Башланув 48 - Мукъаддес Китап

Юсуф Эфраимни ве Менашшени багъышлай

¹ Бу шейлерден бир къач вакъыт кечкен сонъ, Юсуфкъа: – Бабанъ хаста, – деп хабер эттилер. О, эки огълуны Менашше ве Эфраимни алып кетти.

² – Огълунъ Юсуф кельди, – дедилер Якъупкъа. Исраиль такъатыны топлап, тёшекке отурды.

³ Якъуп Юсуфкъа бойле деди: – Ханаан топрагъында, Лузда манъа Къудретли Алла корюнди ве мени багъышлады.

⁴ О, манъа: «Мен сени арттырырым, чокъ сайылы этерим. Сенден чокъ халкъ асыл этерим, бу топракъны сенден сонъ олгъан эвлятларынъа эбедий къулланмакъ ичюн берерим», – деди.

⁵ Шимди, мен Мысыргъа кельмезден эвель Мысыр топрагъында догъгъан сенинъ эки огълунъ Эфраим ве Менашше, огъулларым Рубен ве Шимеон киби, менимки оладжакълар.

⁶ Олардан сонъ олгъан балаларынъ исе сенинъки оладжакълар, агъаларынынъ адларынен адланаджакълар ве оларнынъ пайындан мирас аладжакълар.

⁷ Мен Паддандан кельгенимде, Рахелим Ханаан топрагъында, Эфраткъа етмезден ёл бою кечинди. Мен оны Эфраткъа, я да Вифлеемге алып кеткен ёлнынъ янында дефн эттим.

⁸ Юсуфнынъ огъулларыны корип, Исраиль: – Булар кимдир? – деп сорады.

⁹ – Бу – Алла манъа мында берген огъулларымдыр, – деди Юсуф бабасына. – Оларны яныма алып кель, – деди Якъуп. – Мен оларны багъышлайым.

¹⁰ Исраильнинъ козьлери къартлыкътан ярамай корип башладылар, о яхшы коралмай эди. Юсуф балаларыны Исраильнинъ янына алып кельди, ве Исраиль оларны опип къучакълады.

¹¹ Сонъ Исраиль Юсуфкъа: – Мен сенинъ бетинъни корьмеге умют этмей эдим, амма, бакъ сен, Алла манъа балаларынъны да корьмеге къысмет этти.

¹² Сонъ Юсуф балаларыны бабасынынъ тизлеринден четке алды ве бабасына ерге къадар бель букти.

¹³ Юсуф эки огълуны къолуна алды: Эфраимни Исраильнинъ сол къолуна къаршы кельген онъ къолуна, Менашшени исе Исраильнинъ онъ къолуна къаршы кельген сол къолуна, ве оларны бабасынынъ янына кетирди.

¹⁴ Лякин Исраиль озь онъ къолуны узатып, Эфраим кичик олгъанына бакъмадан, онынъ башына къойды, сол къолуны исе Менашшенинъ башына къойды. Менашше биринджи догъгъанына бакъмадан, къолларыны аселет ойле къойды.

¹⁵ Исраиль Юсуфны бойле сёзлернен багъышлады: – Алла, кимнинъ козю огюнде баба-деделерим Ибраим ве Исхакъ юре эдилер, догъгъанымдан берли бугуньгедже манъа чобанлыкъ эткен Алла,

¹⁶ мени эр бир яманлыкътан къуртаргъан Мелек бу огъланларны багъышласын! Олар ичюн адамлар меним адымны хатырлайджакълар, баба-деделерим Ибраим ве Исхакънынъ адларыны да хатырлайджакълар! Олар ер юзюнде чокъ сайылы олып артсынлар!

¹⁷ Юсуф, бабасы онъ къолуны Эфраимнинъ башына къойгъаныны корип, буны бегенмеди. О, Эфраимнинъ башындан Менашшенинъ башына къоймакъ ичюн, бабасынынъ къолуны алды.

¹⁸ – Ойле дегиль, бабам, – деди Юсуф. – Мына бу биринджи догъгъан огълум, онъ къолунъны онынъ башына къой.

¹⁹ Лякин бабасы разы олмады ве: – Мен билем, огълум, билем, – деди. – Ондан да халкъ асыл оладжакъ, о да буюк оладжакътыр. Лякин онынъ кичик къардашы ондан буюк оладжакъ, ве онынъ эвлятларындан чокъ халкълар асыл оладжакълар.

²⁰ Исраиль оларны о куню ойле сёзлернен багъышлады: – Исраиллилер: «Алла санъа Эфраимнен Менашшенинъ къысметини берсин», – деп, сенинъ адынънен багъышлайджакълар. Бойле этип, Исраиль Эфраимни Менашшеден буюк этти.

²¹ Сонъ Исраиль Юсуфкъа бойле деди: – Мен о бир дюньягъа кетем, лякин Алла сизнен оладжакъ ве сизни баба-деделеринъизнинъ топрагъына къайтараджакъ.

²² Санъа мен агъа-къардашларынъдан чокъча бир ер пайыны берем. Мен оны аморлылардан яй ве къылычнен енъип алдым.