Зебур 11 - Мукъаддес Китап

Ярдым дувасы

¹ Баш чалгъыджы ичюн. Аль-хашшеминит. Давутнынъ зебуры.

² Къуртар мени, я РАББИ! Иманлылар гъайып олды, адам огъулларынынъ арасында ишанчлылар къалмады.

³ Эр кес бир-бирине ялан айта, дудакълары ялтакъланалар, юреклери экиюзьлюдир.

⁴ Эр бир ялтакълангъан агъызны, буюк лафлар эткен тиллерни РАББИ къырып ташласын!

⁵ «Биз тилимизнен енъеджекмиз, дудакъларымыз бизнен! Ким бизге эфендилик япар?» – дей олар.

⁶ «Фукъарелер къыйналалар, ёкъсуллар агълайлар. Шунынъ ичюн шимди тураджагъым, – дей РАББИ. – Олар тузакъкъа тюшюреджек адамны хавфсыз ерде сакълайджагъым».

⁷ РАББИнинъ сёзлери – темиз сёзлердир. Олар топракътан алынып, оджакъта темизленген, еди кере иритильген кумюшке ошай.

⁸ Сен, я РАББИ, оларны сакъларсынъ; Сен эр вакъыт оларны бойле адамлардан къорчаларсынъ.

⁹ Адам огъулларынынъ арасында ярамайлыкъ юкъарыгъа котерильгенде, инсафсызлар эр ерде юрелер.