دوم قرنتیان 7 - کتاب مقدس به زبان گیلکی - گویش شرقی

¹ پس ای عزیزون، ایسه که امه ای وعده ئانه دانیم باین امره هرته جسم و روح ناپاکی جی پکاکونیم و خدا ترس همرا، مقدس بؤنه به کمال برسونیم.

پولس خوشحالی

² امره شیمئه دیل مئن جا بدین. امه هیکس حق مئن بدی نودیم، هیکسه خرابانودیم و هیکس اجی سو ایستفاده نودیم.

³ مو اینه نوگونم تا شمره محکوماکونم چونکی پیشتر شمره بوتم که امئه دیل مئن جا دانین تا همدیگر همرا بمیریم و همدیگر هما زیندگی بوکونیم.

⁴ مو دیل و جرات هما شیمئه همرا گب زئدرم‌. شمره خیلی ایفتخار کونم. مو خیلی تسلی دانم. می تموم مصیبتون مئن، شادی جی پورم.

⁵ چونکه حتی وقتی که امه مقدونیهَ فارسیم، امئه تن ایستراحت نوده، بلکه هر ور اجی امه مصیبت مئن دبیم، بیرین دعوا مرافعه داشتیم و دیل مئن ترس.

⁶ ولی او خدایی کی بشکسه دیلون تسلی دئنه، امره تیتوس امان همرا تسلی بدا.

⁷ و نه هچی تيتوس امان همرا، بلکه او تسلی همرا کی تیتوس شمراجی بیاته بو. تیتوس شیمئه حسرت اجی، غصه و غیرتی کی شمه مئبه دانین، مئه خبر بارده اوجور کی مو ویشته خوشحالابوم.

⁸ چونکه حتی اگر مو می نومه اجی شمره غمگیناگودم، می بوده کار اجی پشیمون نئم- با ای که اننی پشیمون بوم- این واسی کی اینم می او نومه، شمره غمگیناگوده، هرچند هچی اننی زمون-

⁹ ولی الون خوشحالم، نه این واسئه کی غمگینابوین، بلکی شیمئه ای غمگینی، باعیث بوبو کی توبه بوکونین. چونکی شیمئه غم خدا واسی بو، تا هیچ ضرری امراجی شمره نرسه.

¹⁰ چونکه او غمی کی خدا واسی ببون، باعیث توبه بنه، کی سراخر نجاته ختم بنه و پشیمونی ندانه. ولی غمی کی دونیا واسی ایسه، سراخر مردنه ختم بنه.

¹¹ چونکی بینین ای ‌غم کی خدا واسی بو چی شوقی شیمئه مئن به بار بارده: البته هی شوقه کی نشون دئنه تقصیرکار نین، چی غیظ مئن، چی ترس مئن، چی ناجه مئن، چی غیرت مئن، چی مجازات مئن، هر طرف اجی ثابیت بودین که او قضیه مئن بی تقصیر بین.

¹² پس هرچند کی ای نومهَ شیمئبه بنویشتم ولی نه او آدم ئبه کی بدی بوده یا نه او آدم ئبه که اون سر بدی بوبو، بلکی این واسئه بو کی خدا محضر مئن شیمئه او غیرت که امئبه دانین آشکار ببون.

¹³ این واسی امه تسلی دانیم. بعلاوه امئه تسلی، امه، تیتوس دئن هما ویشته شادابویم، چونکه اون روح شمه همه ته به تازه بوبو.

¹⁴ چونکی مو اون ورجه هر نظر اجی شمره ایفتخار بودم و شمه مأ شرمنده نودین. بلکه هر او چی کی شمره بوتیم درست بو، ثابیت بوبو که امئه ایفتخار تیتوس ورجه بجا بو.

¹⁵ هر دفا کی تیتوس شمه همه ته فرمون بردنه یاد ابئنه کی چوطو ترس و لرز هما اونه قبول گودین، شمره ویشتر دیل دبدنه.

¹⁶ خوشحالم کی تموم و کمال شمره ایطمینون دانم.