مکاشفه 11 - کتاب مقدس به زبان بندری

دو تا شاهد

¹ اُغایه یه دار بلندی به مِه داده بو که مثه دار اندازه گیریَ و به مِه گُفتَه بو: «هُرُس و معبد خدا و جای کُربُنی اندازه بِگِه و کسونی که اُجا پرستش اَکُنِن بشمار.

² ولی صَحنِ در اَ معبد اندازه مَگِه، باهاش کاری اِتنِبو، به چه که به ملتُ داده بودِن و اُشُ شهر مقدّسُ بِی چِل و دو ماه زیر پا اَنوسِن.

³ مِه به دو تا شاهد خو اقتدار اَدَم، و اُشُ پِلاس گَر کِردَه، هزار و دویست و شصت روز نبوّت اَکُنِن.»

⁴ ایشُ، همو دو تا دِرَهت زیتون و همو دو تا چراغدونَن که توو محضر خداوندِ زمین اِووستَن.

⁵ اگه کسی بُخواد به اُشُ ضرری بِرَسونه، اَ لُوِشُ آتِش اَریزِت و به دشمنُنِشُ اِسوزونه و وا پُر اَکُنت. اگه کسی بُخواد به اُشُ ضرری بِرَسونه، ایطوکا بایه کشته بَشِت.

⁶ اُشُ ایی کُدرَت شُهَه که به آسَمُن بُبَندِن تا توو روزویی که نبوّت اَکِردَن بارون نیاد و کُدرَت شُهَه که به هُووُ وا خون بُکنِن و هر چَن دُفَه که شاوات زمین وا همه طور بلایی بِزَنِن.

⁷ وختی که اُشُ گواهی خو تَمُن بُکنِن، اُ جناور وحشی که اَ چاه هاویه در اَتا، وا اُشُ اَجَنگِت و بهشُ چیرَه اِبو، و شاکُشه.

⁸ و جنازه ئُوشُ توو خیابُن اُ شهرِ گَپ رو زمین اَمونه، همو شهری که وا کنایه بهش سُدوم و مصر اَگَن، اُ شهری که خداوندشُ اُجا وا صلیب بو.

⁹ تا سه روز و نصفی، یه عده اَ مردم، اَ هر کومی، اَ هر طِیفه ای، اَ هر زَبُنی و اَ هر ملتی، به جنازئُوشُ خیره اَبِن و کِبول ناکُنِن که بُوالِن اُشُ دفن بُبِن،

¹⁰ و اُشُویی که رو زمین زندگی اَکُنِن وا مُردِن اُشُ شادی اَکُنِن و جشن اَگیرِن و به همدگه هدیه ئُو اَفِرستِن؛ چونکه ایی دو تا پیغُمبَر به اُشُویی که رو زمین زندگی شاکِه باعث عذاب هَستَرِن.

¹¹ ولی بعد اَ سه روز و نصفی، نَفَس زندگی اَ طَرَه خدا رَه توو وجودِشُ، و اُشُ سر پا بودِن. یه تِرس گِپی توو جُن کسونی کَفت، که به اُشُ شُدی.

¹² اُغایه اُشُ صدای بلندی اَ آسَمُن شُشنُت که بهشُ شَگُو: «بیِی ایجا بالا!» و اُشُ توو یه ابری به آسَمُن بالا رفتِن. و دشمنُنِشُ سِیل نگاشُ بودَن.

¹³ توو همُ ساعت، زمین جُنبشتِ گِپی هُند و یه دَهُم شهر وِیرون بو. هفت هزار نُفر توو اُ زمین جُنبِشت کشته بودِن و بکیه دلتَرَک بودِن و خدای آسَمُنُ جلال شُدا.

¹⁴ ’وُیِ‘ دوّم اَ سر رد ایکِردِن. بیگین ’وُیِ‘ سوم همی زودیُ بایه بیاد.

شیپور هفتم

¹⁵ اُغایه فرشتۀ هفتم شیپور خو وا صدا در ایوا؛ و صدائُویِ بلندی توو آسَمُن ایپیچی که شاگو: «پادشاهی دنیا، مال خداوندمُ و مسیح اُ بودِن. و اُ تا ابدالآباد حکمرانی اَکُنت.»

¹⁶ اُ بیست و چار تا ریش سفید که توو محضر خدا رو تختُشُ اَنینگَن، وا رو، رو زمین کَفتِن و خدائو پرستش شُکِه،

¹⁷ و شاگو: «ای خداوندْ خدای کادِر مطلق، بِی تو شُکر اَکُنیم، ای تویی که هَستِی و بودِی. چونکه تو کُدرَت گَپِ خو وا دَس اِدگِفتِن و شروع به حکمرانی اِدکِردِن.

¹⁸ ملتُ گِرِنگی بودِن، ولی خشم تو هُند، وختش رسیدِن که به مُردَئُن حکم بَشِت، و اَجر داده بَشِت به نوکروت، یعنی پیغُمبَرُ و ایمُندارُنِ به مسیح و به اُشُویی که اَ نُمِت اَتِرسَن و حرمت اَکُنِن، هم کوچک و هم گَپ و وختش رسیدِن کسونی که به زمین نابود اَکُنِن، نابود بَشِن.»

¹⁹ اُغایه معبد خدا توو آسَمُن واز بو؛ و صندوکِ عهد اُ میون معبدِش نَمایُن بو. بَرخ آسَمُن، صدای غُرّشت، اِستون و زمین جُنبِشتَه، و تگرگِ شدیدی ایزَه.