رومیان 14 - کتاب مقدس به زبان بندری

به همدگه حکم مَکُنی

¹ به کسی که توو ایمُنی لَهوِزِن، میون خوتُ کبولی بُکنی، ولی نه بِی ایکه سر عکیده ئُو جر و دعوا بُکنی.

² یکی عکیده شَه که اِتون هر چیزیُ بُخارِه، ولی آدم ضعیف، فَکَه سبزیجات اَخارِت.

³ اُ که همِی چی اَخارِه نبایه به اُ که ناخاره کوچِک بُکنت؛ و اُ که همِی چی ناخاره، نبایه به اُ که هر خوراکی اَخارِه، حکم بُکنت. چونکه خدا به اُ کبول ایکِردِن.

⁴ تو کیی که به نوکر یکی دگه حکم اَکُنی؟ ایکه اُ سر پا اِووسته یا اَکِت، به اربابی ربط ایشَه. اُ پا برجا اَمونِت، به چه که خداوند اِتون به اُ سر پا نگه بُکنت.

⁵ یه نُفر یه روزُ اَ بکیه روزُ بِهتِه اَدونه؛ در صورتی که یکی دگه همۀ روزُ مثه هم اَدونه. هَرکَ بایه توو فکر خو، دربارۀ عکیده اَش خاطر جمع بُبو.

⁶ اُ که یه روز مشخصیُ عزیز اَدونه، وا خاطر حرمت خداوند عزیز اَدونه. اُ که خوراک اَخارِه وا خاطر حرمت خداوند اَخارِت، به چه که خدائو شُکر اَکُن. در صورتی که اُ که ناخاره، وا خاطر حرمت خداوند ناخارِت، و خدائو شُکر اَکُن.

⁷ چونکه هیچِتا اَ ما بِی خومُ زندگی ناکنیم و هیچِتامُ اَم بِی خومُ نامِریم.

⁸ به چه که اگه زندگی اَکُنیم، بِی خداوند زندگی اَکُنیم، و اگه اَمِریم، بِی خداوند اَمِریم. پَ چه زندگی بُکنیم و چه بِمِریم، مال خداوندیم.

⁹ به چه که مسیح به هِمی خاطر مُرد و دوبارَه زنده بو تا هم خداوندِ مُردَئُن و هم خداوند زندئُن بَشِت.

¹⁰ تو بِی چه به کاکا خو حکم اَکُنی؟ یا به چه بِی کاکا خو کوچِک اَکُنی؟ چون ما همه مو رو وا رو تخت حکم کِردِن خدا اِووستیم.

¹¹ چونکه توو کتاب اِشعیای پیغُمبَر نوشته بودِن: «خداوند اَگِت: به هَستی خو کَسَم اَخارُم که هر زانویی مُکابل مه خم اِبو و هر زَبُنی خدائو اقرار اَکُنت.»

¹² پَ هر تِیمُ حساب خو به خدا پس اَدِت.

¹³ پَ بیِی اَ ایی به بعد بِی همدگه حکم نَکُنیم. بلکه بجاش تصمیم بگیری که هیچِوَه سر راه یه کاکائی یه سنگی مَنوسی که جلو پا گیر اَکُنت و به زمین اَزَنت و یا مانعی مَنوسی.

¹⁴ مه در خداوند عیسی اَدونُم و کانع بودُم، که هیچ چیزی به خودی خود نجس نین. ولی به اُ آدمی که فکر اَکُنت نجسِن، وازش نجسِن.

¹⁵ چون اگه وا خوراکی که اَخاری به کاکات ناراحت اَکُنی، تو دگه توو محبت رفتار ناکُنی. وا اُ خوراکی که اَخاری، کسیُ که مسیح وا خاطری مُرد نابود مَکُن.

¹⁶ پَ مَوالی درباره اُ چیزی بد بگن که شما اُ رو خُب اَدونی.

¹⁷ چونکه پادشاهی خدا خاردِن و نوشیدِن نَن، بلکه صالح بودِن، صُل و سلامتی و شادین در روح قدّوس خدا.

¹⁸ هَرکَ ایطوکا مسیحُ خذمت بُکن، خدا کبولِش اَکُنت و مردم هم تأییدش اَکُنِن.

¹⁹ پَ بیِی دُمبال اُ چیزی بَشیم که باعث صُل و سلامتی و بنا کِردِن همدگه اِبو.

²⁰ کار خدائو وا خاطر خوراک نابود مَکُن! در واکع همۀ خوراکُ پاکِن، ولی خاردِن اُ خوراکی که باعث اِبو کسی دگه زمین بِکِت، کار درستی نَن.

²¹ خُبِن که گوشت نخاری یا شراب نِنوشی یا کاری نکنی که باعث بُبو کاکات زمین بِکِت.

²² اُ عکیدَت که در مورد ایی چیزُ اِتهَه بین خوت و خدا نگه بُکن. خوش وا حال اُ کسی که هیچ دلیلی اینی دربارۀ اُ چیزی که تأییدش اَکُنت، بِی خوش حکم بُکن.

²³ ولی اُ کسی که درباره خاردِن خوراکی، شک ایشَه، اگه بُخارِت محکوم اِبو، به چه که با ایمُن اینَخاردِن، چون هرچه که اَ رو ایمُن نَبَشِت، گناهِن.