Хошеа 2 - Мукъаддес Китап

¹ О куню агъа-къардашларынъызгъа – «Амми», къызкъардашларынъызгъа – «Рухама» дерсинъиз.

Исраиль – садакъатсыз келин

² Исраиль-ананъызгъа къаршы суд ишини башланъыз. О, энди Меним апайым дегиль, Мен де онынъ акъайы дегилим. О, не юзюни, не кокюслерини ороспулыкъ хызметине бермесин.

³ Ёкъса, Мен оны чыр-чыплакъ союндыраджагъым, догъгъан куню олгъаны киби этеджегим, бош сахра киби япаджагъым, оны къуру топракъкъа чевиреджегим ве сувсузлыкътан ольдюреджегим.

⁴ Онынъ балаларыны да аджымайджагъым, чюнки олар – ороспулыкънынъ балаларыдыр.

⁵ Оларнынъ анасы ороспулыкъ этти, оларгъа юкке къалгъан къадын масхара олды. О: «Ойнашларым манъа отьмек, сув, юнь, кетен, зейтюн ягъы, ичимликлерни берелер. Мен оларнынъ артындан кетеджегим», – деди.

⁶ Бунынъ ичюн Мен онынъ этрафыны когемликнен сараджагъым, озь ёлуны тапалмасын деп, чевре-четинде таш дивар къураджагъым.

⁷ О, ойнашларынынъ пешинден чападжакъ, амма артларындан еталмайджакъ, оларны къыдыраджакъ, амма тапалмайджакъ. О вакъыт о: «Биринджи акъайыма къайтайым, чюнки о заманки алым шимдикисинден хайырлы эди!» – дейджек.

⁸ Мен онъа богъдай, янъы шарап, зейтюн ягъыны бердим, бундан онынъ хабери исе ёкъ эди. Мен онынъ алтын-кумюшини чокълаштырдым, олар исе оларны Баал путуна берди.

⁹ Бунынъ ичюн богъдайны озь вакътында бермейджегим, янъы шарап озь заманында олмайджакъ. Чыплакъ беденини къапаткъан юнюмни ве кетенимни тартып аладжагъым.

¹⁰ Шимди ойнашларынынъ огюнде масхарасыны ачаджагъым, ич кимсе оны къолумдан къуртарамайджакъ.

¹¹ Бутюн къуванчыны токътатаджагъым, о, бир даа озь байрамларыны, янъы айларыны, раатлыкъ куньлерини тутмайджакъ, тайин этильген ич бир топлашувыны япмайджакъ.

¹² Бутюн юзюмликлерини ве инджир тереклерини бакъымсыз къалдыраджагъым, чюнки о: «Мен буларны къазандым, олар – ойнашларым манъа берген бахшышлардыр» – деди. Мен оларны орманлыкъкъа чевиреджегим, олар кийик айванларгъа аш оладжакъ.

¹³ Мен оны джезалайджагъым, чюнки о, Баал путларына хызмет эте, оларгъа къокъулы отларны якъа, юзюклер ве герданлыкъларнен безенип, ойнашларынынъ артындан кетти, Мени исе унутты, – дей РАББИ.

Раббининъ Озь халкъына севгиси

¹⁴ Бунынъ ичюн Мен оны алдатып чыкъараджагъым, сахрагъа алып кетеджегим, онъа татлы лафлар айтаджагъым.

¹⁵ Анда онъа юзюмликлерни береджегим, Акъор вадийини онынъ ичюн умют къапусы япаджагъым. Анда о, яшлыгъында киби, Мысырдан чыкъкъан куньлерде киби, тюркюлер йырлайджакъ.

¹⁶ – О куню, – дей РАББИ, – сен Манъа «акъайым» дейджексинъ, бир даа манъа «эфендим» демейджексинъ.

¹⁷ Агъзынъдан Баал путларынынъ адларыны узакълаштыраджагъым, ве адлары бир даа анъылмайджакъ.

¹⁸ О куню Мен кийик айванларгъа, коктеки къушларгъа, ер юзюндеки махлюкъларгъа халкъымнен муаббет яшамагъа буюраджагъым. Мен о мемлекеттен эм яйны, эм къылычны, эм дженкни узакълаштыраджагъым, оларгъа раат яшамагъа береджегим.

¹⁹ Сен эбедиен меним нишанлым оладжакъсынъ. Акъикъат, адалет, севги ве мераметнен Мен санъа нишанланаджагъым.

²⁰ Мен санъа ишанчлы оладжагъым, ве сен РАББИни биледжексинъ.

²¹ – О куню, – дей РАББИ, – Мен джевап береджегим. Мен коклерге дейджегим, ве коклер ерге ягъмур ягъдыраджакъ.

²² Ер юзю богъдай, янъы шарап ве зейтюн ягъы берекетини береджек. Олар номай берекетлеринен Йизреэлни толдураджакъ.

²³ Мен бу мемлекетте Исраильни, урлукъ киби, Озюме сачаджагъым, мерамет этильмегенлерге мерамет этеджегим, халкъым олмагъанларгъа: «Сиз – Меним халкъымсыз», – дейджегим. Олар исе Манъа: «Сен – бизим Алламызсынъ», – дейджеклер.