Ешая 57 - Мукъаддес Китап

Путларгъа табынгъанларнынъ джезасы

¹ Догъру адам олип кеткенде, кимсе эмиет бермей, эйи юрекли адамлар дюньяны терк этелер, бунынъ не ичюн олгъаныны кимсе анъламай. Бойледже, Рабби догъру адамны яманлыкътан айыра,

² ве о, тынчлыкъ-аманлыкъ ерине кече; догъру ёлда юргенлер озь ятакъларында раат ятаджакълар.

³ Амма сизлер, джадынынъ огъуллары, ороспулыкъ эткен акъайнынъ ве кахпенинъ балалары, мында келинъиз!

⁴ Сиз кимнинъ устюнден кулесинъиз? Агъыз кениш ачып, кимге къаршы тилинъизни чыкъарасынъыз? Сизлер акъсыз ишнинъ балалары, ялан урлугъы дегильсинъизми?

⁵ Эр бир даллы терекнинъ тюбюнде, эменлернинъ арасында истекнен янып туташасынъыз; къая чатлакъларында, асылып тургъан къаяларнынъ этеклеринде балаларны къурбан чаласынъыз.

⁶ Сенинъ къысметинъ – вадийдеки тегиз ташлардыр; санъа тюшкен джереп – олардыр! Ичимлик бахшышларыны оларнынъ огюнде тёке, ашлыкъ бахшышларыны оларгъа кетире эдинъ. Башынъызгъа тюшюреджек джезам ичюн пешман олурыммы?

⁷ Ятагъынъны буюк, юксек дагъгъа къойдынъ, къурбан чалмакъ ичюн анда котерильдинъ.

⁸ Къапуларнынъ ве первазларнынъ артындан путларынъны къойдынъ; Менден башынъны чевирип, чыплакълашып котерильдинъ, ятагъынъны кенишлеттинъ, ойнашларынънен келиштинъ, аврет ерлерине бакъа эдинъ.

⁹ Сен Молек путкъа барып, онъа бахшыш оларакъ зейтюн ягъыны кетире эдинъ, къокъулы мислеринъни онъа аджымаздан масраф эте эдинъ, эльчилеринъни узакъ ерлерге ёлладынъ, оларны тап олюлернинъ дюньясына йибердинъ.

¹⁰ Узун ёлдан болдургъанда: «Умютим гъайып олды», – айтмадынъ. Эп даа такъат таптынъ, шунынъ ичюн кучьтен тюшмединъ.

¹¹ Сен кимден къоркътынъ? Кимден отюнъиз патлады? Не ичюн Менден вазгечтинъ, Мени унуттынъ, юрегинъде сакъламадынъ? Мен чокъ вакъыт индемедим; Менден къоркъмакътан вазгечтинъ бунынъ ичюнми?

¹² Сенинъ инсафлы ишлеринънен япкъанларынъны бильдиреджегим, амма бундан санъа файда олмайджакъ.

¹³ Фигъан къопаргъанынъда, топлагъан путларынъ сени къуртарып олурмы? Ель оларнынъ эписини алып кетеджек, оларны бир уфюрюв савураджакъ. Меним къорчалавымны къыдыргъанлар исе ерни аладжакълар, азиз дагъымнынъ сабылары оладжакълар.

Тёвбе эткенге мерамет

¹⁴ Рабби дей: – Джыйыштырынъыз, темизленъиз, ёлны тегизленъиз, халкъымнынъ ёлундан юрмеге кедер эткен балабан ташларны ве чёплюкни алынъыз.

¹⁵ Юдже, Юксельген, эбедий Яшагъан, Ады Азиз олгъан дей ки: – Юксек ве мукъаддес ерде яшайым, лякин тёвбе эткенлернен ве алчакъгонъюллилернен олам. Алчакъгонъюллилернинъ рухларыны джанландыраджагъым, тёвбе эткенлернинъ джанларыны тирильтеджегим.

¹⁶ Дава этеджегим эбедий дегиль, ачувланаджагъым эр вакъыткъа дегильдир. Ойле олса, Мен яраткъан эр джан ве эр рух такъаттан кесилир эди.

¹⁷ Арам къазанч гуналарына ачувланып, оны урдым, юзюмни сакъладым, пек гъазапландым, лякин олар, юзь чевирип, озь ёлларындан кеттилер.

¹⁸ Арекетлерини корьдим, амма оларны яхшы этеджегим, ёл косьтереджегим, онынъ ве агълагъанларынынъ юреклерини аладжагъым,

¹⁹ ве олар Мени макътайджакълар. Узакътаки ве якъындакилерге тынчлыкъ-аманлыкъ олсун! – дей РАББИ. – Мен оларны яхшы этеджегим!

²⁰ Амма яман адамлар – къутургъан денъиз кибидир. Раат олып оламай, сувлары чамурны ве писликни котерип аталар.

²¹ – Яманлар тынчлыкъ-аманлыкъны корьмез! – дей Аллам.