Къадылар 13 - Мукъаддес Китап

Шимшоннынъ догъувы

¹ Исраиллилер РАББИнинъ огюнде яман шейлер япмагъа девам эте эдилер. Шунынъ ичюн РАББИ оларны фелестинлилернинъ къолуна къыркъ йылгъа берди.

² О заманларда бир адам яшай эди. О, Дан къабилесинден Цора шеэринден эди. Ады Маноах эди. Онынъ апайы юкке къалып, бала догъурып оламай эди.

³ Бир кунь онъа РАББИнинъ Мелеги кельди. – Сен къысырсынъ. Шунынъ ичюн сенинъ баланъ ёкъ, – деди о. – Лякин сен юкке къалып, огъул догъураджакъсынъ, – деди.

⁴ – Бакъ, шарап ве башкъа ички ичме ве арам ашлар ашама.

⁵ Сен юкке къалып, огъул догъураджакъсынъ. О бала сачларыны къыркъмайджакъ ве догъгъанындан башлап назарей оладжакъ. О, Исраильни фелестинлилерден къуртарып башлайджакъ, – деди.

⁶ Къадын акъайына келип, бойле айтты: – Манъа Алланынъ адамы кельди. Онынъ къыяфети Алланынъ Мелеги киби, пек къоркъунчлы эди. Мен ондан къайдан кельгенини сорамадым, о да манъа адыны айтмады.

⁷ О манъа: «Сен юкке къалып, огъул догъураджакъсынъ. Шарап ве башкъа ички ичме, арам ашлар ашама. Сенинъ огълунъ догъгъандан ольгенине къадар назарей оладжакъ», – деди.

⁸ Маноах РАББИге ялварып башлады: – Я Раббим! Анавы Алланынъ адамы, Сенинъ эльчинъ, кене бизге кельсин! Бизде догъаджакъ балагъа не япаджагъымызны огретсин, – деди.

⁹ РАББИ Маноахнынъ сесини эшитти. РАББИнинъ Мелеги кене онынъ апайына кельди. Апай тарлада отура эди, онынъ акъайы Маноах янында ёкъ эди.

¹⁰ Апай деръал акъайына чапып кельди ве: – Манъа кельген анавы адам кене кельди! – деди.

¹¹ Маноах тез-тез турды да, апайынынъ артындан кетти. Анавы адамнынъ янына келип: – Меним апайымнен лакъырды эткен сенсинъми? – деп сорады. О, джевапланып: – Меним, – деди.

¹² Маноах: – Сенинъ сёзлеринъ ерине кельген сонъ, бу бала насыл яшамакъ керек? О не япмакъ керек? – деп сорады.

¹³ РАББИнинъ Мелеги Маноахкъа: – Сенинъ апайынъ мен ясакъ эткен шейлерни япмасын.

¹⁴ Юзюм пытагъы берген махсулны ашамасын, шарап ве башкъа ички ичмесин. Арам ашлар ашамасын. Меним эмир эткен сёзлеримни тутсун! – деди.

¹⁵ – Бизлернен даа да къал, – деди Маноах РАББИнинъ Мелегине. – Биз улакъ сойып, оны санъа пиширип берермиз.

¹⁶ – Сизлернен даа къалсам биле, сенинъ ашынъны ашамам, – деди РАББИнинъ Мелеги Маноахкъа. – Амма РАББИге айван къурбан чалып бутюнлей якъаджакъ олсанъ, чал. Маноах бу РАББИнинъ Мелеги олгъаныны даа анъламай эди.

¹⁷ – Сенинъ адынъ не? – деп сорады о Мелектен. – Сёзлеринъ ерине кельсе, биз сенинъ адынъны алгъышнен анъармыз.

¹⁸ Лякин РАББИнинъ Мелеги: – Санъа меним адым не керек? Меним адым пек аджайиптир, – деди.

¹⁹ Бундан сонъ Маноах улакъ ве отьмек бахшышыны алып, къаяда РАББИге теклиф этти. РАББИ Маноах ве къадынынынъ козю огюнде аджайип шей япты.

²⁰ Къурбан ерининъ устюнден атеш коклерге котерильгенде, РАББИнинъ Мелеги оларнынъ козю огюнде шу атешнен котерилип кетти. Буны корип, Маноах ве онынъ апайы ерге бетинен йыкъылдылар.

²¹ Бундан сонъра Мелек Маноахкъа ве къадынына башкъа кельмеди. Энди Маноах бу РАББИнинъ Мелеги олгъаныны анълады.

²² – Биз мытлакъ оледжекмиз, чюнки биз Алланы корьдик, – деди Маноах апайына.

²³ Лякин апайы онъа: – Эгер РАББИ бизни ольдюреджек олса, бизлерден не бутюнлей якъылгъан къурбан, не де отьмек бахшышыны къабул этмез эди. О, бизге муджизелер косьтермез ве бир шей де айтмаз эди, – деди.

²⁴ Вакъты кельгенде, апай огъул догъды ве адыны Шимшон къойды. Огълан осип буюди. Онен даима Алланынъ багъышлавы эди.

²⁵ Цора ве Эштаол арасындаки Махане-Данда Шимшоннынъ ичинде РАББИнинъ Руху арекет этип башлады.