۲قرنتیان 6 - کتاب مقدس به زبان بندری

¹ پَ ما که وا خدا با همدگه کار اَکُنیم، اَ شما خواهش اَکُنیم مَوالی فیض خدا، بی فُیدَه بهتُ داده بودَه بَشِت.

² چون خدا توو کتاب اِشعیای پیغُمبَر اَگِت: «توو زَمُن مناسب، دعات کبول اُمکه و توو روز نجات، کمکت اُمکِردِن.» بیگین، اُ زَمُن مناسب الانِن؛ بیگین، اُ روز نجات الانِن.

³ ما سنگ سر راه کسی ناکردونیم، تا ایطوکا هیچ ایرادی توو خذمت ما پیدا نِبو،

⁴ بلکه اَ هر لحاظ نِشُن اَدِیم که نوکرُنِ خداییم: با پایداری زیاد توو مصیبتُ، توو سختیُ، توو بلائُو،

⁵ توو دار خاردِنُمُ، توو زندون کَفتنُمُ، توو وختویی که مردم سرمُ شارخت، توو زحمت کِشیدنمُ، توو شُوویِ بی خُووی، و توو گُشنه ای؛

⁶ با پاکی، با شناخت، با صبر، با مهربُنی، با روح قدّوس خدا، با محبت خالص،

⁷ با گَپ حکیکت، با کُدرَت خدا، با اسلحه ئُوی صالحی توو دَسِ راست و چپمُ؛

⁸ توو عزّت و ذلت، توو وختویی که بهمُ تهمت اَزَنِن و توو وختویی که اَزِمُ تعریف اَکُنِن. طوری باهامُ رفتار اَکُنِن مِثکه حُقه بازیم، ولی هِنوزا آدموی درستیم؛

⁹ مِثکه گُمنامیم ولی هِنوزا سرشناسیم؛ مِثکه نَمُردِیم، ولی بیگین زنده‌ایم؛ مِثکه مجازات بودِیم، ولی هِنوزا کشته نِبودِیم؛

¹⁰ مِثکه غُصَته داریم، ولی هِنوزا همیشه دلخاشیم؛ مِثکه فَخیریم، ولی هِنوزا به خیلیُ مال دار اَکُنیم؛ مِثکه بی چیزیم، ولی هِنوزا صاحب همِی چیم.

¹¹ ای مردم شهر قُرِنتُس، ما باهاتُ رُک و راست گَپ مُزدن؛ ما سفره دل خو پهلوتُ واز مُکِه.

¹² ما محبت خو اَ شما دریغ ناکُنیم. بلکه شُمایین که مهر خو اَ ما دریغ اَکُنین.

¹³ در عوض، شما هم سفره دل خو پهلو ما واز بُکنی، البته مثه چوکُنُم باهاتُ گَپ اَزَنُم.

معبد خدای زنده

¹⁴ با بی‌ایمُنُ زیر یه جُغ مری، چون میون صالحی و بدی چه شراکتی هَه؟ یا میون نور و تُریکی چه رفاکتی هَه؟

¹⁵ میون مسیح و بلیعال که شِیطُنِن چه توافُکی هَه؟ یا میون ایمُندار و بی‌ایمُن چه شباهتی هَه؟

¹⁶ میون معبد خدا و بُتُ چه سازشی هَه؟ به چه که ما معبد خدای زنده‌ایم. همطو که خدا ایگو: «بین اُشُ جاگیر اَبُم و میونشُ راه اَرَم، و مه خدای اُشُ اَبُم و اُشُ کوم مه اَبِن.

¹⁷ پَ، خداوند اَگِت: اَ میون ایشُ در بیِی و ازشُ جدا بُبی. و به هیچ چیز نجس دَس مَزِنی اُغایه مه بِی شما کبول اَکُنُم.

¹⁸ مه بَپ شما اَبُم، و شما پُسُن و دُهتُن مه اِبین، خداوندِ کادِر مطلق اَگِت.»