مکاشفه 7 - کتاب مقدس به زبان بندری

تعداد مُهر بودَئُن

¹ بعد اَ ایی، چار تا فرشته اُمدی که توو چار کُنج زمین ووستادَرِن و جلوی چار بادِ زمینُ شُگِفتَه تا هیچ بادی، رو زمین یا رو دیریا یا به هیچ دِرهتی نَخارِه.

² بعد یه فرشته دگه ای اُمدی که اَ جایی که اَفتُو اَزَنت به آسَمُن بالا شَرَه و مُهر خدای زنده باهاشَ. اُ وا صدای بلند به اُ چار تا فرشته که به اُشُ کُدرَت داده بودَه تا به زمین و دیریا ضرر بِزَنِن، جار ایزَه

³ و ایگو: «کَبل اَ ایکه ما به پِنِهک نوکروی خدامُ مُهر بِزِنیم، به زمین یا دیریا یا درهتُ ضرر مَزِنی.»

⁴ و مِشنُت که تعداد مُهر بودَئُن صد و چِل و چار هزار نُفر اَ همۀ طِیفه ئُوی پُسُن یَعکوب هَستَه.

⁵ اَ طِیفۀ یهودا دوازده هزار نُفر مُهر بودَن، اَ طِیفۀ رِئوبین، دوازده هزار نُفر، اَ طِیفۀ جاد، دوازده هزار نُفر،

⁶ اَ طِیفۀ اَشیر، دوازده هزار نُفر، اَ طِیفۀ نَفتالی، دوازده هزار نُفر، اَ طِیفۀ مَنَسی، دوازده هزار نُفر،

⁷ اَ طِیفۀ شَمعون، دوازده هزار نُفر، اَ طِیفۀ لاوی، دوازده هزار نُفر، اَ طِیفه یِساکار، دوازده هزار نُفر،

⁸ اَ طِیفۀ زِبولون، دوازده هزار نُفر، اَ طِیفۀ ایسُف، دوازده هزار نُفر، و اَ طِیفۀ بِنیامین دوازده هزار نُفر مُهر بودَن.

خِیلِ مردم اَ هر ملتی

⁹ بعد اَ ایی، نگاه اُمکه، و بیگین، جمعیت گِپیَ که هیچکَ ایناتونِست اُشُ ئو بشماره، اَ هر ملتی، اَ همهٔ طِیفه ئُو، کومُ و زَبُنُ، جلو اُ تخت و جلو اُ برّه ووستادَرِن، ردائُوی سفید گَرِشُئَه و پیشوی مُغ توو دَسِشوئَه.

¹⁰ و اُشُ وا صدای بلند غار شازَه که: «نجات مال خدامُن، که رو تخت نِشتِن؛ و مال اُ برّه‌اَن.»

¹¹ و همۀ فرشته‌ئُون، دور تا دور اُ تخت و دور تا دور ریش سفیدُن و چار تا موجود زنده ووستادَرِن؛ و اُشُ جلوِ اُ تخت وا رو، رو زمین کَفتِن و خدائو پرستش شُکِه،

¹² و شُگُو: «آمین! حمد و ثنا و جلال، حکمت و شُکر و حرمت، کُوّت و کُدرَت بر خدای ما بُبوت، تا ابدالآباد. آمین!»

¹³ اُغایه یه تا اَ اُ ریش سفیدُ جارُم ایزَه و ایگو: «ایشُ که ردای سفید گَرِشُن کِئَن و اَ کا هُندِن؟»

¹⁴ مِه بِی اُ اُمگو: «سرورُم، تو اَدونی» و اُ بهم ایگو: «ایشُ هموشوئَن که اَ اُ مصیبت گَپ در اَتان، اُشُ رَدائُو خو توو خون اُ برّه شُشوشتِن و سفید شُکِردِن.

¹⁵ به هِمی خاطرِن که: «ایشُ رو وا روی تخت خدائَن و شُو و رو به اُ توو معبدش خذمت اَکُنِن؛ و اُ که رو اُ تخت اَنینگِت، وا حضور خو به اُشُ سر پناه اَدِت.

¹⁶ اُشُ دگه گُشنه نابِن، و دگه چِهنَه نابِن، نه اَفتُو شازَنت، و نه هیچ گرمای سوزُن دگه ای.

¹⁷ چون که اُ برّه اَ میون تخت، سالار اُشُ اِبوت و اُشُ به چشمه‌ئُوی هُووِ زنده راهبِری اَکُنت. و خدا هر خَرسیُ اَ چِهمُشُ پاک اَکُنت.»