مکاشفه 6 - کتاب مقدس به زبان بندری

هفت مُهر

¹ وختی که برّه یکی اَ اُ هفت مُهرِ لاکُ واز ایکه مِه اُمدی و مِشنُت که یه تا اَ اُ چار تا موجود زنده وا صدایی مثه اِستون اَگِت: «بُدو!»

² و مِه نگاه اُمکه، و بیگین، یه اسب سفیدیَ! و سَوارِش یه کَمُن ایشَستَه؛ و یه تاجی به اُ داده بو، اُ که چیرَه هَستَه، در هُند، تا چیرَه بَشِت.

³ وختی که برّه، مُهر دوّم واز ایکه، مِشنُت که موجود زنده دوّم اَگِت: «بُدو!»

⁴ و اسب دگه ای در هُند، که سُرخ روشنَ. به سوار اُ، ایی اجازه داده بو که صُل و سلامتیُ اَ زمین بِسِت تا مردم به همدگه بُکُشِن، و یه شمشیر گِپی به اُ داده بو.

⁵ وختی که برّه، مُهر سوم واز ایکه، مِشنُت که موجود زنده سوم اَگِت: «بُدو!» و مِه نگاه اُمکه، و بیگین، یه اسب سیاهیَ! و سوارِش یه ترازویی توو دَس ایشَستَه.

⁶ و اَ میون اُ چار تا موجود زنده چیزی مثه یه صدایی مِشنُت که شَگُو: «یه کِیلَه گندم وا یه دینار، سه کِیلَه جو وا یه دینار؛ ولی به روغن و شراب ضرری مَرَسُن!»

⁷ وختی که برّه مُهر چارُم واز ایکه، صدای موجود زنده چارُم مِشنُت که اَگِت: «بُدو!»

⁸ و مِه نگاه اُمکه، و بیگین، یه اسب رنگ و رو پِریدَئه! و سوارِش نُمی مرگَ و دنیای مُردَئُن دُمبالی شَهُند. به اُشُ کُدرَت بِی یک چارُم زمین داده بو تا وا شمشیر و وا کَحطی و وا مَرَض و وا جناوروی وحشی رو زمینْ، بُکُشِن.

⁹ وختی که برّه، مُهر پنجم واز ایکه، مِه زیر اُ جای کُربُنی جُنِ کسونی اُمدی که وا خاطر کَلُم خدا و اُ گواهی که شُدادَه، کشته بودَرِن.

¹⁰ اُشُ وا صدای بلند غار شازَه که: «ای خداوندی که بِی همِی چی حاکمی، ای تویی که قدّوسی و حکی، تا کِی محاکمه ناکُنی و تکاص خون مائو اَ اُشُ که رو زمین زندگی اَکُنِن، ناگیری؟»

¹¹ بعد به هر تِی اَ اُشُ رَدای سفیدی داده بو و بهشُ گُفتَه بو که یَخو بِشتِه آرُم بِگِرِن تا اُغایه که تعداد هم خذمتُشُ و کاکائُنِشُ که بایه مثه اُشُ کشته بَشِن، کامل بُبوت.

¹² وختی که برّه، مُهر شیشم واز ایکه، مِه نگاه اُمکه، و بیگین، یه زمین جُنبِشت گِپی بو و اَفتُو مثه پِلاس، سیاه بو و کُرص ماه رنگ خون بو.

¹³ و اِستالَه ئُوی آسَمُن رو زمین کَفتِن، همطو که دِرَهت انجیر وختی مابَلوچ تکونش اَدِه، مِیوَه ئوی کَرِنگ خو رو زمین اَریزِت.

¹⁴ آسَمُن مثه طوماری که پیچیده اِبودِن، غیب بو و هر کوه و جزیرتی اَ جا خو سِیدَه بو.

¹⁵ اُغایه پادشاهُن زمین، آدموی سرشناس، سرلشکرُن و پولدارُن، کُدرَتمندُن و هَرکَ، هم غُلُم و هم آزاد، بِی خو توو غارُ و میون شَغوی کوهُ زَفت شُکِه.

¹⁶ اُشُ به کوهُ و شَغُ شاگو: «رو ما بِکِین و بِی ما اَ جلوِ رو اُ کسی که رو تخت نِشتِن، و اَ خشم برّه زَفت بُکنی،

¹⁷ به چه که روز گَپ خشم اُشُ هُندِن و کِن که اِتون طاکَت بُکنت؟»