مکاشفه 9 - کتاب مقدس به زبان بندری

¹ فرشتۀ پنجم شیپور خو وا صدا در ایوا، و مِه به یه اِستالَه اُمدی که اَ آسَمُن، زمین کَفتِن. به ایی اِستالَه، کِلیل چاه هاویه داده بو. همو چاهی که تَه اینی.

² اِستالَه، چاه هاویه ئو واز ایکه، و دود اَ چاه مثه دود کوره گِپی، بلند بو، و اَفتُو و هوا اَ دود اُ چاه تار بودِن.

³ اُغایه اَ توو دود، مِیگُویِ بالی رو زمین هُندِن و بهشُ کُوّتی مثه کُوّت عکربوی زمین داده بو.

⁴ بهشُ گُفتَه بو که نه به علفوی رو زمین، و نه به هیچ گیای سوزی و نه به هیچ دِرهتی، ضرر نرسونِن، بلکه فَکَه به اُ آدمویی ضرر بِرَسونِن که مُهر خدا رو پِنِهکِشُ شُنی.

⁵ بهشُ اجازه داده بو که بِی ایی آدمُ پنج ماه عذاب هادَن، ولی شُنکُشِن. عذابی که اُشُ شُکِشی مثه عذاب نیش عکربَ، وختی که بِی کسی اَزَنت.

⁶ توو اُ روزُن مردم دُمبال مرگ اَگردَن، ولی پیدایی ناکُنِن؛ آرزو اَکُنِن بِمِرَن، ولی مرگ اَ اُشُ در اَرِه.

⁷ شکل مِیگُویِ بالی مثه اسب ئُویی هَستَرِن که بِی جنگ آماده بودِن. رو سرشُ یه چیزیَه مثه تاج طِلا، روئُوشُ مثه رو آدمیزادَه.

⁸ مودُنِشُ مثه مودُن زَنُن و دَندُونُوشُ مثه دَندُونُوی شیروئَه.

⁹ اُشُ رو سینه ئُوشُ زره ئویی مثه زِرِهوی آهِنی شُهَستَه، و صدای بالوشُ مثه شیهۀ اسبُ و ارابه‌ئُوی زیادیَ که وا طَرَه جنگ اَتازَن.

¹⁰ دُمُ و نیشُشُ مثه دُم و نیشِ عکربَ، و توو دُمُشُ ایی کُدرَت شُهَستَه که به مردم پنج ماه عذاب هادَن.

¹¹ پادشاهِ اُشُ فرشتۀ چاه هاویه‌اَن، نُمی توو زَبُن عبرانی ’اَبَدون‘، و توو زَبُن یونانی ’آپولیونِن‘، یعنی نابود کننده.

¹² ’وُیِ‘ اَوِّل اَ سر رِد ایکِردِن. بیگین، دو ’وُیِ‘ دگه هِنوزا بایه بیاد.

¹³ اُغایه فرشتۀ شیشُم شیپور خو وا صدا در ایوا، و مِه یه صدایی اَ چار شاخِ جای کُربُنی که اَ طِلان و توو محضر خدان، مِشنُت؛

¹⁴ که به اُ فرشتۀ شیشُم که شیپور ایشَستَه، شَگُو: «به اُ چار تا فرشته که پهلو رود گَپِ فُرات بسته بودَن، آزاد بُکن.»

¹⁵ پَ اُ چار تا فرشته که بِی ایی ساعت و ایی روز و ایی ماه و ایی سال آماده نگهشُ ایکِردَه، آزاد بودِن تا به یه سوم آدمیزاد بُکُشِن.

¹⁶ تعداد لشکروی اسب سوار، دویست میلیون نُفر هَستَه، تعدادشُ مِشنُت.

¹⁷ به اسبُ و سوارُنِشُ توو رؤیام ایطو اُمدی: زرهی که رو سینه شوئَه رنگ سُرخ آتِشی، آبی نیله و زرد گوگِردیَ. سر اسبُ مثه سر شیروئَه و اَ لُوُشُ آتِش و دود و گوگرد در شَهُند.

¹⁸ وا ایی سه بلا یعنی آتِش و دود و گوگرد که اَ لُوِشُ در شَهُند، یه سوم آدمیزاد کشته بودَن.

¹⁹ به چه که کُدرَت اسبُ توو لُوِشُ و توو دُمِشُن. چونکه دُمُشُ مثه مارویین وا سَرویی که باهاشُ ضربه اَزَنِن.

²⁰ بکیه آدمیزاد که وا ایی بلائُو کشته نِبودِن، نه اَ اعمال دَسُ خو توبه شُکِه، نه اَ پرستش کِردِن زارو دَس شُسِی و نه اَ پرستش کِردِن بُتُوی طِلا و نُگرَه و بُرنز و سنگ و دار دَس شُسِی، همو بُتُویی که نه اِتونِن بِگینِن و نه بِشنُوِن و نه راه بِرِن.

²¹ اُشُ اَ آدمکُشیُ خو و جادوگریُ خو و بی‌عفتیُشُ و دُزیُشُ توبه شُنَکِه.