3 Падишалар 17 - Мукъаддес Китап

Ильяс пейгъамбер ве къургъакълыкъ

¹ Куньлернинъ биринде Гилад топрагъындаки Тишбе шеэринден олгъан Ильяс Ахавгъа: – Исраиль Алласы олгъан РАББИнинъ огюнде турып, ант этем: эгер мен буюрмасам, бу йылларда не чыкъ тюшеджек, не де ягъмур ягъаджакъ, – деди.

² РАББИ онъа бойле буюрды:

³ «Мындан кет, шаркъкъа догърул. Иорданнынъ янында, Керит вадийинде сакълан.

⁴ Шу озенден сув ич. Мен къаргъаларгъа санъа аш кетирмеге буюрдым».

⁵ Ильяс РАББИнинъ айткъаныны япты. Иорданнынъ янына, Керит вадийине барып, анда ерлешти.

⁶ Къаргъалар онъа саба отьмекнен эт кетирди ве акъшам да отьмекнен эт кетирдилер, озенден исе о ичти.

⁷ Бираз вакъыт кечкен сонъ, озен къуруды, чюнки топракъкъа ягъмур ич ягъмады.

Ильяс ве Царефат шеэринден олгъан тул къадын

⁸ О вакъыт РАББИ Ильяскъа:

⁹ «Шимди Сидоннынъ Царефатына кет, анда къалып тур. Мен бир тул къадынгъа сени ашатмагъа буюрдым», – деди.

¹⁰ Ильяс турып, Царефаткъа кетти. Шеэрнинъ араба къапусына якъынлашкъанда, одун джыйып юрген тул къадынны корьди. О, къадынны чагъырып: – Манъа савутынъдан бираз сув бер, ичейим, – деди.

¹¹ Къадын сув кетирмеге кетти, о исе онынъ пешинден: – Бир кесек отьмек де алып кель, – деди.

¹² Къадын онъа: – РАББИ-Таалянънынъ огюнде ант этем: бир тилим отьмегим биле ёкъ. Ун савутымда бир авуч унум, бардакъта азачыкъ зейтюн ягъым къалды. Шимди бир-эки одун топлайым да, барып огълумнен озюме отьмек пиширейим. Буны ашармыз да, сонъра олермиз, – деди.

¹³ Ильяс онъа джевап къайтарып: – Къоркъма, бар, япаджагъынъны яп. Лякин бундан эвель бир уфакъ маясыз пите пишир ве манъа кетир. Огълунънен озюнъе исе сонъ пиширирсинъ.

¹⁴ Исраильнинъ Алласы олгъан РАББИ бойле дей: «РАББИ бу топракъкъа ягъмур йибермегендже, савутынъда ун эксильмез, бардагъынъда зейтюн ягъы гъайып олмаз», – деди.

¹⁵ Къадын кетип, Ильяс айткъаны киби япты. Бойле этип, бир къач вакъыт девамында Ильяснен къадын ве онынъ бутюн къорантасы ашап яшады.

¹⁶ РАББИ Ильястан айтып йиберген сёзлерине коре, ун савутындаки ун эксильмеди, бардакътаки зейтюн ягъы да азлашмады.

¹⁷ Бираз вакъыт кечкен сонъ, эвнинъ саибеси олгъан къадыннынъ огълу хасталанды. Хасталыгъы ойле агъыр эди ки, нефеси биле къалмады.

¹⁸ Къадын Ильяскъа: – Эй, Алланынъ адамы! Манъа не ичюн кельдинъ? Гуналарымны хатырлатмагъа ве огълумны ольдюрмеге кельдинъми? – деди.

¹⁹ Ильяс: – Огълунъны манъа бер, – деп, огълуны къолундан алды, озю отургъан одагъа киргизди ве ятагъына яткъызды.

²⁰ Сонъ РАББИни чагъырып: «Я РАББИ! Аллам! Мен эвинде отургъан къадыннынъ огълуны ольдюрип, онъа яманлыкъ япаджакъсынъмы?» – деди.

²¹ Учь кере огъланнынъ устюне узанып ятты, РАББИни чагъырды ве: «Я РАББИ! Аллам! Шу огъланнынъ нефеси беденине къайтсын!» – деди.

²² РАББИ Ильяснынъ давушыны динъледи, огъланнынъ джаны беденине къайтты, ве о, тирильди.

²³ Ильяс огъланны алып, оны эвнинъ юкъары одасындан алып чыкъты ве анасына берди. Сонъ Ильяс къадынгъа: – Бакъ, огълунъ тири, – деди.

²⁴ Къадын Ильяскъа: – Энди сен Алланынъ адамы олгъанынъны бильдим, РАББИнинъ догъру сёзлерини айткъанынъны анъладым, – деди.