لوقا 17 - کتاب مقدس به زبان گیلکی - گویش شرقی

گوناه وسوسه

¹ بازین عیسی خوشِ شاگردؤنِ بوته:«گناه وسوسه همیشه هنّه، امّا وای به اونی که باعث و بانی وسوسه ببی.

² اونه به بهتر اینه که یکته آسیابِ سنگ اونه گردنِ دور تؤئدِن و دریا میئن باگنن تا اینکه باعث ببی یکته از ایی کوشتای دنائن، گناه بکونن.

³ پَس شمره بپائین. اَگه تی برار گنُاه بوده، اونه تشر بزن، و اَگه توبه بوده، اونه ببَخش.

⁴ اَگه یه روز میئن، هفت بار تِه به گناه بوده، و هفت بار تی ورجه وگردی و بوگوی: ”توبه کُوئنم،“ بایسی اونه بَبَخشی.»

⁵ رسولؤن عیسای خُداوندَ بوتَن: «امه ایمؤنِ زیادَ کون!»

⁶ عیسای خُداوند جواب بَدَه: «اَگه یکته کوچِ خردل دنه قد ایمون بَدارین، تینین ایی توت دار بوگوین بنه أمره بکنده ببی و دریا میئن بکاشته ببی، و شمرای فرمون بِئنه.

⁷ «کیسِه از شمه که هیطوکه اونه کارگر شخم زئناجی یا گوسندونِ چرونِئنای صحرا مئنای وگردی، اونه بوگوی:”زود بیه، بنیش سفره سر“؟

⁸ مگه نگونه: ”می شؤمِ حاضیرَ کون و شروع بکون مه پذیرایی بکون تا بوخؤرَم و وودوشَم، و بازین تو بُخور و وودوش“؟

⁹ مگه خوشِ کارگر منّت کشنه که اونه فرمونِ بجا بأرده؟

¹⁰ شمه هم هوطو اوچیزی که شمره فرمون بَدَه بوبوُ، به جا بأرین، بگین: ” اَمَرم کارگرونی بی‌منّت‌ ایسّیم و فقط امه وظیفه انجام بدائیم.“‌»

دَه ته جزامی شفا

¹¹ عیسی خوشِ راه سر اورشلیم سو، از مرز سامِره و جلیل شوئدبو.

¹² وختیکه یکته دهات میئن شوئدبو، دَه ته جزامیِ بدِه که دور ایسابون

¹³ اوشون داد بزئن و بوتن: «ای عیسی، ای اوستاد، امه به رحم بکون.»

¹⁴ وختی عیسی اوشونه نگاه گوده، بوته: «بشین و شمره یهود معبد کاهینِ نیشون بَدین.» اوشون راه دَکَتن و راه میئن جزامَ جی شفا بیتن.

¹⁵ یکته از اوشون وختیکه بدِه شفا بیاتّه، هوطو که بلند بلند خُدا ستایش گود، وگرسه

¹⁶ و خوشِ عیسی پا جیر تَؤدَه و اونَای تشکر بوده. او جزامی، سامری بو.

¹⁷ عیسی بوته: «مگر ایی دَه نفر همته شفا هینتن؟ پَس او نُه ته دیگه، کوره ایسئن؟

¹⁸ ‌جز، ایی غریبه، هیشکی ونگَرسه تا خُدا ستایش بکونی؟»

¹⁹ بازین او سامریِ بوته: «ویریس و بشو، تی ایمون تَه شفا بَدَه.»

خُدا پادشائی أَمئن

²⁰ عیسی فریسی فرقه عالمون جواب میئن که بپورسه بُن خُدا پادشایی کی هَنه، بوته: «خُدا پادشاهی جوری نَئنه که اونه بشای دئن،

²¹ و هیشکی نگونه که أِره ایسّه یا اوره ایسّه، چونکه خُدا پادشاهی شیمه میئن ایسا.»

²² بازین عیسی شاگردؤنِ بوته: «زمونی هنه که ناجه دئنین که یکته از انسون ریکه روزؤن بَینین. امّا منیئن دِئن.

²³ مَردم شمره گونَن: ”بَین، اِره ایسَه،“ یا ”بین، اوره ایسَه.“ امّا اوشونه دومبالسر نشین.

²⁴ چونکه برق مورسون یکته دَم میئن فوتؤنه و آسمؤنِ از ایی سو تا اوسو روشنَ کؤئنه، انسون ریکه هم خوشِ روز میئن هیطو بنه.

²⁵ امّا اول باید خیلی عذاب بکشی و ایی نَسل طرفای رد بی.

²⁶ انسون ریکه دورؤن، نوح دورؤن مورسؤن بنه.

²⁷ مَردم ‌خؤردَن و وودوشتَن و زن گیتن و مردِ بوئن تا او روزی که نوح کشتی میئن بوشو. بازین سیل بومه و هَمَه هلاکَ گوده.

²⁸ لوط زمونه میئن هم هیطو بو. مَردم، خوردن و وودوشتَن و هِین و فورتَن و کشت و کار گودن و ساتّن.

²⁹ امّا او روز که لوط سُدوم شهرای بیرون بومه، آتش و گوگرد آسمؤنای ببارسه و هَمه اوشونه هلاکَ گوده.

³⁰ انسون ریکه ظهور روز هم هیطو بنه.

³¹ او روز میئن، او کس که خوشِ خونه پوشتِ بؤم سر بیسه و اینه اسباب خونه میئن، اوشونه ویتنه به هم جیر نائنه و اونی که زمین سرهم ایسابی، خونه ونگردنه.

³² لوط زنائکِ یاد بأرین!

³³ هر که بخوای خوشِ جؤنِ قایم بَداری، اونه از دَس دِئنه، و هر که خوشِ جونِ از دَس بدای، اونه نجات دئنه.

³⁴ شمره گونَم، او شؤ میئن از دوته نفری که یکته جا میئن خوتن، یکته ویته و اویکته بنَئه بنه

³⁵ و از دوته زناکی که یکته جا گندم آسیاب کؤئنَن، یکته ویته و اویکته بنَئه بنه. [

³⁶ دوته مَرداکی که زمین سر ایسَئن، یکته ویته و اویکته بَنئه بنه.]»

³⁷ شاگردون بپورسه ئن: «کورِه، ای خُداوند؟» جواب بَدَه: «هر‌جا که لاشه‌ ای بَنای، لاشخورون اوره جومَه بنَن!»