مکاشفه 21 - کتاب مقدس به زبان بندری

آسَمُن جدید و زمین جدید

¹ اُغایه آسَمُن جدید و زمینِ جدیدی اُمدی به چه که اُ آسَمُن اَوِّلی و اُ زمین اَوِّلی گذشتَن و دگه دیریا نَهَستَه.

² و شهر مقدّس یعنی اورشلیم جدیدُ اُمدی که اَ آسَمُن اَ پهلو خدا زیر شَهُند، و مثه عاروسی که بِی شو خو جُن ایکِردَه آماده بودَه.

³ اَ اُ تخت، صدای بلندی مِشنُت که شَگُو: «بیگین، چادِر خدا میون آدمُن، خدا وا اُشُ جاگیر اِبوت؛ و اُشُ کوم اُ اَبِن، و خدا خویی وا اُشُ اِبوت و خدای اُشُ اِبوت.

⁴ اُ هر خَرسیُ اَ چِهمُنِشُ پاک اَکُنت. و دگه نه مرگ هَستِن، و نه زاری و نه گیریکی و نه دگه دردی به چه که اُ چیزوی اَوِّلی گذشتَن.»

⁵ اُ که رو اُ تخت نِشتَه ایگو: «بیگین، مِه همِی چیُ نو اَکِردَم.» همیطوَم ایگو: «اییُ بنویس، به چه که ایی گَپُن کابِل اعتمادِن و راستِن.»

⁶ و اُ به مِه ایگو: «تَمُن بو! مِئُم ’الف‘ و ’ی‘، شروع و پایُن. مِه به هَرکَ چِهنَه‌اَن، اَ چشمۀ هُوو زندگی، مُفت اَدَم.

⁷ هَرکَ چیرَه بَشِت اییُ وا ارث اَبَرِه و مِه خدای اُ اَبُم و اُ پُس مِه اِبو.

⁸ ولی آدموی تِرسکو، آدموی بی ایمُن و آدموی منفور، کاتلُ و بی عفتُن، جادوگرُ و بُت‌پرستُ و همۀ دورومُشُ سهمِشُ دریاچه ای گُر گِفتَه اَ آتِش و گوگرد اِبوت. ایی مرگ دُومِن.»

اورشلیم جدید

⁹ اُغایه، یه تا اَ اُ هفت تا فرشته ای که هفت تا تاس پُر اَ اُ هفت تا بلای آخِر شُهَستَه، هُند و وا مِه گَپ ایزَه و ایگو: «بُدو، مِه به اُ عاروس، یعنی زن اُ برّه نِشُنِت اَدَم.»

¹⁰ اُ به مِه در روح خدا به یه کوه گَپ و بلندی ایبُرد و شهر مقدّس اورشلیم به مِه نِشُن ایدا که اَ آسَمُن، اَ پهلو خدا زیر شَهُند.

¹¹ ایی شهر جلال خدائو ایشَستَه، بَرخ اُ مثه یه جواهر خیلی نایابَ، مثه یَشم، و مثه بلور، شفافَ.

¹² دیوال گَپِ بلندی ایشَستَه وا دوازده تا دروازه و پهلو دروازه ئُوش دوازده تا فرشته هَستَه. و رو دروازه ئُو نُم دوازده تا طِیفه پُسُنِ یَعکوب، نوشته بودَه.

¹³ وا طَرَه مشرق سه تا دروازه، وا طَرَه شمال سه تا دروازه، وا طَرَه جنوب سه تا دروازه و وا طَرَه مغرب سه تا دروازَئَه.

¹⁴ دیوال اُ شهر دوازده تا شالدَه ایشَستَه و روشُ دوازده تا نُم دوازده تا حَواری اُ برّه هَستَه.

¹⁵ اُ فرشته ایی که وا مِه گَپ ایزَه میله ای اَ طِلا بِی اندازه گیری ایشَستَه تا اُ شهر و دروازه ئُوش و دیوالُش اندازه بِگِنت.

¹⁶ شهر شکل چار گوشه و درازکاش و پهناش یه اندازَئَه. فرشته اُ شهرُ وا میله خو اندازه ایگِه. کَدِ دو هزار و چارصد کیلومترَه. درازکا و پهنا و بلندیِ شهر کَدِ همه.

¹⁷ اُ فرشته دیوالِشَم اندازه ایگِه طِبکِ مقیاس آدمیزاد شصت و پنج مترَ، که مقیاس فرشته هم همی ئَه.

¹⁸ دیوال شهر اَ یَشم درست بودَه، شهر اَ طِلای خالصَه، مثه شیشۀ شفاف هَستَه.

¹⁹ شالدَه ئُویی که دیوال شهر روش ناهادَه بودَه وا همه نوع جواهر جُن بودَه. شالدِۀ اَوِّل اَ یَشم هَستَه، دومی اَ لاجورد، سومی اَ عَکیک سفید، چارُمی اَ زُمرّد،

²⁰ پنجمی اَ عَکیک سُرخ، شیشمی اَ عَکیک آتِشی، هفتمی اَ زِبَرجَد، هشتمی اَ یاکوت نیله، نهمی اَ یاکوت زرد، دهمی اَ عَکیک سُوز، یازدهمی اَ فیروزه و دوازدهمی اَ یاکوت بنفشَ.

²¹ و دوازده تا دروازه شهر، دوازده تا مُرواری هَستَرِن، یعنی هر تِی اَ دروازه ئُو اَ یه مرواری درست بودَه و میدون شهر اَ طِلای خالص و مثه شیشۀ شفاف هَستَه.

²² هیچ معبدی توو شهر اُمنِدی، به چه که معبدش خداوندْ خدای کادِر مطلق و اُ برّه‌اَن.

²³ شهر احتیاجی به اَفتُو یا ماه اینی که اُ رو روشن بُکنت، به چه که جلال خدا به اُ روشن اَکُنت و اُ برّه چراغ اُن.

²⁴ ملتُ توو نور اُ راه اَرِن و پادشاهُن زمین جلال خو اُجا اَتارِن.

²⁵ دروازه ئُوی شهر ابداً توو روز بسته نابو، و اُجا هیچ شُووی اینین.

²⁶ جلال و حرمت ملتُ اُجا اَتارِن.

²⁷ ولی هیچ چیز ناپاکی و هیچ آدمی که کاروی منفور یا اشتباه اَنجُم اَدِت، هیچِوَه داخل اُجا نابو، بلکه فَکَه اُشُویی که نُمِشُ توو دفتر زندگیی نوشته بودِن که مال اُ برّه‌اَن، داخل اُجا اَبِن.