لوقا 12 - کتاب مقدس به زبان گیلکی - گویش شرقی

فریسی خمیرمایه جی دوری بکونین

¹ ایی وخت میئن، هیزارون نفر جومَه بوبؤن، اونقدر که همدیگرِ پا دمتن. عیسی اول خوشِ شاگردؤنِ أمره گب زِئن بنا بوده و بوته: «فریسی فرقه عالمون خمیر مایه جی، که هو ریاکاری ایسّه، دورَ بین.

² هیچ چی دخوته نیه که آشکارا نبی و هیچّی جیگاه بوخورده نیه که بدِه نبی.

³ اوچیکه ظلمات میئن بوتین، روشنایی میئن بشتؤسه بنه، و اوچیزیکه دَوسته درون پوشت پیچ پیچی بودین، بومؤن جؤرا جی اِعلؤم بنه.

⁴ «ریفقون، شمره گونَم اوشؤنیای که جونِ کوشنن و هی یکته کارِ بیشتر گوده منِئن، واهیمه ندارین.

⁵ شمره نیشون دِئنَم، کیا جی باید ترسِئن: اونای بترسین که وختی شیمه جونِ بیته، ایی قدرت و ایختیار دئنه که دوزخ میئن تؤدای. بله، شمره گونَم، اونای باید ترسِئن.

⁶ مگه پنج ته چیشنکِ، دو قورون نفروشَنَن؟ هینه واسه، حتی یکته از اوشون خدا ورجه فراموشَ نبنه.

⁷ حتی شیمه سر مو همته بوشمارده بوبوُ. پَس واهیمه ندارین، چونکه شیمه ایرزش هیزارون چیشنَکای بیشتره.

⁸ «شمره گونَم، هرکسی ازمو، مَردم ورجه اعتراف بکونی، انسون ریکه که مو ایسم هم از اونای خُدا فرشته أن ورَجه اعتراف کوئنه.

⁹ امّا هرکسی مَردم ورجه مَه حَشا بُکونی، خُدا فرشته أن ورَجه حَشا بنه.

¹⁰ هرکسی یکته گب ضد انسون ریکه که مو ایسّم بوگوی، ببَخشه بنه، امّا هرکسی روح‌القدس کُفر بوگوی، بَبخشه نبنه.

¹¹ هیطو که شمره عبادتگاأن و حاکمون و پیله ترون ورجه ببُورَن، دیل ناگرون نبین که چُطو خودتونای دفاع بکونین یا چی بوگوین،

¹² چونکه او زمون، روح‌القدس اوچیزی که باید بوگوین شمره آموجبئنه.»

نادؤنِ ارباب حیکایت

¹³ یه نفر جَمعیت میئنای اونه بوته: «اوستاد، می برارِ بگُو می پئر ارث می اَمَرِه قسمت بکونی.»

¹⁴ اما عیسی جواب بَدَه: «مَرداک، کی مَه شیمه میئن قاضی یا موقسّیم بوده؟»

¹⁵ پَس مَردمِ بوته: «واخُوب ببین و شمره حرص و طمعای دور بدارین، چونکه آدمی زندگی به زیادی اونه مال و منال نیه.»

¹⁶ بازین ایی حیکایت ایشونه به بارده: «یکته اربابِ زمین، خیلی بار بأرده.

¹⁷ پَس او ارباب خوشِ أمره فکر بوده،”چی بکونم، چونکه جایی ندئنم می بارِ بنئم؟“

¹⁸ بازین بُوته: ”دؤنَم چی بکونَم! می تیلمارؤن فگردونبِئنم و تیلمارؤنِ پیله تر چاکوئنم، و همۀ گندم و می دارایی اونه میئن انبار کوئنم.

¹⁹ و می جؤنِ گونم: ای جؤن، خیلی سالِ که هنقدر دارایی جومَه گودی. الؤن ده آروم بگیر؛ بوخور و وودوش و خوش ببو.“

²⁰ امّا خُدا اونه بوته: ”ای نادون! هی امشؤ تی جؤنِ بیته بنه. الون دارایی ای که جومَه گودی، کی شی بنه؟“

²¹ ایی ایسّه آخرعاقبت کسی که خوشه به دارایی جومَه کوئنه، امّا خُدا ورجه مالدار نیه.»

نیگرون نبین

²² بازین عیسی خوشِ شاگردؤنِ بوته: «پَس شمره گونَم، شیمه زندگی به نیگرون نبین که چی بُخورین، و نه نیگرون شیمه جؤن که چی دکونین.

²³ زندگی از خوردن و جؤن، رخت و لباسای بیشتر ایرزش دَئنه.

²⁴ کلاجؤنِ نیگاه بکونین: نه کارنَن و نه بیئنَن، نه تیلمار دائنن و نه کندوج؛ با ایی همه خُدا اوشونم روزی هَدِئنه. و شمه چَقدر با ایرزشتر از پرنده انین!

²⁵ کیسِه از شمه که بتؤنهَ دیل نیگرونی امره، اَنِی خوشِ عمر زیادَ کونی؟

²⁶ پَس، اَگه ایی کوشتای کارم انجؤم دَئ منیئن، چره بقیه به دیل نیگرونین؟

²⁷ سوسنون نیگاه بکونین که چُطو پیله بنن؛ نه سختی کشنن و نه ریسنن. با ایحال شمره گونم که حتی سلیمان هم خوشِ ایی همه شکوه و جلال امره، یکته ایی سوسنون مورسؤن قشنگَ نبؤ.

²⁸ پَس اَگه خُدا صحرا وشَ که ایمرو هنّه و فردا تنوره میئن تَودَه بنه، ایطوری پوشنِئنه، چقدر بیشتر شمره، ای کم ایمؤنون!

²⁹ پَس اینه دومبال نبین که چی بُخورین یا چی وودوشین؛ ایشونه به نیگرون نبین.

³⁰ چونکه ایی دنیا قومؤن ایجور چیزؤنِ دمبال ایسّن امّا شیمه پئر دؤنه که، شمرم ایشون احتیاج دَئنین.

³¹ پس بجای اوکار، شمه اونه پادشایی دومبال ببین و همۀ ایشون شمره هَدَه بنه.

³² «اَی کوچ گله، واهیمه ندارین، چونکه شیمه پئرِ خوشحالی اینه که پادشاهیِ شمره هدای.

³³ اوچیزی که دئنینِ بفروشین و اوشونی که محتاجن هَدین؛ شیمه به کیسه‌ أنی فراهم بکونین که نپیسّی، و گنجی آسمؤنِ میئن جومَه کونین که تمنَه نبی، جایی که نه دوزد هنه و نه بید زِئنه.

³⁴ چونکه هرجایی که شیمه گنج هنّه، شیمه دیل هم اوره هنّه.

حاضیر ببین

³⁵ «همیشه خدمت گودنِ به حاضیر ببین.

³⁶ هوشؤنی مورسؤن ببین که خوشون ارباب ریفا ایسَئن که عروسیاجی وگردی، تا هیطو که برسه و در بکوته، تاتأدی اونه به بازَ کُونن.

³⁷ خوشا به حال هو خدمتکارونی که وختی اوشون ارباب وگردنه، اوشونه بیدار بَینه. راست راستِ، شمره گونَم، خودش خو رخت خدمت دوکوئنه؛ اوشونه سفره سر نیشؤنبِئنه و هنه ایشونه خدمت کوئنه.

³⁸ خوشا به حال هو خدمتکارونی که وختی ایشونه ارباب هنه، چی نصف شؤ، چی صوبه دم، ایشونه بیدار بَینی.

³⁹ «اما اینه بدونین که اَگه صابخونه دونَس که دوز چی ساعت میئن هنه، نوگذاشت خو خونه آی دوزدی ببی.

⁴⁰ پَس شمه هم باید حاضیر بیسین، چونکه انسون ریکه هم، وختی هنه که اونه ریفا نیئن.»

⁴¹ پِطرُس عیسای بپورسه: «آقا، ایی حیکایت اَمه به بأردی یا همتّه به؟»

⁴² عیسای خُداوند بوته: «پس او امین و آگاه مباشیر کیسه که اونه ارباب اونه خوشِ خونه خدمتکارون پیلتر چاکوئنه تا اوشونه خوراک سهمِ بموقع هَدَی؟

⁴³ خوش به حال او غلومی که وختیکه اونه ارباب وگردنه، اونه خو کار سر بَینی.

⁴⁴ حَقیقتاً شمره گونم که اونه خوشِ هَمَه ی دارایی، سرِ جؤر نِئنه.

⁴⁵ امّا اَگه او غلؤم خوشِ امره بوگوی که ”ارباب، دیرَ گوده،“ و بنا به آزار نوکرون و کلفتؤن بکونی، و بخوری و وودوشی و مستَ کونی،

⁴⁶ بازین او روزی که خو ارباب ریفا نیه و او ساعت میئن که او واخُب نیه هنه و اونه دوخَئله کوئنه و خیانتکارون جیگاه میئن تودِئنه.

⁴⁷ «غلؤمی که خوشِ ارباب خواسّه دونه و با هو حال، خوشِ او کارِ به آماده نوکُئنه، حَسابّی چوب خوئنه.

⁴⁸ امّا او که خو ارباب خواسه نودوئنه و کاری کوئنه که تنبیه گودن قابیل ایسّه، کمتر چوب خؤنه. هرکس که اونه بیشتر هَدَه ببی، اونای بیشتر حساب هیته بنه؛ و هر کس که اونه بیشتر بسپورده ببی، اونه جواب دهی هم بیشتر بنه.

آشتی نه، سیوا بوئن

⁴⁹ «مو بومَئم تا زمین سر آتش واگیرونم، و ای کاش که تا الؤن بَل بیته بو بؤبی!

⁵⁰ مو یکته تعمید دَئنم که باید بگیرم، و تا او به انجؤم برسی خیلی پریشونم.

⁵¹ گُمون کوئنین که بومئم آشتی زمین سر بأرَم؟ نه، شمره گونم، بومئم تا سیوایی تَودِئم.

⁵² چونکه از ایی ببعد، پنج نفر میئن از یکته خونه اهل، سیوایی دکِئنه؛ سُه ته بر ضد دوته بنن و دوته بر ضد سُه ته.

⁵³ اوشونِ میئن سیوایی دکته بنه، پئر ضد ریکه و ریکه ضد پئر، مَئر ضد لاکو و لاکو ضد مَئر، شومئر ضد عروس و عروس ضد شومئر.»

زمون تعبیر

⁵⁴ بازین جماعتِ بوته: «هیطو که بَینین یکته ابر مغربای پیدا بوبوُ، تاتأدی گونین: ”باروون هنه،“ و بارون هم وارنه.

⁵⁵ و هیطو که جنوبای باد هنه، گونین: ”هوا خیلی گرمَ بنه،“ و هیطورم بنه.

⁵⁶ ای دوروئؤن! شمه که خوب دوئنین زمین و آسمونِ وضعیتِ چُطو تعبیر بکونین، چُطو ایسّه که الؤن زمونی که اونه میئن ایساین، منیئن تعبیر گودَن؟

⁵⁷ «چرِه خودتون درباره اوچیزی که دُرُسته قضاوت نوکُئنین؟

⁵⁸ زمؤنی که تی شاکی أمره حاکم ورجه شنی، تقلّا بَکون تا راهِ مِیئن اونه امره آشتی بکونی، نبی که تَه قاضی ورجه ببورن و قاضی هم تَه مأمورِ بسپوری، و زیندونِ میئن دکای.

⁵⁹ تَه گونَم که تاآخرین قرؤنَ هَندای، زیندؤنِ مئنای بیرون نأنی.»