یوحنا 16 - کتاب مقدس به زبان گیلکی - گویش شرقی

¹ «ایی چی أنِ شمره بوُتم تا شیمه ایمونَ جی نَکّین.

² شمره یهود عبادتگاه أنِ جی بیرونَ کوئنن. حتی زمؤنی رسنه که هر کی شمره بکوشی، فکر کؤئنه که خدا خدمت کوئنه.

³ ایی کارؤن کوئنن، چونکه نه آسمونی پئرِ شنأسنَن نه مه!

⁴ ولی ایی چی أنِ شمره بوُتم تا وختی که زمونِ او اتفاق برسی، به یاد بأرین که شمره واخوبَ گوده​بوم. ایشونِ از اوّل شمره نوتَم، چونکه خودم شیمه اَمره بوم.

⁵ اما «الؤن می سرا دء کسِ ورجه شنَم و هیشکس وأنپورسنین ”کوره شوئد​ری؟“

⁶ ولی می گبؤنِ ایشتؤسنِ وسه، شیمه دیل غصه جَی پورا بُو.

⁷ با ایی حال، مو شمره حقیقت گونم، به نفع شمه ایسّه مو بوشؤم، چونکه اگه نوشؤم، او یاور شیمه ورجه نَئنه؛ امّا اگر بوشؤم، اونه شیمه ورجه سرا دِئنم.

⁸ وختی او یاور بای، دونیا مردومِ، گوناه و صالحی و داوری وَسه محکومَ کوئنه.

⁹ گوناه وَسه چونکه مه ایمؤن نأردین.

¹⁰ صالحی وَسه چونکه پئرِ ورجه شَنم و ده مه نَینین.

¹¹ داوری وَسه چونکه ایی دونیا رئیس، محکومَ بوُ.

¹² «خیلی چیزؤنِ دیگه دَئنم که شمره بوگؤم، امّا الؤن طاقت اونه أیشتؤسنِ ندئنین.

¹³ وختی او روح حقیقت بأی، شمره تمومیِ حقیقت أمره راهنمایی کوئنه؛ چونکه او خوشَ جی گب نزئنه، بلکه اوچیزی که أیشتؤنه گونه و اوچیزی جی که در پیشِ، شیمه گب زِئنه.

¹⁴ او مَه جلال دِئنه، چون اوچیزی که میشی ایسّه هگینه، شمره اعلوم کوئنه.

¹⁵ هرچی که می پئر شه می شی ایسّه. هینه وَسه بوتم اوچیکه میشی ایسّه، هگینه و شمره اعلوم کوئنه.

¹⁶ «اَنی دیرتر دِه مه نَینین و اَنی دِه بوبؤ هنده مه اینین.»

¹⁷ هووخت یسری از عیسی شاگردؤن همدیگره بوتَن، «اونه منظور ایی گبونَ جی چي‌ایسّه که ”اَنی ده مه نَینین ولی اَنی ده بوبو هنده مه اینین“؟ یا این که گونه ”چونکه پئره ورجه شوئدرم“؟»

¹⁸ پس شاگردون همدیگره گوتَن: «ایی ’اَنی ده‘ که گونه، چي‌ایسّه؟ اونه منظورِ ایی گبَ جی نفهمنیم؟»

¹⁹ عیسی دؤنس که خؤائنَن اونای سوال بپورسَن، اوشونه بوته: «اینه وَسه همدیگرَ جی پورسِئدرین که بوُتم ”اَنی ده مه نَینین، ولی اَنی دیرتر هنده مه اینین“؟

²⁰ راست راستِ، شمره گونم، شمه شیون و زاری کوئنین، امّا دونیا شاد بنه؛ شمه غصه دار بنین، امّا شیمه غصه، شادی بنه.

²¹ زن زاستنِ موقع درد کشنه، چونکه اونه چِئنِ وخت برسه؛ امّا وختی که خو زأک به دونیا اَبِئنه، ده خوشِ درد یاد نأبِنه، چونکه شادِ، اینه وسه که یکته آدم به دونیا بأرده.

²² هینه وَسه، شَمَرَم الؤن غصه دَئنین، امّا هنده شمره اینَم که شیمه دیل شادَ بنه و هیشکس او شادی​ِ شیمه جی هنگینه.

²³ او روز میئن، ده هیچی می جَی نخؤأنین. راست راستِ، شمره گونم، هر چی آسمونی پئرَ جی می ایسم أمره بخوأین، اونه شمره هدِئنه.

²⁴ تا الؤن می ایسم أمره هیچی نخوأستین؛ بخوأین تا هگیرین و شیمه شادی کامیلَ بی.

²⁵ «ایشؤنِ حیکایت أمره شمره بوُتم؛ امّا زمؤنی رَسنه که، ده شیمه اَمره ایطو گب نزِئنَم، بلکه آشکارا آسمونی پئر باره شمره گونَم.

²⁶ او روز میئن، می ایسم أمره درخواست کوئنین. و شمره نگونَم که مو شیمه طرفَ جی پئرای خوائنم،

²⁷ چرِء که پئر خودش شمره دوست دئنه، چونکه شمه مه دوست دَئنین و ایمؤن باردین که مو خدا ورجای بومئم.

²⁸ مو پئر ورجای ایی دونیا دیرون بومَئم؛ و الؤن ایی دونیا نِئنم و پئر ورجه شنم.»

²⁹ هووخت عیسی شاگردؤن بوُتن: «الؤن دِه آشکارا گب زِئنی نه حیکایت أمره.

³⁰ الؤن ده دؤنیم که همه چیز جَی واخبی و حتی احتیاج ندَئنی کسی خو سوالِ تَه بوگوی. هینه وسه، ایمؤن دئنیم که خدا ورجای بومای.»

³¹ عیسی اوشونه بوته: «الؤن ایمؤن دئنین؟

³² بینین الؤن زمونی رسنه، و راست راستِ هی الؤن برسه، که پخش بنین و هر کس خوشِ خونه و جاجیگه شنین و مه تنها نِئنین؛ اما مو تنها نیم، چونکه آسمونی پئر می أمره‌ ایسّه.

³³ ایشؤنِ شمره بوُتم تا می میئن آرامش بدأرین، دونیا میئن شیمه بِه زحمت و عذاب هنّه امّا شیمه دیل قورص ببی، چونکه مو دونیا حریفَ بؤئم.