پطروسی دومین نامه 1 - کتاب مقدس به زبان تالشي - گویش مرکزی

¹ شمعون پطروسی طَرفیکا کن عیسی مسیح وَزییَر و رسوله، اَیِنیرا کن خدا عیدالَتی واسیطنَه و چَمه نیجات اَدَر عیسی مسیح خونِه، ایمانی، چَمَه ایمانی شیوار چَوون نصیب بَیَه:

² خدا و چَمه خداوند عیسی مسیح آزنستِه واسیطنَه، فیض و صلح و سلامتی فرَوون شمَرا ببو.

خدا اینتخاب آبه اِن

³ هر چیی ایی کن چَمه زندَگیرا و دینداری را لازِمَه چَی ایلاهییَه خِنَر اَمَش بَخشستَه. چَی آزنِسته خونِه اَ کن اَمَش اِشتَن شکوه و جلال و چاکیرا صَلا ژَشه.

⁴ کن اِم چییون واسیطنه اِشتَن یال و با اَرزِشَه وعدَ اون اَمَش بخشِستَیَه، تا چَوون واسیطنَه ایلاهییَه طبیعتیکا شریک آبَه و اَ فیسادیکا کن هوا هوسی خونه دِنیا دلَکارَ، برَخَه.

⁵ اِمی خاطِر، تا بَشارون تقلا بکَرَ تا اِشتَن ایمانیکا چاکی ایضاف آکرَ، و چاکینه آزنِستِه،

⁶ و آزنستِه نَه، نفسی ناری گتِه، و نفسی ناری گته نه، موقاومت، و موقاومتینه، دینداری،

⁷ دیندارینه، برا شیوار رَی داشتِه، و برا شیوار رَی داشتِه نَه، موحبت.

⁸ اِمی خونه کن اَگَم اِم صیفَتِن شمَه دَلکا ببون و ایضاف آبون، نییَشتِن چَمه خداوند عیسی مسیح آموستِه کا، دَدار و بی بَرَ ببَه.

⁹ چون هر کَم کن اِمنِش نییَه، اَنَه کورَ کن اِشتَن پا بِنی نی نییَویند، و یاد برکَردشَه کن اِشتَن گذَشتَه گِناخونکا پاجا بیَه.

¹⁰ پس اَی برااِن، ویشتر تقلا بکَرَ تا بشمَه خِلِه کردِ و شمه اینتخاب بِه ثابیت بکَرَ، چون اَگَم کن اِم صیفتون کار بیگِرَ، هرگز وینینَّه گنست.

¹¹ و اِنترَکه بَشِمَه کامیلا ایجازَ دَرِن، خداوند و چَمه نیجات اَدَر عیسی مسیح زَیرونه پادیشا ایکا دِلَه دَشَه.

¹² پس اَز بَپیمه اوزون اِنتَرَ چییون شمَه یادیکا بومونه، هر چَنه کن اَوون بموستیرون و اَ حَییقتیکا کن پَیدارون کردَیه آمبَستیرون.

¹³ اَز فکر بَکَم کن اِم دِرِستَه، تا وقتی کن اِم تنیکام، اِم صیفَتون شمَه یاد آفَنِم تا غَیرتی سَر بِرَ.

¹⁴ چون هَته کن چَمَه خداوند عیسی مسیح خاویکا بَمن آمونِستِش، بَموستیمه زو اِم تنیکا بِرِن بَشیمه،

¹⁵ و تا بَشام تَقلا بَکمَ تا اِم دِنیا کا شِه بَه نَه، اِم چییون اوزون یاد آرَفَنِم.

¹⁶ چون اَموقه کن چَمَه خداوند عیسی مسیح زبق و چَی آمِه بشمَه اییلام اَکَریمون، داستانِنی دومله کن زیرنگینه ساستَشون ببو نِشیمون، بَسکم چَی شکوه و جلالی اِشتَن چَمینه ویندَمون بَه.

¹⁷ و چون اَموقه کن خدای دَدَکا، شکوه و جلال و ایحترام گَتِش، اَ شکوه و جلالیکا سَسی بی آرسته کن، « اِم چمن خاجَتیَه زوعَه یَه کن بَیکا راضی ایمه.»

¹⁸ چون اَمه اِشتَن بَینه اَ موقدسَه کو سَریکا بیمون و اَ آستامونیَه سَسی اِشتَن گوشینه درَستِمون.

¹⁹ و اَمه، پیغبَرون موطمَعینه گفون دارَم کن چاکَه شمه یادیکا بومونه، چیرا کن هنتَه چِرایی اَ کن ظلَماتیکا شپَق بژَی تا ایسبی رِشونی موقه، صبَه اِسترَ شمه دلونکا رشون آکرِ.

²⁰ گِردیگا بَه نَه، اِمی یادیکا غم بَرَ کن موقدسَه نوشته اون هیچ کِرَم پیشگویی اونکا، پَیغمبری فکری تفسیریکا نییَه.

²¹ اِمی خونه کن هیچ پیشگویی اینسانی ایرادَنَه آمَه نیه، بَسکم آدَمِن خدا موقدسَه روح واسیطنَه خدا طَرَفیکا گَف ژَشونه.