یعقوب 3 - کتاب مقدس به زبان بندری

رام کِردِن زَبُن

¹ کاکائُن مه، خیلیُتُ دُمبال ایی مَبی که معلّم بَشین، چون اَدونین به ما که یاد اَدِیم، محاکمه سخت‌ته اِبو.

² چونکه ما همه توو خیلی چیزُ خطا اَکُنیم. اگه کسی توو گَپ زدن خو خطا نَکُن، آدم کاملین و اِتون تَمُن بدن خو مهار بُکنت.

³ ما وا لُوو اسبُ اُوسار اَبَندیم، و ایطوکا به اُشُ مطیع خو اَکُنیم تا اَ ما اطاعت بُکنِن، و کل هیکل حیونُ هم به هر طَرَه که ماوات اَبِریم.

⁴ به غُرابُ هم نگاه بُکنین با ایکه خیلی گَپَن و بادوی کِوی حرکتشُ اَدَن ولی با یه سطحه کوچِک، به هر طَرَه که ناخدا شَوا راهبِری اَبِن.

⁵ همیطوَم، زَبُن عضو کوچِکین، ولی بازم ادعائُوی گَپ ایشَن. یه پُروک کوچِکی چطو یه جنگل گِپیُ آتِش اَزَنت!

⁶ زَبُن آتِشِن؛ یه دنیا شرارتِن. زَبُن یه عضوین بین اعضای بدنمُ که تَمُنِ بدنُ ساحار اَکُنت و همۀ دوران زندگیُ به آتِش اَکِشِه - آتِشی که اَ جَهَندم شعله اَگِفتِن!

⁷ چونکه آدمی همه نوع جناور وحشی و پرنده و خزنده و جناور دیریائو اِتون اهلی بُکنت و ایکِردِن،

⁸ ولی هیچ آدمی ناتون به زَبُن اهلی بُکنت. زَبُن یه شَرین که آرُم و کرار اینی و پُر اَ زهر کُشنده اَن!

⁹ وا ایی زَبُن بِی خداوندمُ و بَپ آسَمُنیمُ حمد و ثنا اَکُنیم و وا همی زَبُنَم مَردُمیُ که به شباهت خدا خَلک بودَن، اِسپار اَکُنیم.

¹⁰ اَ یه لُوو، هم حمد و ثنا در اَتا، هم اِسپار! ای کاکائُن مه، ایی چیزُ درست نَن ایطو بَشِت.

¹¹ مگه اِبو اَ یه چشمه هم هُووِ شیرین در بیات، هم هُووِ سور؟

¹² ای کاکائُن مه، مگه اِبو دِرَهت انجیر، زیتون بَر هادِه؟ یا دِرَهت انگور، انجیر هادِه؟ همیطوَم اَ چشمۀ هُووِ سور ناتون هُووِ شیرین در بیات.

حکمت اَ بالا

¹³ میون شما حکیم و داناتُ کِن؟ بُوالی اُ آدم اییُ با درست زندگی کِردِن خو نِشُن هادِه، با کارُش که همراه با افتادگین که اَ حکمت سرچشمه اَگِنت.

¹⁴ ولی اگه توو دل خو دیدن کوری تلخ و خودخواهی تُهَه، به خوتُ مبالی و به ضدّ حکیکت گَپ مَزِنی.

¹⁵ ایطو حکمتی اَ آسَمُن نِتا، بلکه زمینی و نفسانی و شیطانین.

¹⁶ به چه که هر جا دیدن کوری و خودخواهی بَشِت، اُجا بی نظمی به پا اِبو و هر نوع رفتار زشتی هم هَستِن.

¹⁷ ولی اُ حکمت که اَ آسَمُنِن، اَوِّل پاکِن، بعد صُل‌طلب و آرُم، نصیحت پَذیرِن، و پُر اَ رحمت و ثمرُیِ خُبِن، و بدون دوچِشی و دورویی!

¹⁸ و صالح بودِن، ثمرین که توو صُل و صفا، و به دَسِ آدموی صُل جو کاشته اِبو.