رومیان 4 - کتاب مقدس به زبان بندری

صالح به حساب هُندِن اِبرائیم

¹ پَ دربارۀ اُنچه که اِبرائیم پیغُمبَر گیرش هُند، چه اِتونیم بِگِیم؟ همو اِبرائیم که طِبکِ جسم، جَدمُن،

² چونکه اگه اِبرائیم وا اعمال، صالح به حساب شَهُند، چیزی ایشَستَه که بهش فخر بُکنت ولی نه در محضر خدا.

³ به چه که کتاب تورات چه اَگِت؟ «اِبرائیم به خدا ایمُن ایوا و ایی باعث بو که اُ صالح به حساب بیاد.»

⁴ حالا کسی که کار اَکُنت، دستمزدی حَکِشِن، هدیه وا حساب نِتا.

⁵ اُ که کاری ناکُن، بلکه به خدایی توکل ایشَه که بِی بی‌دینُ صالح به حساب اَتارِه، ایمُنِش وازش صالحی به حساب اَتا.

⁶ همطو که داوود پادشاه اَم اَ متبارک بودِن کسی گَپ اَزَنت که خدا به اُ بدون در نظر گِفتِن اعمالْ صالح به حساب اَتارِه، و اَگِت:

⁷ «خوش به حال اُشُ که کاروی بدشُ بخشیده بو و گناهُشُ پوشونده بو.

⁸ خوش به حال اُ که خداوند گناهِش وازش به حساب نیاره.»

⁹ ایی خوش به حال، فَکَه بِی سُنَّت بودَه ئُون یعنی یهودیونِن یا بِی سُنَّت نبوده ئُون یعنی غیر یهودیُن هم هَن؟ به چه که اَگِیم که ایمُن بِی اِبرائیم صالحی به حساب هُند.

¹⁰ پَ ایی توو چه وضعی بِی اُ به حساب هُند؟ کَبل اَ ایکه سُنَّت بَشِت یا بعدی؟ بعد اَ سُنَّت بودِنی نَهَه، بلکه کَبلشَه.

¹¹ اِبرائیم نِشُنۀ سُنَّتُ ایگِه تا مُهری بَشِت به اُ صالح بودِنی که، کَبل اَ سُنَّت بودِن، اَ راه ایمُن ایشَستَه. هدف اییَ که خدا به اُ بَپ همۀ کسونی بُکنت که بدون سُنَّت بودِن، ایمُن اَتارِن، تا ایطوکا اُشُ هم صالح به حساب بیان.

¹² و تا به اِبرائیم بَپ همه سُنَّت بودَه ئُون بُکنت، یعنی بَپ اُشُویی که نه فَکَه سُنَّت بودَن، بلکه توو راه ایمُن اَم کَدم اَنوسِن، همو راهی که بَپمُ اِبرائیم هم کَبل اَ ایکه سُنَّت بُبوت توو اُ راه کَدم شَسِی.

¹³ به چه که اَ راه شریعت نَهَستَه که به اِبرائیم و نسل اُ وعده داده بو که میراث بَر دنیا اَبِن، بلکه اَ راه صالحیَه که طِبکِ ایمُنِن.

¹⁴ چونکه اگه اُشُ که طرفدار شریعتَن، میراث بَر بَشِن، ایمُن باطل اِبو و وعده پوچ اِبو.

¹⁵ به چه که شریعت، خشم خدائو اَتارِه؛ ولی جائی که شریعت نین، زیر پا ناهادِن شریعت هم نین.

¹⁶ به هِمی خاطرِن که وعده، تَگّه اَش به ایمُنِن، تا ایی وعده طِبکِ فیض بَشِت و یه ضمانتی بَشِت بِی تَمُن نسل اِبرائیم، یعنی نه فَکَه بِی طرفداروی شریعت، بلکه بِی کسونی اَم که توو ایمُنِ اِبرائیم همباشَن، همو اِبرائیمی که بَپ همه مون.

¹⁷ همطو که توو تورات نوشته بودِن: «به تو بَپ ملتوی زیادی اُمکِردِن.» توو محضر خدام همیطوِن، همو خدایی که اِبرائیم به اُ ایمُن ایوارد، اُ خدایی که به مُردَئُن زنده اَکُنت و به چیزُیی که نَهَن هَستی اَدِت.

¹⁸ توو جائی که هیچ امیدی نَهَستَه، اِبرائیم وا امید ایمُن ایوا که بایه بَپ ملتوی زیادی بَشِت، همطو که به اُ گُفتَه بودَه که «نسل تو ایطو اِبو.»

¹⁹ اِبرائیم موکعی که به بدن خو که مثه یه بدن مُرده هَستَه نگاه ایکه، توو ایمُن لَهوِز نِبو، به چه که تقریباً صد سالِشَه، یا وختی که به رحم مُردِهٔ سارا نگاه ایکه.

²⁰ اِبرائیم وا بی‌ایمُنی کِردِن به وعدۀ خدا شک اینَکِه، بلکه توو ایمُنِش کِوی بو و به خدا جلال ایدا.

²¹ اُ اطمینُن کامل ایشَستَه که خدا اِتونت به وعده خو وفا بُکنت.

²² به هِمی خاطرِن که ایمُن اُ، «باعث بو که اُ صالح به حساب بیاد.»

²³ ولی ایی گَپِ «بِی اُ به حساب هُند»، فَکَه واخاطر اُ نوشته نِبو

²⁴ بلکه واخاطر ما هم نوشته بو. بِی مائَم به حساب اَتات، به مایی که به اُ که خداوندمُ عیسائو اَ مُردَه ئُون زنده ایکه، ایمُن مُهَه

²⁵ همو عیسایی که واخاطر خطائُوی ما تسلیم بو و واخاطر صالح به حساب هُندِنِ ما، زنده بو.