لوقا 13 - کتاب مقدس به زبان بندری

توبه بُکنین

¹ همو موکَع، یه تعداد اَ مردمی که اُجا هَستَرِن، به عیسی خبر شُدا که فَرمُندار رومی، پیلاتُس، به جلیلیُ که وختی کُربُنی شاکِه، ایکُشتِنُ خونشُ با خون کُربونی‌ئُوشُ کاطی ایکِردِن.

² عیسی جواب ایدا: «شما فکر اَکُنی ایی جلیلیُنی که به ایی روز کَفتَن، اَ بکیه جلیلیُ گناهکارتِه هَستَرِن؟

³ معلومن که نه! ولی بهتُ اَگَم اگه توبه نَکُنین، شما همه مثه اُشُ هلاک اِبین.

⁴ یا گَمُن اَکُنین اُ هجده نُفر، که برج سیلوآم روشُ کَ و مُردَن، اَ بکیه مردم اورشلیم خطاشُ بِشتِه هَستَه؟

⁵ معلومن که نه! ولی بهتُ اَگَم اگه توبه نَکُنین، شما همه مثه اُشُ هلاک اِبین.»

⁶ بعد عیسی ایی مَثَلُ ایگو: «یه مردی یه دِرَهت انجیرُ توو باغ انگور خو ایکاشت. وختی به چیدِنِ مِیوَه اَش اُجا رَه، رو دِرَهت هیچی نَهَستَه.

⁷ پَ به باغبُن ایگُفت: ”بیگین، مه الان سه سالِن که به چیدِنِ مِیوَه ایی دِرَهت انجیر اَهُندَم، ولی هیچی پیدا ناکِردَم، پَ ایی دِرَهتُ کَطع بُکن. به چه الکی زمینُ پُر بُکنت.“

⁸ ولی باغبُن ایگُفت: ”سرورُم بُوال امسال هم بُمونِت تا دور و وری بِکَنُم و کود پاش هادَم.

⁹ اگه سال دگه مِیوَه ایدا که چه بِهتِه؛ اگه اینَدا دِرَهتُ کَطع بُکن.“»

شفای زنی که کُمبوک ایزَدَه

¹⁰ توو یه تا اَ روزُی شنبه مقدّس، عیسی توو عبادتگاه یهودیُ تعلیم شَدا.

¹¹ اُجا زنی هَستَه که یه روح ناپاک هجده سالَ به اُ زن علیل ایکِردَه، کُمبوک ایزَدَه و ایناتونِست راست ووستِه.

¹² وختی عیسی به اُ زن ایدی جارش ایزَه و ایگُفت: «ای زن تو اَ ایی علیلیت آزاد بودِی.»

¹³ و بعد عیسی روش دَس ایناها و درجا اُ زن راست ووستا، و به خدا حمد و ثنا ایکه.

¹⁴ ولی رئیس عبادتگاه جَهلی بو به چه که عیسی توو روز شنبه به اُ زن شفا ایدادَه، پَ به مردم ایگو: «تو هفته شیش روز بِی کار کِردِنِن. توو یه تا اَ ایی روزُ بیِی و شفا بِگیری، نه توو روز شنبه.»

¹⁵ خداوند عیسی جوابش ایدا و ایگو: «ای ریاکارُ! هیچِتا اَ شما مگه توو روز شنبه گا یا الاغ خو اَ گاش به هُوو دادن در نِتارِه؟

¹⁶ پَ ایی زن که اَ نسل اِبرائیم پیغُمبَرِن و شِیطُن هجده سالِن که اسیرش ایکِردِن، نبایه توو روز شنبه اَ ایی اسیری آزاد بَشِت؟»

¹⁷ وختی عیسی ایی گَپُ ایزَه، همه مخالفُش خجالت شُکِشی، ولی تَمُنِ مردم وا خاطر همۀ کاروی گِپی که عیسی ایکِردَه، شادی شُکِه.

مَثَل دُنه خَندَل و مَثَل خمیرمایه

¹⁸ بعد عیسی ایگُفت: «پادشاهی خدا مثه چِن؟ به اُ به چه تشبیه بُکنُم؟

¹⁹ پادشاهی خدا مثه دُنه خَندَلین که یه نُفر ایسِی توو باغُ خو ایکاشت، اُ دُنه رشد ایکه و دِرَهت بو. طوری که پرندئُن آسَمُن هُندَن و رو دُلوُش کولودَنگ شُساخت.»

²⁰ و عیسی ایگُفت: «پادشاهی خدائو به چه تشبیه بُکنُم؟

²¹ پادشاهی خدا مثه خمیر مایه ایین که یه زن اُ رو ایسِی با سه کیسه آرد مخلوط ایکه تا همۀ خمیرُ وَرهُند.»

دَرِ تَنگ

²² عیسی توو راه شهر اورشلیم، اَ شهرُ و بالاشهرُ شَگذَشت و تعلیم شَدا.

²³ همو موکَع یه نُفر ازش ایپُرسی: «سرورُم، اُشُویی که نجات پیدا اَکُنِن تعدادشُ کَمِن؟» عیسی بهشُ ایگُفت:

²⁴ «سعی بُکنین تا اَ دَرِ تَنگ داخل بَشین، چون به شما اَگَم، خیلیُ سعی اَکُنِن تا داخل بَشِن ولی ناتونَن.

²⁵ وختی صاحب لَهَر بلند بَشِت و درُ بُبَندِت، شما پشت در اِووستی و در اَزِنی و اَگِی: ”سرورِ مه، در وا رومُ واز بُکن!“ ولی اُ جواب اَدِت: ”ناشناسُمِتُ؛ نادونُم شما اَ کَمجا هُندِین.“

²⁶ اُ موکَع شما اَگِی: ”ما با تو سرِ یه سفره نِشتیم و تو توی کُنچیل‌ئُوی ما تعلیم اِتدا.“

²⁷ ولی اُ اَگِت: ”به شما اَگُفتَم که ناشناسُمِتُ؛ نادونُم اَ کَمجا هُندِین. ای بدکارُ اَ مه دور بُبی.“

²⁸ موکعی که بیگینین، اِبرائیم، اِسحاک، یَعکوب و همۀ پیغُمبَرُن توو پادشاهی خدائَن و خوتُ صَرا موندِی، اَ ناراحتی گیریک و دندون کورچی اَکُنین.

²⁹ مردم اَ شرق و غرب، شمال و جنوب اَتان و توو پادشاهی خدا سرِ سفره اَنینگِن.

³⁰ بیگینین، بعضی اَ اُشُویی که آخریَن اَوِّل اَبِن و بعضی اَ اُشُویی که اَوِّلین آخِر اَبِن.»

ماتَم عیسی به شهر اورشلیم

³¹ توو همو ساعت، چَن نُفر اَ عالموی فرقه فَریسی هُندَن به عیسی شُگُفت: «اَ ایی جا بِرَه چون هیرودیس حاکم شَوا اِدبُکُشِه.»

³² عیسی بهشُ ایگُفت: «بِرِی و به اُ روباه بِگِی ”اِمرو و صَبا به زارُ در اَکُنُم و به مردم شفا اَدَم، و توو روز سوّم کارُ خو تَمُن اَکُنُم.

³³ ولی اِمرو و صَبا و پس صَبا بایه به راه خو ادامه هادَم چون ممکن نین پیغُمبَری توو جائی، جُلَ شهر اورشلیم کشته بَشِت.“

³⁴ ای اورشلیم، ای اورشلیم، ای شهری که به پیغُمبَرُن اَکُشی و به رسولوئی که به تو اُمفِرِستا سنگسار اَکُنی. چَن بار اُمخواست مثه مُرگی که جوجه‌ئُو خو زیر بالُ خو جمع اَکُنت، به چوکُنِت جمع بُکنُم ولی تو اِدنخواست!

³⁵ بیگینین، لَهَرتُ وازتُ کَلنگی موندِن. بهتُ اَگَم که دگه به مه ناگینین تا وختی که بِگِین: ”مُتَبارکِن اُ کسی که به نُمِ خداوند اَتات.“»