Зебур 57 - Мукъаддес Китап

Имансызларнынъ джезасы акъкъында Аллагъа дува

¹ Баш чалгъыджы ичюн. Аль-ташхет. Давутнынъ миктамы.

² Эй, башлыкълар, сиз догърусыны айтасынъызмы? Эй, инсан огъуллары, сиз догъру суд этесинъизми?

³ Аксине, юрегинъизде инсафсыз шейлерни тюшюнесинъиз, къолларынъызнен яманлыкъларны ольчеп, оларны ер юзюне ёллайсынъыз.

⁴ Ярамайлар догъулгъандан берли ёлдан урулдылар, анасынынъ къурсагъындан чыкъкъанынен, олар яланджыдыр, янълыш ёлнен кетелер.

⁵ Оларнынъ зеэри – йыланнынъ зеэри киби. Олар сагъыр йылангъа ошап, къулакъларыны тыкъаталар:

⁶ шу йылан ырымджынынъ сесини эшитмей, ырымджы энъ уста олса биле, эшитмей.

⁷ Эй, Аллам, оларнынъ агъзындаки тишлерни сындырып ташла, я РАББИ, арсланларнынъ тишлерини чыкъарып ташла!

⁸ Акъкъан сув киби, олар ёкъ олып кетсинлер, олар яйларыны тарткъанда, окълары сынып къалсынлар.

⁹ Чыкъчыкъ балабан киби, олар ирип кетсинлер; олю догъулгъан балалар киби, олар кунешни корьмесинлер.

¹⁰ Къазанларынъыз когем атешини дуймаздан эвель, ель эм тазени, эм куйгенни савураджакъ.

¹¹ Инсафлы адам, оларгъа джеза берильгенини корип, къуванаджакъ, ярамайнынъ къаны ичинде аякъларыны юваджакъ.

¹² О вакъытта инсанлар айтаджакъ: «Инсафлы адамгъа мытлакъа акъкъы бериледжек, мытлакъа ер юзюнде суд эткен Алла бар!»