عبرانیان 4 - کتاب مقدس به زبان بندری

آسایش روز شنبه مقدّس بِی کوم خدا

¹ پَ، تا موکعی که وعده داخل بودِن به جای آسایش اُ هِنوزا پابرجان، بیِی بِتِرسیم تا نَکه معلوم بَشِت که یکی اَ شما، تو رسیدن به اُ وعده شکست ایخواردِن.

² چونکه خبر خاش به ما رِسی همطو که به اُشُ اَم رِسی. ولی پیغُمی که اُشُ شُشنُوت، نَعفی بهشُ اینَهَستَه، به چه که اُشُ وا کسونی که گوش شُدا بوسیله ایمُن یکی نِبودَن.

³ به چه که ما که ایمُن مُواردِن، به اُ جای آسایش داخل اِبیم. همطو که توو کتاب زبور داوود، خدا ایگُفتِن: «پَ توو خشم خو کَسَم اُمخوا که اُشُ به جای آسایش مِه داخل نابِن.» گرچه که کاروش اَ شروع دنیا به آخِر رسیدَه؛

⁴ چون یه جایی توو کتاب تورات دربارۀ روز هفتم ایطو ایگُفتِن: «خدا توو روز هفتم، اَ همۀ کارو خو دَس ایکِشی و استراحت ایکه.»

⁵ و دوباره ایجا اُ ایگو: «اُشُ به جای آسایش مِه داخل نابِن.»

⁶ پَ اَ اُجا که به یه عده هِنو فرصت اَمونه که به اُ جای آسایش داخل بَشِن، و اُشُ که اَ پِشتِه اُ خبر خاش بهشُ رِسی، وا خاطر نااطاعتی، به اُ جای آسایش داخل نِبودَن،

⁷ بازم خدا یه روز خاصُ مَعیَن اَکُنت، یعنی ’اِمرو‘ ئو و خیلی بَعدتِرون توو کتاب زبور، اَ طریق داوود پادشاه وا ایی کلمه‌ئُو ایگُفتِن: «اِمرو، اگه صدای اُ رو اَشنُوین، دلِ خو سنگ مَکُنی،»

⁸ چونکه اگه یوشَع به اُشُ آسایش ایدادَه، بعدنُ خدا اَ روز دگه ای گَپ اینازَه.

⁹ پَ ایطوکا بِی کوم خدا آسایش شنبه مقدّس اَمونه؛

¹⁰ چونکه هَرکَ توو جای آسایش خدا داخل بودِن، اَ کاروش هم استراحت ایکِردِن، همطو که خدا اَ کارو خو دَس ایکِشی و استراحت ایکه.

¹¹ پَ بیِی تقلا بُکنیم تا به اُ جای آسایش داخل بَشیم، تا هیچکَ وا اُطُو نااطاعتیی نَکِت.

¹² به چه که کَلُم خدا زندَه و فعالِن، اَ هر شمشیر دو لَبه ای تیز تِرِن، طوری فرو اَرِه که جُن و روح، مفصلُ و مغز اُستَخون اَ هم جدا اَکُنت، و فکرُ و نیتُویِ دلُ اَسنجه.

¹³ هیچ مخلوقی اَ چهمُن خدا زَفت نین، بلکه همِی چی جلو چهمُن خدا لُخت و معلومِن، همو خدایی که بایه بهش حساب پس هادِیم.

عیسی، کاهن گِپوی عظیم

¹⁴ پَ اَ اُ جایی که ما کاهن گِپوی عظیمی مُهَه که اَ آسَمُنُ رد ایکِردِن، یعنی عیسی پُس خدا، بیِی اعتراف خو کایُم بُگناریم.

¹⁵ به چه که ما کاهن گِپویی مُنی که نِتون وا ضعفُوی ما همدردی بُکنت، بلکه کِسین که اَ هر لحاظ مثه ما امتحان بودِن، ولی گناه اینَکِردِن.

¹⁶ پَ بیِی وا خاطر جمعی به تخت فیض نِزیک بُبیم تا وازِمُ رحم بَشِت و فیضیُ وا دَس بیاریم که موکِع احتیاج کمکمُ بُکنت.