رومیان 9 - کتاب مقدس به زبان بندری

کوم گُزین بودِهٔ خدا

¹ در مسیح راست اَگَم، دورو ناگَم، وجدانُم در روح قدّوس خدا به مه گواهی اَدِت

² که غُصَه گپی و غمی که تَمُنی اینین، توو دلُم اُمهَه.

³ چونکه آرزو مَکِه که خوم در راه کاکائُنُم، یعنی اُشُ که اَ لحاظ جسمانی کومودونُمَن، نَعلت بُبُم و اَ مسیح جدا بَشُم.

⁴ اُشُ یهودی اَن و فرزند خوندگی و جلال و عهدُ مال اُشُن، شریعت به اُشُ داده بودِن، پرستش و وعده ئُو مال اُشُن؛

⁵ جدُمُ مال اُشُن، مسیح طِبکِ جسم اَ نسل اُشُن، همو مسیح که خدای بالای هَمَن، و تا ابد متبارکن آمین.

⁶ ولی ایطو نَن که انگار کَلُم خدا به اَنجُم نرسیدِن، به چه که همۀ کسونی که اَ کوم یهودَن، یهودی نَهَن؛

⁷ و همۀ کسونی که اَ نسل اِبرائیم پیغُمبَرن، چوکُنِ اُ نَهَن. بلکه توو کتاب تورات نوشته بودِن: «نسل تو اَ اِسحاک نُم اَگِرِن.»

⁸ یعنی، چوکُنِ جسمانی نَهِن که چوکُن خدائَن، بلکه چوکُن وعده اَن، که نسل اِبرائیم به حساب اَتان.

⁹ چون اُنچه که وعده ایگو ایین که، «سال دگه همی موکعُ بَراَگَردُم و سارا یه پُس ایشَه.»

¹⁰ نه فَکَه ایی، بلکه وختی هم که ربکا اَ یه مَرد یعنی اَ جد ما اِسحاک بچه دار بو،

¹¹ با ایکه چوکُنش هِنو وا دنیا نَهُندَرِن، و هیچ کار خُب یا بدی اَنجُم شُنداده - بِی ایکه هدف خدا توو گُزین کِردِن، پا برجا بُمونِت نه وا خاطر اعمال، بلکه وا خاطر اُ کسی که دعوت اَکُنت -

¹² به ربکا گُفتَه بو که «گَپو، به کوچِکو خذمت اَکُنت.»

¹³ همطو که توو کتاب مَلاکی پیغُمبَر نوشته بودِن: «خاطر یَعکوب مَواستَه، ولی اَ عیسو بیزار هَستَرُم.»

¹⁴ پَ چه بِگِیم؟ یعنی خدا انصاف اینین؟ البته که ایطو نَن!

¹⁵ چونکه به موسی پیغُمبَر اَگِت: «رحم اَکُنُم به هَرکَ که بهش رحم اُمهَه؛ و دلسوزی اَکُنُم به هَرکَ که بهش دل بُسوزُنُم.»

¹⁶ پَ، ایطوکا ایی به خواسته یا سعی آدمیزاد بستگی اینین، بلکه به خدایی بستگی ایشَن که رحم ایشَه.

¹⁷ چون توو کتاب تورات خدا به فرعون اَگِت: «مه بِی همی هدف به تو بلند اُمکِردِن تا کُدرَت خو در تو نشُن هادَم، و تا ایکه نُم مه توو تَمُن زمین اعلام بَشِت.»

¹⁸ پَ خدا به هَرکَ بُخواد رحم اَکُنت و به هَرکَ بُخواد دل تِلو اَکُنت.

¹⁹ اُغایه تو به مه اَگِی: «پَ دگه به چه خدا به ما سرزنش اَکُنت؟ به چه که کِن که بُتون جلو اراده اُ ووستِه؟»

²⁰ ولی ای آدم، تو کی که با خدا جر و بحث اَکُنی؟ مگه مخلوق به خالک خو اَگِت: «به چه بِی مه ایطوکا درست اِتکِردِن؟»

²¹ مگه کوزه‌گر حَک اینین اَ همی یه مُشت گِل، یه ظرف به کاروی مهم و یه ظرف به کاروی دَمِ دستی درست بُکن؟

²² چه اِبو بِگِی اگه خدا با ایی حال که شَوا خشم خو نِشُن هادِه و کُدرَت خو نَمایُن بُکنت، ظرفوی خشمُ که بِی نابودی آماده بودِن، وا صبر و حوصله زیاد تحمل بُکنت،

²³ تا جلال بی حد و اندازه خو بِی ظرفوی رحمت نَمایُن بُکنت، به اُ ظرف ئُویی که اَ پِشتِه بِی جلال آماده ایکِردِن.

²⁴ ما هم که اُ دعوتمُ ایکِردِن جزو ایی ظرفوی رحمتیم. که نه فَکَه اَ یهودیونِن، بلکه همیطوَم اَ غیر یهودیونِن.

²⁵ همطو که خدا توو کتاب هوشَع پیغُمبَر اَگِت: «اُشُویی که کوم مه نَهَستَرِن ’کومُم‘ صدا اَزَنُم و اُیی که عزیز نَهَه ’عزیز‘ صداش اَکُنُم.»

²⁶ «و توو همو جائی که بهشُ گُفتَه بو: ”شما کوم مه نِهین“، همو جا ’پُسُنِ خدای زنده‘ شاگَن.»

²⁷ و اِشعیای پیغُمبَر دربارۀ کوم یهود وا صدای بلند اَگِت که: «حتی اگه تعداد پُسُوی یَعکوب، جد کوم یهود، مثه ریغوی دیریا هم بَشِت، فَکَه یه عدۀ کمی شو نجات پیدا اَکُنِن.

²⁸ به چه که خداوند کَلُم خو تَمُم و کمال و بی‌مَعطلی رو زمین اجرا اَکُنت.»

²⁹ و همطو که اِشعیای پیغُمبَر اَ جلوته ایگو: «اگه خداوندِ لشکرُ نسلی بِی ما بجا ایناناها، مثه شهر سُدوم مابو و عین شهر عَمورَه مابودَه.»

بی‌ایمُنی کوم یهود

³⁰ پَ ما چه بایه بِگِیم؟ ایکه غیریهودیُنی که دُمبال صالحی نَهَستَرِن، اُ رو وا دَس شُوا، یعنی اُ صالحی که اَ طریق ایمُنِن؛

³¹ ولی کوم یهود که دُمبال شریعتی هَستَرِن که اُشُ رو به صالحی بِرَسُنه، اُ شریعتُ وا دَس شُنَوارد.

³² به چه؟ چونکه اُشُ اَ راه ایمُن، دُمبال ایی نَهَستَرِن بلکه اَ راه اعمال دُمبالی هَستَرِن. اُ سنگی که به پا گیر اَکُنت و باعث کَفتِن اِبو به اُشُ زمین ایزدِن.

³³ همطو که توو کتاب اِشعیا نوشته بودِن: «بیگین توو کوه صَهیون یه سنگی اَنوسُم که باعث زمین خاردِن بُبو، و یه شَغی اَنوسُم که باعث کَفتِن بُبو؛ و هَرکَ به اُ ایمُن بیارِه، شرمُنده نابو.»