مکاشفه 18 - کتاب مقدس به زبان بندری

اَ بین رفتِن بابِل

¹ بعد اَ ایی، فرشتهٔ دگه ای اُمدی که اَ آسَمُن زیر شَهُند. اُ اقتدار گِپی ایشَستَه و زمین وا جلال اُ روشن بو.

² اُ وا یه صدای پُر کُدرَت غار ایزَه که: «چِلی! بابِل گَپ چِلی! بابِل یه جایی بودِن بِی جاگیر بودِن زارُ یه منزلگاهی بِی هر روح ناپاکی، یه کُلودَنگی بِی هر پرنده نجسی، یه قرارگاهی بِی هر جناور وحشی نجس و منفوری.

³ به چه که همۀ ملتُ اَ شراب هوا و هوس بی‌عفتیش شُخاردِن. و پادشاهُن زمین وا اُ بی عفتی شُکردِن، و تاجروی زمین اَ کُدرَت زندگی تجملاتی اُ پولدار بودِن.»

⁴ اُغایه یه صدای دگه ای اَ آسَمُن مِشنُت که شَگُو: «ای کوم مِه، اَ ایی شهر در بیِی، نَکه یه وَه همباش گناهُش بُبین، نَکه یه وَه بلائُوش وا سر شمائَم بیاد،

⁵ چونکه گناهُش سر به فلک ایکِشیدِن، و خدا خطائُوش وا یاد ایواردِن.

⁶ همطو که اُ خوش به بکیه عوض ایدادِن شمائَم عوضِش هادِین؛ دو برابر کاروش، عوضِش هادِین. توو پیالهٔ شرابی که خویی درست ایکِردِن دو برابر عوضِش هادِین.

⁷ کَدی که بِی خوش جلال ایدا و توو تجمل زندگی ایکه همو کَد عذاب و شیونِش هادِین. به چه که توو دل خو اَگِت: ”مِه مثه یه ملکه اَنینگُم، مِه بیوه نَهُم و هیچِوَه زاری ناکنُم.“

⁸ به هِمی خاطر بلائُوی اُ توو یَک روز اَتان، بلائُوی مرگ و زاری و کَحطی، و اُ توو آتِش سوزونده اِبو؛ به چه که خداوندْ خدایی که به اُ محاکمه ایکِردِن، کادِرِن.»

⁹ پادشاهُن زمین که با اُ بی عفتی شُکِه و با اُ توو تجمل زندگی شُکِه، وختی دود سوختن اُ رو بیگینِن، به اُ گیریک و زاری اَکُنِن.

¹⁰ اُشُ اَ تِرس عذابی که اُ اَکَشِه دور اِووستَن، اَگَن: «ای وُی، ای وُی! تو ای شهر گَپ، ای بابِل، ای شهر پُر کُدرَت! به چه که توو یَک ساعت محاکمه اَت هُندِن!»

¹¹ تاجروی زمین به اُ گیریک و زاری اَکُنِن، چون که دگه هیچکَ بار اُشُ ئو ناخَره،

¹² یعنی بار طِلا، نُگرَه، جواهرُ و مُرواریُشُ، بار پارچه‌ئُوی کَتونی نرم و بنفش و ابریشم و سُرخشُ؛ بار همه نوع چوبوی خوشبو، و بار همه نوع ظرفویی که اَ عاجِ فیلَن و همه نوع ظرفویی که اَ چوب کیمتی، بُرنز، آهِن و مَرمرن؛

¹³ بار دارچین و اَدووَه و گِشتَه و مُر و کُندِر، بار شراب و روغن و آرد خُب و گندمِشُ؛ و بار گا و کَهرَه، اسبُ و گارییُشُ؛ و غُلُمُشُ که جُنِ آدمیزادَن!

¹⁴ هموشو اَگَن: «اُ مِیوَه ای که جُنِت آرزویی ایشَستَه، اَ دَسِت رفتِن و همۀ زرق و برق و شُکوهت بر باد رفتِن، و دگه هیچِوَه وا دَس نِتاری.»

¹⁵ تاجروی ایی جنسُ که اَ اُ شهر مال و مِنال گیرِشُ شَهُند، اَ تِرس عذابی که اُ اَکَشِه، دور اِووستَن، گیریک اَکُنِن و بلند بلند زاری اَکُنِن و

¹⁶ اَگَن: «ای وُی، ای وُی! ای شهر گَپ، که جِمه ئویی اَ پارچه‌ئُوی کَتون نرمِ بنفش و سرخ گَرِتَه، که وا طِلا و جواهرُ و مرواریُ جُن بودَری!

¹⁷ به چه که توو یَک ساعت همه ایی مال و مِنال بر باد رفتِن.» همۀ ناخدائُوی غُراب، اُشویی که وا غُراب سفر اَکُنِن و جاشوئُو و هَرکَ که اَ راه دیریا کاسبی اَکُنت، دور ووستادَن.

¹⁸ و همیطو که دود سوختن اُ رو شُدی غار شُزه: «کم شهری مثه ایی شهرِ گَپَ؟»

¹⁹ و همیطو که گیریک و زاری شاکِه، خاک رو سَرِخو شارخت و شاگو: «ای وُی، ای وُی! بِی شهر گَپ شهری که همۀ غُراب دارُنِ دیریا، اَ ثروت اُ پولدار بودِن، وا خاطر ایکه توو یَک ساعت بر باد رفتِن!

²⁰ ای آسَمُن بِی اُ شادی بُکن! ای شما مقدّسُن، حواریُ و پیغُمبَرُ شادی بُکنی! چونکه خدا تکاص شمائو اَ اُ ایگِفتِن.»

²¹ اُغایه یه فرشته زور دار، سنگی مثه سنگ هاشِ گَپ ایسِی و توو دیریا ایکردُند، ایگو: «بابِل، اُ شهر گَپ هم، همیطوکا وا خشونت وا زیر کَردوندَه اِبو، و دگه هیچ نِشُنی ازش پیدا نابو.

²² دگه صدای چنگ نوازون، مُطربُ، و نوازنده ئُوی جُفتی و شیپور زنُ اَ تو وا گوش نارَسِه، دگه هیچ صنعتگری اَ هیچ صنفی در تو پیدا نابوت. دگه صدای هیچ هاشی اَ تو وا گوش نارَسِه.

²³ دگه نور هیچ چراغی در توو نادرخشه؛ صدای هیچ عاروس و دومادی، دگه اَ تو وا گوش نارَسِه. چونکه تاجروی تو آدموی سرشناس زمین هَستَرِن و همۀ ملتُ با جادوگری تو گول شُخوا.

²⁴ خون پیغُمبَرُ و مقدّسُن، و همۀ اُشُویی که رو زمین کشته بودَن توو بابِل پیدا بو.»