رومیان 8 - کتاب مقدس به زبان بندری

زندگی در روح خدا

¹ پَ حالا بِی اُشُ که در مسیح عیسائَن، هیچ محکومیتی نین،

² چونکه در مسیح عیسی، شریعتِ روح زندگی، بِی شما اَ قانون گناه و مرگ آزاد ایکِردِن؛

³ به چه که خدا کاریُ اَنجُم ایدادِن که شریعت وا خاطر جسمِ لَهوِز، اینِتونِست اَنجُم هادِه. خدا بِی پُس خو به شباهت جسم گناهکار و بِی گناه ایفِرِستا و اُ گناهُ توو جسم محکوم ایکه،

⁴ تا اُ چیزوی درستی که شریعت شَواستَه، در ما به اَنجُم بِرَسه، در مایی که طِبکِ روح خدا رفتار اَکُنیم نه طِبکِ جسم.

⁵ چون کسوئی که طِبکِ جسم زندگی اَکُنِن فکرُشُ رو چیزوی جسمانین، ولی کسوئی که طِبکِ روح خدا زندگی اَکُنِن فکرُشُ رو چیزوی روحانین.

⁶ آخِر عاکِبت دل بستِن به چیزوی جسمانی، مرگن و آخِر عاکِبت پیروی اَ چیزوی روحانی، زندگی و صُل و سلامتین.

⁷ به چه که فکری که رو جسم ناهادَه بودِن، وا خدا دشمنی اَکُنت، چون اَ شریعت خدا اطاعت ناکُن، که واکعنم ناتون اطاعت بُکنت،

⁸ کسونی که زیر سلطه جسمَن، ناتونِن خدائو خشنود بُکنِن.

⁹ گرچه که شما زیر سلطه جسم نِهِین، بلکه زیر سلطه روح خدایین، البته اگه روح خدا تو وجودتُ ساکنِن. هَرکَ روح مسیحُ اینین اُ مال مسیح نَن.

¹⁰ ولی اگه مسیح توو وجودتُن، با ایی حال که بدنتُ وا خاطر گناه مُردِن، ولی وا خاطر صالح به حساب هُندِنتُ روح خدا بِی شما زندگین.

¹¹ اگه روح اُ که عیسائو اَ مُردَئُن زنده ایکه در شما ساکنِن، اُ که مسیح عیسائو اَ مُردَئُن زنده ایکه اَ طریق روح خویی که در شما ساکنِن بِی بدنوی فانی شما هم زندگی اَدِت.

¹² پَ ای کاکائُن، ما زیر دِینیم، ولی نه زیر دِین جسم، تا طِبکِ جسم زندگی بُکنیم.

¹³ چون اگه طِبکِ جسم زندگی بُکنین اَمِرین؛ ولی اگه به وسیله روح خدا، کاروی بدنُ بُکُشین، زندگی اَکُنین.

¹⁴ چون همه اُشُویی که توسط روح خدا راهبِری اَبِن پُسُوی خدائَن.

¹⁵ به چه که روح بردگی وازتُ داده نبودن تا دوبارَه توو تِرس بِکِین بلکه در مقام پُسُن، روح فرزند خوندگی وازتُ داده بودِن که اَ طریق اُ جار اَزِنیم: «اَبّا، بَپ.»

¹⁶ روح خدا خویی وا روح ما گواهی اَدِت که ما چوکُن خداییم.

¹⁷ و اگه چوکُنیم، پَ میراث بَر هم هَستِیم، یعنی میراث بَرُن خدا و هم ارث وا مسیح. به شرطی که ما هم وا اُ عذاب بِکِشیم تا ما هم توو جلالی همباش بَشیم.

جلال آینده

¹⁸ چونکه وا نظرُم، زجرویی که توو همی زَمُنِن، وا جلالی که کرارِن بِی ما نَمایُن بُبو، اصلا کابِل مُکایسه نین.

¹⁹ به چه که خلکت وا شوک و ذوک زیاد منتظر نَمایُن بودِنِ پُسُویِ خدان.

²⁰ به چه که خلکت مطیع بطالت بو، نه به خواسته خوش بلکه وا خاطر اُ کسی که اُ رو مطیع ایکه. به امید ایی که

²¹ خودِ خلکت اَ اسارتی به فساد خلاص اِبو، و توو آزادی پُر جلال چوکُن خدا شریک اِبو.

²² به چه که ما اَدونیم که تَمُن خلکت تا همی حالا وا همدگه توو یه دردی مثه درد زادمُن نالِشت اَکُنِن.

²³ و نه فَکَه خلکت، بلکه ما خومُ هم که بَرِ اَوِّل روح خدائو مُهَستِن، همطو که وا شوک و ذوک چِش وا راه اُئیم که در مقام پُسُن به فرزند خوندگی کبول بَشیم، یعنی آزادی اَ بدنُمُ، توو وجودمُ نالِشت اَکُنیم.

²⁴ به چه که به ایی امید نجات پیدا مُکِه. حالا امیدی که دیده اِبو، دگه امید نَن. چون کِن که به اُنچه اَدیدِن امید ایبَشِت؟

²⁵ ولی اگه به چیزی امید مُهَه که ناگینیم، وا صبر چِش وا راشیم.

²⁶ و همیطوَم روح خدا توو ضعفِمُ کمکمُ اَکُنت، به چه که ما نادونیم بِی چه چیزی بایه دعا بُکنیم. ولی روح خدا خوش، وا ناله‌ئویی که وا کلمه ئُو نابو بِگِی، بِی ما شفاعت اَکُنت.

²⁷ اُ که دل ئُو جُست و پِی اَکُنت، فکر روحُ اَدونه، چون روح طِبکِ ارادۀ خدا بِی اُشُویی که به مسیح ایمُن شُهَه شفاعت اَکُنت.

²⁸ و ما اَدونیم که در حَک اُشُویی که به خدا دوست شُهَه و طِبکِ هدف خدا خونده بودِن، همه چیزُ وا هم بِی خیریتشُ کار اَکُنت.

²⁹ چونکه خدا به اُشُویی که اَ کَبل شِشناخت، به اُشُ اَ کَبل هم مَعیَن ایکه تا هم شکل پُسِش بَشِن، تا ایطوکا پُسِش میون خیلی کاکائُن، پُس اَوِّل بَشِت.

³⁰ و به اُشُویی که اَ کَبل مَعیَن ایکه، دعوت هم ایکه؛ و به اُشُویی که دعوت ایکه، صالح هم به حساب ایوا؛ و به اُشُویی که صالح به حساب ایوا، عزّت هم ایدا.

³¹ پَ به ایی چیزُ چه اِتونیم بِگِیم؟ اگه خدا بامان کِن که بُتون به ضدّ ما بَشِت؟

³² اُ که پُس خو دریغ اینَکِه، بلکه به اُ در راه همۀ ما تسلیم ایکه، چطو وا اُ هم، همه چیُ وا دَس و دلبازی بهمُ نادت؟

³³ کِن که اِتون به گُزین بودَئُن خدا تهمت بِزَنت؟ خدان که اُشُ صالح به حساب اَتارِه!

³⁴ کِن که محکومشُ بُکنت؟ مسیح عیسی که مُرد، و نه فَکَه ایی بلکه زنده بو. اُ که به دَس راست خدان، اُن که واکعاً بِی ما شفاعت اَکُنت!

³⁵ کِن که مائو اَ محبت مسیح جدا بُکنت؟ مصیبت یا پریشونی یا اذیت و آزار یا کَحطی یا لُختی یا خطر یا شمشیر؟

³⁶ همطو که توو کتاب زبور داوود نوشته بودِن: «ما وا خاطر تو تَمُن روز، وا مرگ رو وا روییم؛ به ما به چِهم اُ کَهرُنی نگاه اَکُنِن که شابُردَن تا سر بُبُرِن.»

³⁷ نه، ما توو همۀ ایی چیزُ، اَ اُشُویی که چیره اَبِن هم سریم اَ طریق اُ که به ما محبت ایکه.

³⁸ چون مطمئنُم که نه مرگ و نه زندگی، نه فرشته ئُون و نه حاکمُن، نه چیزوی زَمُنِ الان و نه چیزویی که اَ الان به بعد اَتا، نه کُدرَتُ،

³⁹ نه جَعر و نه بُرز، و نه هیچ چیز دگه توو تَمُن خلکت، ناتون به ما اَ محبت خدا که در خداوندمُ مسیح عیسان، جدا بُکنت.