مکاشفه 14 - کتاب مقدس به زبان بندری

برّه و صد و چِل و چار هزار نُفر

¹ اُغایه نگاه اُمکه، و بیگین، اُ برّه رو کوه صَهیون ووستادَه و وا اُ، صد و چِل و چار هزار نُفر هَستَرِن که نُمِ اُ و نُمِ بَپِی رو پِنِهکُشُ نوشته بودَه.

² صدایی اَ آسَمُن مِشنُت مثه صدای بلند هُووُی زیاد و مثه صدای اِستون بلند. صدایی که اُمشنُت مثه صدای چنگ نَوازونَه اُغایه که چنگ خو اَزَنِن،

³ و اُشُ رو وا رو اُ تخت و رو وا رو اُ چار تا موجود زنده و رو وا رو ریش سفیدُ سرود جدیدی شاخونده. هیچکَ اینِتونِست اُ سرودُ یاد بِگِنت، جُلَ اُ صد و چِل و چار هزار نُفری که اَ میون مَردُموی زمین آزادیشُ خریدَه بودَه.

⁴ ایشُ هموشوئَن که به خو وا زَنُن نجس شُنکردِن، چونکه ایی مَردُن باکره‌اَن. ایشُ هموشوئَن که هر جا اُ برّه اَرِت دُمباله رُوِشَن. ایشُ اَ میون آدمُ آزادیشُ خریدَه بودِن تا بِی خدا و بِی اُ برّه بَرِ اَوِّل بَشِن.

⁵ هیچ دروغی توو لُوِشُ پیدا نِبو. به چه که ایشُ بی عیبن.

پِیغُوموی سه فرشته

⁶ بعد به یه فرشتهٔ دگه اُمدی که وسط آسَمُن پرواز شَکِه و انجیل ابدی باهاشَ، تا اُ رو به اُشُویی که رو زمین زندگی اَکُنِن اعلام بُکنت، به هر ملتی، به هر طِیفه ای، به هر زَبُنی و به هر کومی.

⁷ اُ وا صدای بلند ایگو: «اَ خدا بِتِرسی و بِی اُ جلال هادِی، به چه که ساعت حکم کِردِن اُ رسیدن و بِی اُ بِپرستی، اُ که آسَمُن و زمین و دیریا و چشمه‌ئُوی هُوو درست ایکه.»

⁸ یه تا فرشته دگه، فرشته دومی، پِی سَرِشْ هُند و ایگو: «چِلی، بابِل گَپ چِلی، اُ که به همۀ ملتُ مجبور ایکه تا اَ شراب هوا و هوسِ بی عفتیش، بُخوارِن.»

⁹ و یه تا فرشته دگه، فرشته سومی، پِی سَرِشُ هُند و وا صدای بلند ایگو: «اگه کسی به اُ جناور وحشی و بُتِش بِپرستِه و نِشُنه اَش، رو پِنِهک یا رو دسِ خو کِبول بُکنت،

¹⁰ اُ هم اَ شراب خشم خدا اَخارِه، شرابی کُوّت دار و خالص که توو پیالهٔ خشمِ اُ رِختَه بودِن. اُ آدم توو محضر فرشته‌ئُونِ مقدّس و توو محضر اُ برّه وا آتِش و گوگرد عذاب اَکَشِه.

¹¹ گِراه عذاب اُشُ تا ابدالآباد بالا اَرِت. به اُشُ که اُ جناور وحشی و بُتِش اَپَرستَن، و به هَرکَ که نِشُنِ نُمِش کِبول اَکُنت، شُووُ روز آسایش اینین.»

¹² ایی پایداریِ ایمُندارُنِ به مسیحُ شَوات، اُشُویی که حکموی خدا و ایمُن خو به عیسائو نگه اَکُنِن.

¹³ صدایی اَ آسَمُن مِشنُت که اَگِت: «اییُ بنویس: خوش به حال کسونی که اَ ایی به بعد در خداوند اَمرِن.» و روح خدا اَگِت: «واکعاً خوش به حال اُشُ، چونکه اُشُ اَ زحمتُشُ آسایش اَگیرِن، به چه که کارُشُ اَ پِی سرشُ اَتات!»

برداشت محصولِ زمین

¹⁴ اُغایه مِه نگاه اُمکه، و بیگین، یه ابر سفیدیَ، و رو اُ ابر یکی نِشتَه که مثه پُس انسان هَستَه، که تاجی اَ طِلا رو سَرِخو ایشَستَه و یه داسِ تیزی توو دَسِش.

¹⁵ یه فرشته دگه ای اَ معبد در هُند و وا صدای بلند به اُ که رو ابر نِشتَه ایگو: «داس خو بِسَه و دِرُو بُکن، به چه که ساعت دِرُو رسیدِن و محصولِ زمین کاملاً آمادَن.»

¹⁶ پَ اُ که رو ابر نِشتَه، داسِ خو رو زمین تُووْ ایدا و زمین دِرُو بو.

¹⁷ بعد یه فرشتۀ دگه ای اَ معبدی که توو آسَمُنِن در هُند و اُ هم داس تیزی ایشَستَه.

¹⁸ و فرشتهٔ دگه ای که رو آتِش اقتدار ایشَستَه اَ جای کُربُنی در هُند، و وا صدای بلند به اُ که اُ داس تیز ایشَستَه، جار ایزَه و ایگو: «داسِ تیزِت بِسَه و خوشه‌ئُو رو اَ دِرَهت انگورِ زمین واچین، چونکه انگوروش رسیدَن.»

¹⁹ پَ اُ فرشته داسِ خو رو زمین تُووْ ایدا و محصول انگورِ زمین جمع ایکه و توو حوضی گِپی مثه حوضی شراب، که بِی خشم خدائَه ایرِخت.

²⁰ انگورُ توو اُ حوضی شرابی که در اَ شهرَ لگدکوب بو، و اَ اُ حوضی، خون راه کَ. خون تا اوسار اسبُن بالا هُند، و تا سیصد کیلومتر راه کَ.