لوقا 17 - کتاب مقدس به زبان بندری

وسوسه به گناه

¹ عیسی به شاگردُ خو ایگو: «هُندِنِ وسوسه گناه حَتمین، ولی وُی به کسی که وسوسه اَ طریق اُ بیاد.

² بِی اُ بِهتِرن که یه سنگ هاشِ گَپ وا گردُنِش دولَکون بَشِت و توو دیریا ایبِکَردُنِن تا ایکه باعث گناهِ یه تا اَ ایی آدموی ساده بَشِت.

³ پَ واسار خوتُ بَشین. اگه کاکات گناهی ایکه توبیخی بُکن و اگه توبه ایکه، ایبُبَخش.

⁴ و اگه روزی هفت بار بهت بدی ایکه و هفت بار پهلوت هُند و دوبارَه ایگو ”توبه اَکُنُم،“ تو بایه به اُ بُبَخشی.»

⁵ حَواریُن به خداوند عیسی شُگُفت: «ایمُنِمُ زیاد بُکن!»

⁶ خداوند عیسی ایگو: «اگه حتی کَدِ یه دُنه خَندَل ایمُن تُهَستَه، تاتونِست به ایی دِرَهت توت بِگِی ”اَ ریشه در بُدو و توو دیریا کاشته بَش،“ و اُ اَ شما فَرمُن اَبَرِه.

⁷ «اَ شما کِن که وختی نوکرش اَ شخم زدن و چِرای کَهرُ اَ دشت بَربِگَردِه، بهش بِگِت: ”بُدو، سرِ سفره بینینگُ بُخا“؟

⁸ به جایِ ایی به اُ ناگِت: ”که خوراک به مه آماده بُکن، جِمه عوض بُکن و به مه خذمت بُکن تا مه بُخارُمُ، بعد تو بُخا“؟

⁹ اُ اَ نوکرُ خو وا خاطریکه فَرمُنِش اَبَرِه تشکر اَکُنت؟

¹⁰ پَ، شما وختی همۀ اُ چیزُیی که به شما فَرمُن شُدادَه، اَنجُم تُدا، بِگِی: ”ما نوکروی بی مِنّتیم و فَکَه وظیفه خو اَنجُم مُدادِن.“»

شفای ده جُذامی

¹¹ عیسی توو راه وا طَرَه شهر اورشلیم، اَ مرز بین منطکه سامره و منطکه جلیل شَگذَشتَه.

¹² وختی داخل داهاتی شِبو، به ده تا جُذامی ایدی که دور ووستادَرِن.

¹³ اُشُ وا صدای بلند جار شُزَهُ، شُگُفت: «ای عیسی، ای استاد، به ما رحم بُکن.»

¹⁴ وختی عیسی به اُشُ ایدی، بهشُ ایگو: «بِرِی و به خوتُ به کاهن معبد، نِشُن هادِین.» و اُشُ همیطو که شارَفتَه، اَ جُذام شفا شُگِه.

¹⁵ یه تا اَ اُشُ وختی ایدی شفا پیدا ایکِردِن، همطو که وا صدای بلند به خدا حمد و ثنا شَکِه، برگشت

¹⁶ به پای عیسی کَفت و اَزی تشکر ایکه. اُ جُذامی مالِ سامره هَستَه.

¹⁷ عیسی ایگو: «مگه اُ جُذامیویی که شفا شُگِه ده نُفر نَهَستَرِن؟ پَ نُه نُفر دگه کَمجائَن؟

¹⁸ جُلَ ایی غریبَه، هیچکَ پیدا نِبو تا بَربِگَردِه به خدا حمد و ثنا بُکنت؟»

¹⁹ پَ عیسی بهش ایگو: «هُرُس و بِرَه، ایمُنِت به تو شفا ایدا.»

هُندِنِ پادشاهی خدا

²⁰ عالموی فرقه فَریسی اَ عیسی شُپُرسی که پادشاهی خدا کِی اَتا، عیسی جواب ایدا: «هُندِن پادشاهی خدا، طوری نَن که بَشِت به اُ بِگینی،

²¹ و هیچکَ هم ناگِه که ”بیگین، پادشاهی خدا ایجان“ یا ”پادشاهی خدا اُجان“ چون بیگینین پادشاهی خدا میونِ شُمان.»

²² و بعد عیسی به شاگردُنُ خو ایگو: «زَمُنی اَتات که شما آرزو اَکُنین به پُس انسان یَک رو بیگینین ولی ناگینین

²³ مردم به شما اَگَن: ”بیگین پُسِ انسان ایجان،“ یا ”بیگین اُجان.“ ولی دُمبالشُ مَرِی.

²⁴ چون روزی که پُسِ انسان بَراَگَردِه، مثه یه رعد و بَرخی اِبو که اَ ایی سر تا اُ سرِ آسَمُنُ روشن اَکُنت.

²⁵ ولی اَوِّل بایه عذاب زیادی بِکَشِت و اَ طَرَه مردم ایی نسل رد بَشِت.

²⁶ زَمُنِ پُسِ انسان هم مثه زَمُنِ نوحِ پیغُمبَر اِبوت.

²⁷ تا روزی که نوح سوار کشتی بو، مردم شاخا و شانوشی و زن و شو شاگِفت، که سِیل هُندُ به همه نابود ایکه.

²⁸ زَمُن لوط هم درست همیطو هَستَه. اُ زَمُن هم مردم سرگرم خاردِن و عیش و نوش هَستَرِنُ خرید و فروش شاکِهُ مشغول کشاورزی و ساخت و ساز هَستَرِن.

²⁹ ولی روزی که لوط اَ سُدوم در بو، آتِش و گوگرد اَ آسَمُن شَباری و به همه نابود ایکه.

³⁰ توو روزی که پُس انسان ظهور اَکُنت هم همیطو اِبوت!

³¹ توو اُ روز، کسی که رو سِران و وسیله‌ئُش داخل لَهَرن، نبایه به سِیدِنی زیر بیاد. و کسی هم که سرِ زمینِن بَرنَگَردِه.

³² به زن لوط وا یاد بیاری!

³³ هَرکَ بُخواد جُنِ خو نگه بُکنت، اُ رو اَ دَس اَدِت، ولی هَرکَ اَ جُنِ خو بگذره، اُ رو نگه اَکُنت.

³⁴ به شما اَگَم، اُ شُو، اَ دو نُفری که توو یه جا خوافتَن، به یه تا اَبَرِن و به اُ یه تا دگه اَنوسِن.

³⁵ و اَ دو تا زنی که یه جا آسیاب اَکُنِن، به یه تا اَبَرِن و به اُ یه تا دگه اَنوسِن.

³⁶ و اَ دو تا مردی که سرِ زمینَن، به یه تا اَبَرِن و به اُ یه تا دگه اَنوسِن.»

³⁷ شاگردُ سؤال شُکِه: «کَمجا اَبَرِن، سرورُم؟» عیسی جواب ایدا: «هرجا لاشه‌ای بَشِت، لاشخورُ هم اُجا جمع اَبِن!»