عبرأنیأن 4 - کتاب مقدس به زبان گیلکی - گویش شرقی

خدا آسایش هدأن

¹ پس با ای که ای وعدهَ دورین شؤن به اونه آسایش هلِه پابرجا ایسه، ترسنیم که نکونه معلومابی که ینفر از شمه، او وعدهَ فأرسئن مئن شکست بخوره.

² چونکه اَمرم اوشؤنِ مورسؤن خوروم خبر برسئه. اما او پیغؤم که اوشؤن بشتؤسَن، اوشؤنِ به منفعت نداشت، چون وقتی که اونه بشتوسَن ایمون أمره گوش نیتن.

³ چون امه که ایمؤن بأردیم، او آسایش مئن راه پیدا کونیم. هوطو که او داوود زبور مئن بوته: «پس می غیظ میئن قسم بوخوردم، اوشون می آسایش میئن راه پیدا نوکوئنن.» هرچند اونه کارون دنیا خلق گودن زمت جی تمنه بوبؤ؛

⁴ چونکه او یکته جا تورات مئن هفتم روز باره ایطو بوته: «و خدا هفتم روز میئن، تموم خو کارونَ جی آسایش بیته،»

⁵ و هنده ائره بوته: «اوشون می آسایش میئن راه پیدا نوکوئنن.»

⁶ پس اورای که بعضی أن هنده فرصت دأنن که اون آسایش میئن راه پیدا کونن، و اوشونی که پیشتر خوروم خبره بشتؤسن، نافرمونی بودن و راه پیدا گودن مئن شکست بوخؤردن،

⁷ خدا دومرته یکته خاص روز تعیین کونه، ’ایمروز‘ و پور زمت بوگذشته وسی، زبور کیتاب مئن و داوود زبون همأ، ای کلمات همرأ بوته: «ایمروز، اگه اونه صدا ایشتؤنین، شیمه دیلونه سنگ نکونین.»

⁸ چونکه اگه یوشع اوشون آسایش هدأبی، دومبالتر خدا یکته د روز باره ایطؤ گب نزئنابو.

⁹ پس خدا مردوم ئبه مقدس شنبه آسایش برجا مؤنه؛

¹⁰ چونکه هر کس خدا آسایش میئن راه بیاته، خوشه کارون مئنم آسایش گینه، هوطو که خدا خو کارونای آسایش بیته.

¹¹ پس باین تقلا بکونیم تا او آسایش میئن راه پیدا بکونیم، تا هیکس ایجور نافرمونی همره نکئه.

¹² چونکه خدای کلوم، زینده ایسه و کار کؤنه و هرته دودم شمشیر جی تیجتره، اوجور بینه که نفس و روح، و مفاصل و مغز و خاشه سیوا کؤنه و فیکرون و دیل نیتونه تشخیص دئنه.

¹³ هیچ خلق بوبؤری خدا چوشمؤن جی دخوته نیه، بلکه همه چی اونه چشمؤنِ جلو، که امه خا اونه حیساب پسأدیم، لوخت و سوخت و آشکاره.

پیله کاهین عیسی

¹⁴ اورأر أجی که امه یکته پیله کاهین اعظم دَئنیم که آسمؤن سو جؤر بوشو، یعنی عیسی خدا پسر، باین امئه ایمون اعترافه قایم بدأریم.

¹⁵ چونکه امئه پیله کاهن اوطو نیه که مننیسه بی امئه ضعفون همره همدردی بکونی، بلکه او کسی ایسه که امه مورسؤن هر طرف جی ایمتحؤن بوبؤ، بی ای کی گناه بکونی.

¹⁶ پس ایطمینؤن همره، فیض تخته نزدیکَ بیم تا امره رحم ببی و فیضه بدست بأریم که احتیاج موقع امره یاری بکونی.