Йирмея 15 - Мукъаддес Китап

Ехуданынъ джезаланмасы

¹ РАББИ манъа деди ки: – Мусанен Смаил огюмде турып, ялварсалар биле, бу халкъкъа юрегим ятмаз. Оларны огюмден къувала, кетсинлер.

² Сенден: «Къайда кетейик?» – деп сорасалар, айт оларгъа: «РАББИ бойле дей: Олюм ичюн айырылгъанлар ольсюн, къылыч ичюн айырылгъанлар ольдюрильсин, ачлыкъ ичюн айырылгъанлар ач олсун, эсир ичюн айырылгъанлар сюргюнликке кетсин».

³ Оларгъа дёрт джезаны ёллайджагъым, – дей РАББИ. – Ольдюрмек ичюн къылычны, парчаламакъ ичюн копеклерни, ашап битирмек ве ёкъ этмек ичюн йыртыджы къушларнен кийик айванларны ёллайджагъым.

⁴ Ехуда падишасы, Хизкиянынъ огълу Менашше Ерусалимде япкъанлары ичюн, бутюн ер юзюндеки падишалыкълар джезасыны корип, къоркъаджакълар.

⁵ Сени ким аджыр, эй, Ерусалим? Сенинъ ичюн ким языкъсыныр? Санъа ким якъынлашыр? Алынъны ким сорар?

⁶ Сен Мени ташлап кеттинъ, – дей РАББИ, – Манъа аркъанъны чевирдинъ. Мен къолумны санъа къаршы котерип, сени гъайып этеджегим. Сени аджымакътан ёрулдым.

⁷ Мемлекетнинъ шеэрлери къапуларында халкъымны уфюрип савурдым, баласыз къалдырдым, халкъымны ёкъ эттим, лякин эписи бир туткъан ёлларындан къайтмадылар.

⁸ Тул къадынлары денъиз къумундан чокъ олды, уйле вакътында йигитлернинъ аналарына къаршы гъайып этиджини ёлладым, къоркъу ве дешет оларны апансыздан къаплады.

⁹ Еди балалы къадын эсини джойып, сонъки нефесини ала. Даа куньдюз олгъанда, кунеши батты, утанды, масхара олды. Сагъ къалгъанларны душманларгъа береджегим, олар къылычнен ольдюриледжеклер, – дей РАББИ.

Йирмеянынъ дувасы ве Раббининъ джевабы

¹⁰ Вай-вай-вай! Башыма беля! Ах, анам! Сен мени догъып, давалашкъан адам олдым, бутюн ернен къавгъалаштым! Не борджкъа бердим, не борджкъа алдым, лякин мени эр кес къаргъай.

¹¹ РАББИ бойле деди: – Сонъунъ хайырлы оладжакъ. Беля ве сыкъынты вакътында душманларынъ санъа ялвараджакълар.

¹² Демирни, шимальден кельген демирни ве бакъырны ким къыраджакъ?

¹³ Япкъан гуналарынъ ичюн бутюн мемлекетинъ бою сени чайпайджакълар, байлыкънен хазинелеринъни ич одемесиз аладжакълар.

¹⁴ Сени душманларынъа, сен бильмеген мемлекетке ёллайджагъым; гъазабымнынъ алеви туташты, атеш киби, санъа къаршы янып башлады.

¹⁵ – Я РАББИ, Сен эр шейни билесинъ! Мени акъылынъа кетир ве кель манъа, мени къувалагъанларны джезала. Чокъ сабырлы олгъанынъ ичюн, джанымны алма. Сенинъ ичюн ашалангъанымны биль.

¹⁶ Сёзлеринъ огюме келип-кечмез, мен оларны юттым; олар манъа къуванч, юрегиме шенълик олды. РАББИ, Ордуларнынъ Алласы! Адынънен адлангъаным.

¹⁷ Мыскъылджыларнынъ арасында кулип отурмадым, къолунъ тюбюнде олгъанда, бир озюм къалдым, Сен мени ачувгъа толдурдынъ.

¹⁸ Не ичюн хасталыгъым кечмей, не ичюн ярам яхшы олмайып, шифаны къабул этмей? Алдатыджы бир чокъракъ, ишанчсыз сувлар дайын, манъа оладжакъсынъмы, аджеба?

¹⁹ Бунъа РАББИ бойле джевап берди: – Эгер тёвбе этсенъ, сени арткъа алып кетиреджегим, кене огюмде тураджакъсынъ. Бош шейлерден къыйметлисини айры этсенъ, Меним агъзым киби лаф этеджексинъ. Халкъ санъа келеджек, сен исе оларгъа кетмейджексинъ.

²⁰ Сени бу халкъ ичюн къавий бакъыр дивар киби этеджегим. Олар санъа къаршы дженк этеджеклер, амма енъалмайджакълар. Мен янынъда оладжагъым, сени къорчалап, къуртараджагъым, – дей РАББИ.

²¹ – Яман адамлардан сени сакълайджагъым, душман къолундан сени къуртараджагъым.