مکاشفه 19 - کتاب مقدس به زبان بندری

شادی توو آسَمُن

¹ بعد اَ ایی، یه صدایی مِشنُت که مثه صدای بلندِ یه جمعیت گِپی توو آسَمُنَ که غار شازَه: «خدائو شکر! نجات و جلال و کُدرَت مال خدامُن،

² چونکه اُ حُکمُش حَکِن و عدلِن. به چه که اُ فاحشه گَپُ محاکمه ایکِردِن، همو فاحشه که زمینُ با بی عفتیش فاسد ایکه، و خدا تکاص خون نوکرُ خو ازش ایگِفتِن.»

³ و دو مَرتُبه اُشُ شُگُو: «خدائو شکر! تا ابدالآباد دود اَ اُ شهر گَپ بالا اَرِت.»

⁴ اُ بیست و چار تا ریش سفیدُن و اُ چار تا موجود زندَه سجده شُکِه و خدائو که رو اُ تخت نِشتَه، پرستش شُکِه و شُگُو: «آمین. خدائو شکر!»

⁵ صدایی اَ اُ تخت بلند بو که شَگُو: «خدای مائو حمد و ثنا بُکنی، ای شما همۀ نوکروی اُ، ای شمایی که ازش اَتِرسین، اَ کوچِک گِفتَه تا گَپ!»

⁶ اُغایه یه صدایی مِشنُت که مثه صدای یه جمعیت گِپیَ، مثه صدای بلند هُووُی زیاد، و مثه صدای اِستون شدید، که شَگُو: «خدائو شکر! چونکه خداوندْ خدامُ، اُ کادِر مطلق، حکمرانی اَکُنت.

⁷ بیِی شادی بُکنیم و کیکَنگ بِزِنیم، و بِی اُ جلال هادِیم، چون زَمُن هِیش اُ برّه رسیدِن، و عاروس اُ به خوش آماده ایکِردِن؛

⁸ جِمهٔ کَتون نرم و درخشُن و پاک به اُ عاروس داده بو تا گَرِ خُو بُکن.» چونکه اُ جِمه کَتون نرم، کاروی صالح مقدّسُنِن.

⁹ اُ فرشته به مِه ایگو: «اییُ بنویس، خوش به حال اُشُ که به شُم هِیش اُ برّه دعوت بودِن.» و به مِه ایگو: «ایشُ کَلُم حکیکی خدائَن!»

¹⁰ اُغایه به پاش کَفتُم تا پرستشی بُکنُم، ولی اُ به مِه ایگو: «نبایه ایی کارُ بُکنی! مِئَم مثه تو و کاکائُنِت که گواهی عیسائو اَگُنارِن، غُلُم اُئَم. خدائو پرستش بُکن! چونکه گواهی عیسی روح نبوّتِن.»

اُ که رو اسب سفید سوارِن

¹¹ اُغایه مِه اُمدی آسَمُن واز بودِن و بیگین، یه اسب سفیدیَ، یکی سوارشَ که وفادار و حک شَگن. اُ در عدالت حکم اَکُنت و اَجَنگِت.

¹² چِهمُش مثه آتِشِ غَلمَشِن، و تاجوی زیادی رو سَرِشن. و نُمی روش نوشته بودِن که جُلَ خوش، هیچکَ نادونه.

¹³ اُ جِمه غرک به خون گَرِشِن و نُمی که صداش اَزَنِن ’کَلُم خدا‘ ن.

¹⁴ لشکروی آسَمُن سوار اسبوی سفید، اَ پِی سَری شاهُند. اُشُ وا جِمه ئُوی کَتون نرم و سفید و پاک به خوشُ جُن شُکردَه.

¹⁵ اَ لُوِش شمشیر تیزی در اَتات تا باهاش ملتُ ئُو بِزَنت و اُ، وا عصای آهِنی بِی اُشُ حکومت اَکُنت. اُ انگور خشم و جَهلِ خدای کادِر مطلقُ توو حوضی شراب لگدکوب اَکُنت.

¹⁶ رو جِمه و رو رُونِ اُ نُمی نوشته بودِن: ’شاه شاهُن و خداوند خداوندُن.‘

¹⁷ بعدش فرشته‌ایُ اُمدی که توو اَفتُو ووستادَه، و وا صدای بلند به همۀ پرندئُن که وسط آسَمُن پرواز شاکِه، جار ایزَه و ایگو: «بیِی؛ به شُم گَپ خدا جمع بَشین،

¹⁸ تا اَ گوشت جُنِ پادشاهُن، گوشت فرمُنده ئُو، گوشت کُدرَتمندُن، گوشت اسبُ و سوارُنشُ، و گوشت همۀ آدمُ بُخارین، چه آزاد، چه غُلُم، چه کوچِک و چه گَپ.»

¹⁹ به اُ جناور وحشی و پادشاهُن زمین وا لشکروشُ اُمدی که جمع بودَرِن تا به ضدّ اُ که سوار اسبَ و به ضدّ لشکری جنگ بُکنِن.

²⁰ اُ جناور وحشی گرفتار بو، و واکِلی اُ نبی دوروغکایی که رو وا رویِ اُ، نِشُنه و معجزه ئُویی اَنجُم شَدا و با نِشُنه و معجزه ئُوش به کسونی گول ایزَدَه که نِشُنه اُ جناور وحشیُ کِبول شُکردَه و بُتِ اُ رو پرستش شاکِه. اُشُ هر دوتاشُ زنده توو دریاچه آتِشی که وا گوگرد اِسوزه کَردوندَه بودَن.

²¹ و بکیه وا شمشیری که اَ لُوِ اُ اسب سوار در شَهُند، کشته بودَن و همۀ پرندئُن اَ گوشت اُشُ بِی خو سیر شُکِه.