عیسی غذا خوردن به میمؤن بوده. پَس او فَریسی خونه بُشو و اونه سفره سر بنیشته.

³⁷ او شهر میئن، یکته گناهکار زناکم زندگی گود. هیطو که بشتؤسه عیسی او فریسی خونه میئن مِیمون ایسّه، یکته مَرمَری ظرفِ، پُر عطرای، خوشِ امره بأرده

³⁸ و ونگ زنؤن عیسی پوشت سر، اونه پائان کنار بیسه. هو وخت چیشمؤن اشک امره عیسی پائان شوردن به دَس بکارَ بو و خوشِ مو امره اوشونه خشکَ گوده. اونه پَئنه موچّی بَزه و عطردارَ گوده.

³⁹ هیطو که او فریسی، عیسی میزبون، اینه بدِه، خوشِ أمره بوته: «اگه ایی مَردکای راست راستِ پیغمبر بو، دونَس ایی زناک که اینه دست زئدره کیسِه و چُطور زناکی ایسّه - دونس که گناهکار ایسّه.»

⁴⁰ عیسی اونه بوته: «ای شَمعون، خوانَم یه چی تَه بوگم.» بوته: «بفرما، اوستاد!»

⁴¹ عیسی بوته: «یکته آدم دو نفرای طلب داشت: یکتای پونصد روز کارگری دستمزد، اویکتای پنجاه روز.

⁴² امّا چون هیچّی نداشتن اونه هَدِئن، هر دو نفر قرضَ بَبَخشه. الؤن، کویَکته اونه بیشتر دوست دئنه؟»

⁴³ شَمعون جواب بَدَه: «به گُمون مو اونی که قرض بیشتری داشت و بَبخشه بوبوُ.» عیسی بوته: «دُرُست بُوتی.»

⁴⁴ بازین او زناکِ نیشون بدا و شعمونِ بوته: «ایی زنائکه دینی؟ تی خونه‌ بومئم، و تو می پائانِ شوردن به آؤ نأردی، امّا ایی زناک خوشِ اشکونِ أمره می پائان بوشوسّه و خوشِ مو امره خشکَ گوده!

⁴⁵ تو مَه موچّی نَزی، امّا ایی زناک از هو دِئقه که بومام، یه لحظه، از می پائان موچّی زئن دَس وینته.

⁴⁶ تو می سر روغن نمالسی، امّا او زناک می پائانه روغن بمالسه.

⁴⁷ پَس تَه گونَم، اونه محبت اینه واسه ایسه که او زناکِ گُناهون که خیلی أم زیاده بَبَخشه بوبوُ. امّا اونی که کمتر ببَخشه بنه، کمتر هم محبت کوئنه.»

⁴⁸ پَس او زناک سو وگرسه و بوته: «تی گُناهون بَبَخشه بوبوُ!»

⁴⁹ هوموقع اوشونی که سفره سر نیشتبون همدیگر بوتَن: «ایی کیسه که حتی گُناهونم بَخشنه؟»

⁵⁰ عیسی او زناکِ بوته: «تی ایمؤن تَه نجات بَدَه، بَشو بسلامت!»