Зебур 38 - Мукъаддес Китап

Азап чеккен адамнынъ тёвбеси

¹ Баш чалгъыджы ичюн. Едутун ичюн. Давутнынъ зебуры.

² «Тилимнен гуна япмамакъ ичюн, мен юреджек ёлума бакъаджагъым; ярамай адам къаршымда тургъанда, агъзымны къапатып тутарым», – дедим.

³ Тилимни тутып, агъзымны къапаттым, эр бир яхшы лафны биле агъзыма алмадым, лякин меним дердим даа артты.

⁴ Юрегим ичимде туташты, фикирлеримни атеш алды, озь тилимнен лафны башладым:

⁵ «Я РАББИ, манъа омрюмнинъ сонъуны бильдир. Куньлеримнинъ сайысы не къадар экен? Аятымнынъ сынъырыны билейим!» – дедим.

⁶ Сен манъа бир къарыш куньлер бердинъ, Сенинъ огюнъде аятым бир шей дегиль. Эр бир яшагъан адамнынъ омрю акъикъатен ельнинъ эскенине ошай. Сэла

⁷ Керчектен де, адам, кольге киби, юре; керчектен де, эр бир арекети бошуна. Мал топлай, амма кимге къалдыраджагъыны бильмей.

⁸ Энди, я Рабби, мен нени беклейим? Сендедир меним умютим!

⁹ Бутюн къанунсызлыкъларымдан мени къуртар, акъылсызнынъ акъаретине мени берме!

¹⁰ Индемедим, агъзымны ачмадым, чюнки бу Сенинъ ишинъдир.

¹¹ Сенден котек ашамамны четлештир, ураджакъ къолунъдан мен ёкъ олам.

¹² Сен адамны джинаети ичюн къабаатлап, джезасыны азырлап бересинъ, онынъ къыйметли шейлерини, сюме киби, ёкъ этесинъ. Керчектен де, эр бир инсаннынъ омрю ельнинъ эскенине ошай. Сэла

¹³ Дувамны эшит, я РАББИ, къулакъ ас фигъаныма! Козьяшларымны джевапсыз къалдырма! Сенинъ янынъда мен бир ёлджум, бутюн бабаларым киби, бир кельмешеким.

¹⁴ Манъа бакъма. О бир дюньягъа кетип, ёкъ олмаздан эвель, мен кене теселли тапарым!