Башланув 43 - Мукъаддес Китап

Биньямин агъа-къардашларынен берабер Мысырда

¹ Ер юзю устюндеки ачлыкъ кучьленди.

² Юсуфнынъ агъалары Мысырдан кетирген ашны ашап битирген сонъ, бабалары оларгъа: – Кене барынъыз ве бираз ашлыкъ сатын алынъыз, – деди.

³ Ехуда онъа: – О адам бизге: «Эгер къардашынъыз сизнен олмаса, козюм огюне корюнменъиз», – деп кесен-кес айтты.

⁴ Эгер бизнен къардашымызны йиберсенъ, биз барып, санъа ашлыкъ сатын алырмыз.

⁵ Эгер йибермесенъ, бармамыз. О адам бизге: «Эгер къардашынъыз сизнен олмаса, козюм огюне кельменъиз», – деди де, – деди.

⁶ Исраиль: – Не ичюн о адамгъа, сизде даа бир къардашынъыз олгъаныны айтып, башыма беля кетирдинъиз? – деди.

⁷ – О адам бизден бизим акъкъымызда: «Бабанъыз даа сагъмы? Къардашынъыз бармы?» – деп сорады, – дедилер олар. – Биз онынъ суаллерине коре джевап бердик. «Къардашынъызны кетиринъиз», – дейджегини биз билип олур эдикми?

⁸ Сонъ Ехуда бабасы Исраильге: – Меннен огъланны йибер де, биз кетейик. О заман эм биз, эм сен, эм бизим балаларымыз сагъ къалырмыз ве ольмемиз.

⁹ Онынъ ичюн джевабыны мен берерим. Оны менден талап этерсинъ. Эгер мен оны санъа кетирмесем ве алдынъа къоймасам, сенинъ огюнъде омюр-билля гуналы олурым.

¹⁰ Биз вакъыт созмагъан олсакъ, энди эки кере барып къайтар эдик, – деди.

¹¹ Бабалары Исраиль оларгъа: – Ойле олса, бойле япынъыз: янынъызгъа бу ернинъ энъ яхшы махсулларыны савутларгъа алып, о адамгъа бираз тюрлю тереклерден алынгъан къокъулы сакъызлар ве бал, фыстыкъ ве бадемлерни бахшыш оларакъ беринъиз.

¹² Янынъызгъа кумюшни эки къат чокъ алынъыз. Чувалларынъызнынъ агъызларына къайтарылып къоюлгъан кумюшни озь къолларынъызнен къайтарып беринъиз: бельки бу, хатадыр.

¹³ Къардашынъызны алынъыз, ашыкъып, кене о адамгъа барынъыз.

¹⁴ О, эм къардашынъызны, эм Биньяминни сизнен йиберсин деп, Къудретли Алла сизге бу адамнынъ мераметини тапмагъа ярдым этер. Манъа исе баласыз олмагъа къысмет олса, баласыз олайым, – деди.

¹⁵ Акъайлар бу бахшышларны ве эки къат чокъ кумюшни къолларына, Биньяминни янларына алдылар ве ашыкъып Мысыргъа кеттилер, Юсуфнынъ алдына кельдилер.

¹⁶ Юсуф оларнынъ арасында Биньяминни корип, озь башлыгъына: – Бу адамларны эвиме алып кет ве айванлардан бирини сойып, аш азырла. Бугунь уйледе бу адамлар меннен ашайджакълар, – деди.

¹⁷ Башлыкъ Юсуфнынъ айткъаны киби япты, агъа-къардашларны Юсуфнынъ эвине алып кетти.

¹⁸ Агъа-къардашлар Юсуфнынъ эвине келип, къоркътылар ве: – Бизни мында чувалларымызгъа къайтарылгъан кумюш ичюн алып кельдилер. Шимди бизге илишеджек ве уджюм этеджеклер, бизни къул япаджакъ ве эшеклеримизни аладжакълар, – дедилер.

¹⁹ Эвнинъ къапусы янында олар Юсуфнынъ башлыгъы алдына барып, онъа:

²⁰ – Эфенди, динъле! Аш сатын алмакъ ичюн, биз бир кере мында кельдик.

²¹ Арткъа къайткъанымызда, геджелемек ичюн токътадыкъ. Чувалларымызны ачтыкъ, эр биримизнинъ чувалы агъзында онынъ тамам одемек ичюн берильген кумюши тургъаныны корьдик. Шимди биз оны озь къолумызнен къайтарамыз.

²² Аш сатын алмакъ ичюн, биз башкъа кумюш кетирдик. Чувалларымызгъа бизим кумюшимизни ким къойгъаныны биз бильмеймиз, – деп айтмагъа башладылар.

²³ – Раатсыз олманъыз, къоркъманъыз, – деди о. – Чувалларынъызгъа хазинени сизинъ Алланъыз ве бабанъызнынъ Алласы къойгъандыр. Кумюшинъиз манъа келип етти. Сонъ оларгъа Шимеонны алып кельди.

²⁴ Агъа-къардашларны Юсуфнынъ эвине кирсетти, оларгъа сув берди. Олар аякъларыны ювдылар. Сонъ эшеклерине ем берди.

²⁵ Агъа-къардашлар, анда аш ашайджакълары акъкъында хабердар олып, Юсуфнынъ уйледе келювине бахшышларыны азырладылар.

²⁶ Юсуф эвине кирди. Агъа-къардашлар онъа бахшышларыны берип, седждеге къапандылар.

²⁷ Юсуф олардан ал-хатир сорап: – Сиз айткъан къарт бабанъыз сагъ-селяметми? О даа сагъмы? – деди.

²⁸ – Бабамыз, сенинъ къулунъ, сагъ-селямет, – дедилер олар. – Даа сагъ. Олар башларыны эгип, кене седждеге къапандылар.

²⁹ Юсуф бакъты да, анасынынъ огълу олгъан Биньямин къардашыны корьди ве деди: – Сиз манъа айткъан кичик къардашынъыз бумы? Алла санъа мераметлик эйлесин, огълум!

³⁰ Сонъ Юсуф ашыкъып кетти, чюнки къардашына севгинен толды ве о, агълайджакъ къарарына кельди. О, ички одагъа кирди ве анда агълады.

³¹ Сонъ бетини ювып чыкъты ве озюни тутып: – Ашны къоюнъыз, – деди.

³² Эм Юсуфкъа, эм оларгъа, эм Юсуфнен берабер ашагъан мысырлыларгъа ашны айры-айры софраларгъа къойдылар. Мысырлылар еудийлернен берабер ашамайлар. Бу, мысырлылар ичюн арамдыр.

³³ Агъа-къардашлары Юсуфнынъ къаршысына сыранен отурдылар: биринджи огъул, биринджи догъгъанына коре, биринджи отурды, олардан кичиги исе, онынъ кичиклигине коре сонъ отурды. Агъа-къардашлар бири-бирине тааджипли бакъышлар ата эдилер.

³⁴ Юсуф оларгъа озюнинъ софрасындан ашлар ёллай эди, Биньяминнинъ пайы исе, башкъаларына бакъкъанда, беш къат чокъ эди. Олар даа ички ичтилер ве Юсуфнен берабер сархошландылар.