मर्कुस 6 - डोटेली नयाँ करार

नासरत गाउँमी येशूलाइ हेला

¹ येशू कर्फनहुम सहर बठेइ निकलिबर आफनाइ गाउँ नसरतमि फर्किबर गया। उनरा शिष्या उनरा पछा लाग्या।

² बिश्राम दिनमि उनले यहुदि सभाघरमी परमेश्वरको सन्देश प्रचार अद्द पस्या। भौत जाना सुण्न्याले अचम्म माणिबर भण्यो, “यइ मान्सले यिन सब काँ बठेइ सिक्यो, यिनलाइ दिया यो ज्ञान रे एसो अचम्मका काम अद्द्या क्षमता कइले दियो?”

³ हाम सब उनलाइ चिन्नाउ: यिन सिकर्मी मान्तरइ हुन। यिन मरियमका चेला हुन। याकुब, योसेफ, यहूदा रे सिमोन यिनरा भाइन हुन। यिनरी बैनिन लगइ हामसित छन। रे तबइकिलाइ तिननले येशूलाइ बिश्वास अद्दाइ इन्कार अर्यो।

⁴ तब येशूले तिननलाइ भण्यो, “म जसा एक अगमबक्तालाइ आफनाइ देस रे आफनाइ नाता गोताका बिचइनि रे आफनाइ घरमि बाहेक बाकि सब ठाउँमि मान्स सम्मान अद्दाहान।”

⁵ तिन मान्सको अविश्वासका लाग्दा येशूले ताँ कसइ कसइ रोगमि आफना हात राखिबर तिननलाइ निका बनाउन्या काम बाहेक और केइ अचम्मका काम अद्द सकेइन।

⁶ येशू तिनरो अबिश्वास धेकिबर छक्‍क पड्या। तइ पछा उन गाउँ गाउँमी शिक्षादिनाइ गया।

येशूले बार चेलानलाइ पठायो

⁷ केइ दिन पछा येशूले बार जाना शिष्यालाइ आफना वाँ बोलायो, रे तिनलाइ दुइ-दुइ समुह बनाइबर अलग-अलग ठाउँमि पठायो। तिननलाइ भूत निकल्या अधिकार लगइ दियो।

⁸ रे येशूले तिननलाइ यिसो भण्यो, “आफ्नो यात्राका निउति केइ जन बोक्या, नति रोटा, नति झोला, नति खल्टीनी रुप्या, तर एक लठ्ठी मान्तर बोक्या।

⁹ जुता लाया, तर और बड्ता लत्ता जन बोक्या।”

¹⁰ रे “जब कसइले तमलाइ आफ्ना घरमि बोलाउछ भण्या, जबसम्म तइ गाउँमी बसन्छौ तब सम्म ताँइ बस।

¹¹ यदि जइ ठाउँमि मान्सले तमरो स्वागत अद्दाइन्न रे तमले भण्या सुण्नाइन भण्या, ताँ बठेइ जान्या बेला आफ्नो तलियाको धुलो ट्ट्केइ दिया। यो उनलाइ चेतावानि दिनाइ निउति हो कि परमेश्वरका दण्डको भागिदार उन आफइ होउन।”

¹² तब शिष्याले गइबर मान्सलाइ इसेरि प्रचार अर्यो, “तम सब पाप अद्द छाडिबर परमेश्वरतिर फर्क।”

¹³ तिनले भौत भूत निकाल्यो, रे भौत बिमारीलाइ लगइ जैतुन तेलले अभिषेक अरिबर निको बनायो।

बप्तिस्मा दिन्या यूहन्ना मर्या

¹⁴ राजा हेरोदले येशूले अर्या कामको चर्चा सुण्यो, क्याकि भौत मान्स येशूका कामका बारेमि जण्न्थ्या रे और मान्स उनरो कामको चर्चा अद्दाथ्या। कोइ मान्सनले भण्नाथ्या, “यो बप्तिस्मा-दिन्या यूहन्ना हुनु पणन्छ जो मर्या बठेइ जिउना होइरइछन, तबइकिलाइ त यिनले यिसा अचम्मका काम अद्दा छन।”

¹⁵ और मान्सनले भण्यो, “यिन एलिया अगमबक्ता हुन”, रे और मान्सले भण्यो, “यिन और अगमबक्तान जसाइ एक हुन जो भौत समय पइल्ली थ्या।”

¹⁶ तर जब राजा हेरोदले यो सुण्यो तब उइले भण्यो, “उन बप्तिस्मा-दिन्या यूहन्ना हुन रे उन मर्या बठेइ जिउना होइरइछन, जइको मुन्टो मइले काट्ट लायाथ्या।”

^17-18 त्यो राजा हेरोद थ्यो जइले आफना भाइ फिलिपकि स्वानी रानी हेरोदियास सित केइ दिन अगाडी ब्या अरिराइथ्यो। रे बप्तिस्मा-दिन्या यूहन्नाले राजा हेरोदलाइ यिसो भणिराइथ्यो, “मोशाको ब्यबस्था अन्सार आफनी भाइकि स्वानिसित ब्या अद्दु तमलाइ ठीक आथिन जबकि दाइ जिउनोइ छ।” तबइकिलाइ रानी हेरोदियासलाइ खुशी पाड्डाइ, राजा हेरोदले यूहन्नालाइ पकडीबर झेलमि हाल्या थ्यो

¹⁹ पइलगइ रानी हेरोदियासले बप्तिस्मा दिन्या यूहन्नासित रिस अरन्थी रे तइलाइ माद्द चाहान्थि, तर माद्द सक्या थेइन।

²⁰ क्याकि बप्तिस्मा दिन्या यूहन्ना एक धर्मि रे पबित्र मान्स भणि था पाइबर राजा हेरोद तइसित डराउथ्यो, रे तइलाइ रानी हेरोदियास बठेइ झेलमि सुरक्षित राखिराइथ्यो। जब राजा हेरोद बप्तिस्मा दिन्या यूहन्नाले बोल्या सुणन्थ्यो उ भौत बिचइन हुन्थ्या, रे लगइ खुसीसित सुणन्थयो।

²¹ तर एक दिन राजा हेरोदले आफना जन्म दिन बनाउनाकिलाइ एक ठुलो भोज दियो। उनले आफना उच्च कर्मचारीन, रे सेनाका महत्वपूर्ण अगुवान, रे गालील जिल्लाका मुख्य-मुख्य मान्सनलाइ बोलायो। रे यइ ठुलो भोजका बेला, रानी हेरोदियास सित यूहन्नालाइ माद्द लाउन्या मौका थ्यो।

²² जब रानी हेरोदियासकि आफनी चेली भितर आइबर नाच्च पसि, तब तइले राजा हेरोदिया रे उनरा पाउनाइलाइ खुशी बनाइ। पइ राजा हेरोदले तइ केटिलाइ भण्यो, “तुलाइ जी मन लागन्छ त्यो माग रे म तुलाइ दिउलो।”

²³ राजा हेरोदले कसम हालिबर तइलाइ बाचा अर्यो, “म तुलाइ जी मागन्छेइ त्यो दिनउ। इति सम्मकि मेरो आधा राज्य माग्या लगइ, म तुलाइ दिउलो।”

²⁴ रे त्यो बाइर निकलिबर आफनी इजालाइ सोध्यो, “म कि मागु?” उइकी इजाले भणयो, “उनलाइ भण कि मलाइ बप्तिस्मा-दिन्या यूहन्नाको मुन्टो दिय।”

²⁵ त्यो केटि झट्ट हतारिबर भितर राजा हेरोदका वाँ गइ, रे यिसो भणबर बिन्ति अर्यो, “हजुरले अइल मलाइ बप्तिस्मा-दिन्या यूहन्नाको मुन्टो काटीबर थालमि दियाको म चाहानौ।”

²⁶ राजा हेरोद भौत दु:खी भया, रे उनले आफ्नो कसम रे भोजमि बस्या पाउना खातिर तइ केटिलाइ दिया बचन तोड्ड चाहेइन।

²⁷ राजा हेरोदले उतन्जेइ झेलको एक जाना सिपाइलाइ पठाइबर यूहन्नाको मुन्टो काटीबर उनरा वाँ ल्याउन्या आदेस अर्यो,

²⁸ रे सिपाइले झेलमि गइबर यूहन्नाको मुन्टो काट्यो रे थालीमि लेइबर केटिलाइ दियो, रे केटिले त्यो आफ्नी इजालाइ दियो।

²⁹ जब यूहन्नाका शिष्याले यूहन्नालाइ मार्याको कुरणी सुण्यो तब तिन आइबर तइको लास उठाइबर चिहानमि लइजाइबर राख्यो।

येशूले पाँच हजार मान्सनलाइ खाना ख्वायो

³⁰ जब पठाइएका बार जाना येशूका छान्या शिष्या येशूका वाँ फिर्ता भइबर जमघट भया, रे तिनले जी-जी अरिराइथ्यो, रे सिकाइराइथ्यो, तिन सब उनलाइ बयान अर्यो।

³¹ रे भौत मान्स येशूका वाँ आउन्थ्या रे जान्थ्या रे तसो भया हुनाले येशू रे उनारा शिष्यालाइ खाना खान्या समय लगइ थेइन। येशूले आफ्ना शिष्यालाइ भण्यो, “आस हाम एकान्त ठाउँमि जनाउ जा हाम एकलाइ रन सकु रे आराम अद्द सकु।”

³² रे तिनन नामि चढबर एक एकान्त ठाउँमि गया।

³³ रे भौत मान्सनले उन सब गया धेक्यो रे तिनन काँ गइरइछन भणि था पायो, पइ सब सहर पैदल भइबर दौड्डाइ तइ ठाउँमि गया, येशू रे उनारा शिष्या उइ ठाउँमि पुग्दा हइ अगाडी उन सब मान्स तइ ठाउँमि पुग्या।

³⁴ जब येशू ना बठेइ किनार उतर्या तब उनले एक ठुलो भिड धेक्यो, रे उनरो मन दयाले भरियो। क्याकि तिननसित कोइ थेइन जइले उनलाइ नीकेरि अगुवाइ अद्द सकउ रे हेरचाह अद्द सकउ, तिनन ग्वालो नभया भेडा जसा थ्या। रे उनले तिननलाइ परमेश्वरको राज्यका बारेमि भौत कुरणी सिकाउन पस्या।

³⁵ पइ जब दिन भौत ढलिया तब उनरा शिष्याले उनरा वाँ आइबर भण्यो, “यो एकान्त ठाउँ छ, रे दिन लगइ भौत ढलिया।

³⁶ मान्सलाइ बिदाबारि अरिदिय, रे तिननले वलतिर पल्तिरका बस्ति रे गाउँ तिर गइबर आफना निउति केइ खानाइ किनन्ना।”

³⁷ येशूले तिनलाइ भण्यो, “तमइले तिनलाइ केइ खानाइ दिय।” तर तिननले उनलाइ भण्यो, “कि हाम गइबर दुइ सय चाँदीका सिक्काको मोल तिरेर रोटा किनिबर तिननलाइ खानाइ दिउ ब?”

³⁸ येशूले तिननलाइ सोध्यो, “तमसित कति रोटा छन, गइबर हेर।” पत्ता लाया पछा तिननले भण्यो, “पाँच रोटा रे दुइ माछा।”

³⁹ तइ पछा येशूले शिष्यालाइ भण्यो मान्सनलाइ हरिया घाँसमि समुहमी बसा

⁴⁰ तिनन सय-सय रे पचास-पचासका समुहमी बस्या।

⁴¹ येशूले त्यो पाँच रोटा रे दुइ माछा लैजाइबर स्वर्गतिर हेरि परमेश्वरलाइ धन्यबाद दियो, रे रोटा तोडयो रे मान्सलाइ दिनाइलाइ शिष्यालाइ दियो, रे त्यो दुइ माछा लगइ उनले मान्सनलाइ बाँडिदियो।

⁴² पइ सबले खाइबर तृप्त भया।

⁴³ जब सब जानाले खाइसक्यो तब शिष्याले उपर्या रोटा रे माछाका टुकरा बार छापरा भरि जमा अर्यो।

⁴⁴ ताँ रोटा खान्या पाँच हजार बैकान थ्या। उनले स्वानी रे बालकलाइ गन्ती अरेन।

येशू पानिमि हिड्याका

⁴⁵ येशूले उतन्जेइ आफना शिष्यालाइ नामि चडिबर गालील समुद्रको पारि बेथसेदा गाउँमी जानाइकिलाइ भण्यो, रे आफ रोकिबर उनले भिडलाइ बिदा दियो।

⁴⁶ मान्सनलाइ बिदा अर्या पछा उन डाडामि प्रार्थना अद्दाइ गया।

⁴⁷ साँज पणन्ज्या ना गालील समुद्रका बिचमि थ्यो, रे येशू एकलाइ किनारमी थ्या।

⁴⁸ शिष्यालाइ ना खियाउनाइ दु:ख भया येशूले धेक्यो, क्याकि बतास तिनरा उल्टा बठेइ चलिरइथ्यो। परभातइ तीन रे छ बजेका बिचमि येशू तिनरा वाँ समुद्र मथिमि हिटिबर आउन्ना थ्या, रे येशू तिनरा नाका अगाडी गया।

⁴⁹ तर जब शिष्याले येशूलाइ समुद्रमी हिट्टारया धेकिबर भूत हो भणि सोच्यो, तब तिनन कला हाल्ल पस्या।

⁵⁰ क्याकि उनलाइ धेकिबर सब डराइरइथ्या। झट्ट येशूले तिनलाइ भण्यो, “हिम्मत अर, म येशू हु, जनडरा।”

⁵¹ पइ येशू नामि चड्या, रे बतास रोकियो। पइ तिननले भौत अचम्म माण्यो,

⁵² रे जबकि तिननले पाँच हजार मान्सनलाइ खाना ख्वाउन्या बेला तिननले येशूको सक्ति धेक्या थ्या, रे तिननले साँच्चि अइल सम्म बुज्ज सक्या थेइन कि जो तिननले धेक्यो तइको अर्थ कि थ्यो।

गनेसेरेतमा बिमारी मान्सनलाइ निको अर्याको

⁵³ तइ पछा येशू रे उनका शिष्या गालील समुद्रका पारिबटा गया रे गनेसेरेतका इलाकामि पुग्या, रे तिननले नालाइ किनारमी बाद्यो।

⁵⁴ जब उन सब ना बठेइ निकल्या तब उतन्जेइ मान्सनले येशूलाइ पछेणिहाल्यो,

⁵⁵ रे तिनन पुरा जिल्लामि खबर दिनाइलाइ हतार अरिबर गया रे बिमारी मान्सनलाइ बिस्तरामि राखिबर जाँ-जाँ येशू छन भणि था पायो तसइ ठाउँमि लैयइबर गया।

⁵⁶ पइ गाउँ, सहरका बस्ति जाँ-जाँ उन पस्या, मान्सनले रोगिलाइ खुल्ला ठाउँमि राख्दियो, रे उनरा लत्ताका छेउ मान्तर छुन पाँउ भणि तिननले येशूलाइ बिन्ति अद्द पस्या, रे जतिले येशूलाइ छोयो तिन सब निका भया।