عبرانیان 10 - کتاب مقدس به زبان بندری

مسیح یه دُفَه بِی همیشه کُربُنی بو

¹ چونکه اَ اُجا که شریعت فَکَه سایه ای اَ چیزوی خُب آینده‌اَن و نه شکل واکعی اُشُ، به هِمی خاطر هیچِوَه ناتون وا همو کُربُنیویی که هر سال دایُم تکدیم اِبوت، به اُشُویی که بِی پرستش نِزیک اَتان، کامل بُکنت.

² وگرنه، کُربُنی تکدیم کِردِنشُ، مگه تَمُن اینابو؟ به چه که ایطوکا اُشُ که پرستش شاکِه یَک بار پاک شابوده و بعدش، دگه حس گناهکار بودِن توو اُشُ اینامُند.

³ ولی ایی کُربُنیُ هر سال گناه‌ئُو وا یاد اَتارِن.

⁴ به چه که محالن خون گامیشُ و بزُ، گناه‌ئُو اَ میون بِسِت.

⁵ پَ، وختیکه مسیح توو ایی دنیا هُند، ایگو: «تو کُربُنیُ و هدیه ئُو اِدنخواستِن، بلکه به مِه یه بدنی آماده اِتکِردِن؛

⁶ دلخاشی تو توو ایی نَهَستَه که وازِت کُربُنیوی تَمُن سوز و کُربُنیوی گناه بیارِن.

⁷ پَ اُمگو: ”ای خدا، بیگین، مِه هُندَم، تا ارادهٔ تو رو اَنجُم هادَم؛ همطو که توو طومار کتاب دربارۀ مِه نوشته بودِن.“»

⁸ اُ اَوِّل اَگِت: «تو کُربُنیُ، و هدیه ئُو، کُربُنیوی تَمُن سوز و کُربُنیوی گناهُ نه اِتخواستِن و نه ازشُ دلخاش بودِی»، با ایکه ایشُ طِبکِ شریعت تکدیم شابو.

⁹ بعد ایگو: «بیگین، مِه هُندَم تا اراده اَت اَنجُم هادَم.» اُ اَوِّلیُ باطل اَکُنت تا دومیُ پابرجا بُکنت.

¹⁰ وا ایی اراده، ما یه دُفَه بِی همیشه اَ طریق کُربُنی بدن عیسی مسیح تقدیس بودِیم.

¹¹ هر کاهن، هر رو به خذمتش اِووسته و دایُم همو کُربُنیُ ئُو که هیچِوَه ناتونِن گناهُنُ اَ میون بِسَن، تکدیم اَکُنت.

¹² ولی مسیح بعد اَ ایکه، بِی همیشه یَک کُربُنی بِی گناهُ تکدیم ایکه، به دَس راست خدا نِشت.

¹³ و اَ اُغایه، منتظرِن تا وختیکه دشمنُش کُرسی زیر پاش بَشِن،

¹⁴ چونکه وا یه کُربُنی، اُشُ که وَخف اَبِنُ بِی همیشه کامل ایکِردِن.

¹⁵ روح قدّوس خدا هم به ما گواهی اَدِه. اَوِّل اَگِت:

¹⁶ «خداوند اَگِت، ایین، عهدی که بعد اَ اُ روزُن وا اُشُ اَبَندُم. مِه حکمُ خو رو دِلُشُ اَنوسُم، و رو فکرُشُ اَنویسُم.»

¹⁷ بعد اَگِت: «گناهُن و کاروی بدشُ دگه وا یاد نِتارُم.»

¹⁸ جایی که بخشیده بودِنِ گناهُن هَه، دگه نیازی به تکدیم کُربُنی بِی گناه نین.

اطمینُن کامل ایمُن

¹⁹ پَ ای کاکائُن، اَ اُجا که وا خون عیسی اِتونیم وا اطمینُن به مقدّس ترین جا بِرِیم،

²⁰ یعنی اَ یه راه تازه و زنده ای که اَ طریق اُ پرده، یعنی اَ طریق بدنِش، بِی ما واز ایکه،

²¹ و اَ اُجا که کاهن گِپی بالا سر لَهَر خدا مُهَه،

²² بیِی با کَلب صادق و اطمینُن کاملِ ایمُن به محضر خدا نِزیک بُبیم، همیطو که دِلُمُ اَ وجدان بد پاک بودِن و بدنُمُ وا هُووِ پاک شوشته بودِن.

²³ بیِی تا بدون هیچ شکی، امیدیُ که بهش اعتراف اَکُنیم کایُم بُگناریم، به چه که اُ که وعده ایدا، وفادارِن.

²⁴ بیِی توو فکر ایی بَشیم که چطو همدگه ئو به محبت کِردِن و اَنجُم دادن کاروی خُب سُک بُکنیم،

²⁵ و اَ جمع بودِنِ وا همدگه غافل نَبِشیم، همطو که بعضیُ آمُخته بودَن، بلکه همدگه ئو تشویق بُکنیم مخصوصاً حالا که شاهد نِزیک بودِن اُ روز، یعنی روز برگشت خداوند عیسی هَستِین.

²⁶ چونکه اگه بعد اَ رسیدن به شناخت حکیکت، اَ عمد به گناه کِردِن ادامه هادِیم، دگه کُربُنیی بِی گناهُن نامونه؛

²⁷ اُنچه که اَمونه، انتظار سِهمِناکِ محاکمه و آتِش غَلمَشِن، که دشمنوی خدائو اِسوزونه و وا پُر اَکُنت.

²⁸ هَرکَ شریعت موسی ئو رد ایکِردِن، با گواهی دو یا سه تا شاهد بدون ایکه بهش رحم بَشِت کشته اِبو.

²⁹ حالا به گَمُن شما کسی که پُس خدائو زیر پا ایناهادِن و خون عهدیُ که توسط اُ وَخف بودَه بی حرمت ایکِردِن و به روح پُر فیض خدا بی احترامی ایکِردِن، چِکَک بِشته لایِکِ مجازات سخت تِه ای اِبو؟

³⁰ چونکه ما اَشناسیم بِی اُیی که ایگُفت: «تکاص گِفتِن مال مِن؛ مِه اَم که عوض اَدَم.» و بازم ایگو: «خداوند به کوم خو محاکمه اَکُنت.»

³¹ کَفتِن به دسویِ خدای زنده یه چیز سِهمِناکین.

³² ولی اُ روزُنِ گذشته ئو وا یاد بیاری، موکعی که تازه وا نور الهی، نورانی بودِرین؛ تو اُ روزُن وا تحمل زجرُ، توو مبارزۀ سختی طاکَت تُوا.

³³ بعضی وختُ جلو چِهم همه ذلیل تابو و مصیبت تاکِشی. بعضی وختُ اَم کنار کسونی تاووستا که باهاشُ ایطو رفتار شِبو.

³⁴ به چه که شما با اُشُ که توو زندون هَستَرِن همدردی تاکه، و چَپُوِ مال و منالتُ با شادی کِبول تاکه چونکه تادونست که شما خوتُ صاحب مال و مِنال بِهتِه ای هَستِین، که موندگارِن.

³⁵ پَ اطمینُن خاطر خو اَ دَس مَدی، که پاداش گِپی ایشَه.

³⁶ چون شما احتیاج تُهَه که پایداری بُکنی تا ایطوکا، غایه ای که خواسته خدائو اَنجُم تُدا، اُنچه که وعده داده بودِنُ وا دَس بیاری.

³⁷ چونکه بعد اَ یه مدت کمی «اُ که بایه بیاد، اَتات و دیر ناکُن.

³⁸ ولی آدم صالح مِه با ایمُن زندگی اَکُنت. و اگه رو گَردُن بَشِت، جُنُم اَ اُ خشنود نابو.»

³⁹ ولی ما اَ کسونی نِهِیم که رو گَردُن اَبِن و نابود اَبِن، بلکه اَ اُشُوییم که ایمُن شُهَه و جُنِ خو حفظ اَکُنِن.