Йирмея 2 - Мукъаддес Китап

Исраильнинъ гунасы акъкъында

¹ РАББИ манъа бойле деди:

² – Бар, Ерусалим халкъына беян эт: РАББИ бойле айта: – Акъылымда тутам ки, яшлыгъынъда Манъа ишанчлы эдинъ, Мени, келин киби, севдинъ, Меним артымдан сахрагъа, сачылмагъан топракъкъа кеттинъ.

³ Исраиль – РАББИнинъ азизлиги, биринджи берекети эдинъ! Онъа зарар кетирген эр кес къабаатлы сайылды, башына беля кельди, – дей РАББИ.

⁴ Эй, Якъупнынъ халкъы ве Исраильнинъ эписи сойлары! РАББИнинъ сёзюни динъленъиз!

⁵ РАББИ дей ки: – Деделеринъиз Менде насыл акъсызлыкъ таптылар? Не ичюн Менден узакълаштылар, бош путларнынъ артындан кетип, озьлери де бош олдылар?

⁶ Олар: «Мысыр топрагъындан бизни чыкъаргъан, сахрада, къуру ве сувсуз чёльде алып юрген, олюм къаранлыгъы олгъан топракъта, бош, адам бармагъан, ич кимсе яшамагъан топракъта бизни алып кеткен РАББИ не ерде?» – деп сорамадылар.

⁷ Мейваларыны ве бол берекетини ашанъыз деп, Мен сизни багъчалар топрагъына кирсеттим. Сизлер исе топрагъыма кирип, оны арамладынъыз, Меним мулькюмни джиренч бир шейге чевирдинъиз.

⁸ Руханийлер РАББИни къыдырмадылар, Къанун оджалары Мени танымадылар, чобанлар Манъа къаршы чыкътылар, пейгъамберлер Баал адындан пейгъамберлик эте эдилер, файдасыз путларнынъ артындан юре эдилер.

Алла Озь халкъынен дава эте

⁹ Шунынъ ичюн сизлернен дава этеджегим, – дей РАББИ, – торунларынъызнен де дава этеджегим.

¹⁰ Кетинъиз де, Киттим адаларына бакъынъыз! Кедар мемлекетине адам ёллап, яхшы этип, сорап билинъиз ве огренинъиз. Бунъа ошагъан бир шей олдымы?

¹¹ Аллалары алла олмаса да, насылдыр бир халкъ аллаларыны денъиштирдими? Меним халкъым исе озь шуретли Алласыны файдасыз путларгъа денъиштирди.

¹² Эй, коклер, бунъа шашынъыз, къоркъудан къалтыранъыз, – дей РАББИ.

¹³ – Халкъым эки яманлыкъ япты: Мени, джанлы сувлар чокърагъыны быракъты, озьлерине сув тутмагъан, чатлакъ хавузлар къаздылар.

¹⁴ Исраиль къулмы я? Къуллукъта догъдымы? Не ичюн гъанимет олды о?

¹⁵ Яш арсланлар онъа къаршы ырылдады, сес чыкъарды ве топрагъыны харап этти; шеэрлери якъылды, адамсыз къалды.

¹⁶ Ноф ве Тахпанхес халкъы башынъны тыраш эттилер.

¹⁷ Буны озюнъ озюнъе этмединъми, аджеба? Сени ёлда юрсеткен РАББИден, сенинъ Алланъдан вазгечмединъми?

¹⁸ Шимди не ичюн Мысыргъа кетесинъ? Шихор озенинден сув ичмек ичюнми? Ашшургъа кетмек не керек? Фират дерьясындан сув ичмек ичюнми?

¹⁹ Озь яманлыгъынъ сени джезалар, хиянетлигинъ сени къабаатлар. Биль де, бакъ: РАББИден, сенинъ Алланъдан вазгечкенинъ – фена ве аджджы бир шей, ичинъде Меним огюмде къоркъунъ ёкъ, – дей Ордуларнынъ РАББИ-ТААЛЯсы.

Исраильнинъ хаинлиги

²⁰ Боюндырыгъынъны чокътан парчаладым, багълавларынъны къопардым, сен де: «Ибадет этмейджегим», – дединъ. Эр юксек байырда ве эр даллы терек тюбюнде ороспуландынъ.

²¹ Мен сени сачкъанда, сен энъ яхшы юзюм пытагъы, тер-темиз урлукъ эдинъ. Насыл этип, Меним огюмде кийик юзюм пытагъына чевирильдинъ?

²² Сабуннен ювунсанъ да, башкъа темизлейджек шей къуллансанъ да, къабаатынъ огюмде къара леке киби олды, – дей РАББИ-ТААЛЯ.

²³ «Мен арамланмадым, Баал путларынынъ артындан юрмедим», – айтаджакъсынъмы? Вадийде озюнъни насыл туткъанынъны бакъ да, не япкъанынъны анъла. Сен анда-мында урулгъан ойнакъ бир деве киби олдынъ,

²⁴ чёльде оськен эшекке ошадынъ: джаны истекнен янгъанда, эшек агъзынен нефес ала. Ким оны тутып олур? Оны къыдыргъан эр кес болдурмаз, чифтлешме заманында оны тапар.

²⁵ Ялынаякъ юрмектен сакъын, сувсузлыкътан богъазынъны сакъла. Амма сен: «Э-эй, эписи джоюлып кетсин! Ябанджы аллаларны севем, оларнынъ артындан кетеджегим», – дединъ.

Исраильнинъ джезасы

²⁶ – Тутулгъан хырсыз насыл масхара олса, Исраиль эви де: исраиллилер, падишалары, башлыкълары, руханийлери ве пейгъамберлери де масхара олды.

²⁷ Олар терекке: «Сен бабамсынъ», ташкъа: «Сен мени догъурдынъ», – дейлер. Манъа юзьлерини дегиль, аркъаларыны чевирдилер. Амма башларына беля тюшкенде, олар: «Тур да, бизни къуртар», – деп ялварырлар.

²⁸ Къана, озьлеринъизге япкъан аллаларынъыз къайда? Беля кельгенде, сизни къуртарып олсалар, айды, турсунлар! Шеэрлеринъиз не къадар олса, о къадар аллаларынъыз да бар, эй, Ехуда!

²⁹ Сизге Меннен дава этмеге не керек? Манъа къаршы эпинъиз чыкътынъыз, – дей РАББИ.

³⁰ – Балаларынъызны бошуна джезаладым, олар тербиелеримни огренмедилер. Йыртыджы арслан киби, къылычларынъызнен пейгъамберлеринъизни ольдюрдинъиз.

³¹ Эй, бугуньки несиль! РАББИнинъ сёзлерине къулакъ асынъыз! Исраиль ичюн Мен сахра киби эдимми? Къап-къаранлыкъ бир мемлекет олдыммы? Сонъ не ичюн халкъым: «Истеген еримизге кетемиз, энди Санъа къайтмайджакъмыз», – дей?

³² Къыз озь ильванларыны, келин озь келин урбасыны унутып олурмы? Халкъым исе сайылмаз куньлерден берли Мени унутты.

³³ Севгини тапмакъ ичюн, не къадар устасынъ! Яман къадынларны биле буны япмагъа яхшы огретип оласынъ.

³⁴ Къабаатсыз ёкъсулларнынъ къанынен урбаларынъ биле булашты. Сен оларны хырсызлыкъта туттынъмы? Эписи бир, бунъа бакъмадан:

³⁵ «Мен къабаатсызым! РАББИнинъ ачувы манъа тиймез», – дейсинъ. Бакъ! «Гуна ишлемедим», – дегенинъ ичюн, Мен сени суд этеджегим.

³⁶ Неден ёлунъны денъиштирип, о къадар чокъ долашасынъ? Ашшур сени насыл масхара эткен олса, Мысыр да сени масхара этеджек.

³⁷ Къолларынънен башынъны тутып, андан чыкъаджакъсынъ, РАББИ сен ишангъанларны ред этти, олар санъа бахыт кетирмейджек.