۲قرنتیان 12 - کتاب مقدس به زبان بندری

رؤیائُوی پولس و خار جسم اُ

¹ مه بایه افتخار بُکنُم؛ با ایکه ایی افتخار هیچ سودی اینی ولی مه ادامه اَدَم و اَ رؤیائُو و وحی ئُوی خداوند گَپ اَزَنُم.

² یه آدمیُ اَشناسُم که در مسیحِن، که چهارده سال کَبل به آسَمُن سوّم بُردَه بو. حالا در بدن یا بیرون اَ بدن، مه نادونُم، خدا اَدونه.

³ اَدونُم که ایی آدم به بهشت بُردَه بو - حالا در بدن یا بیرون اَ بدن، مه نادونُم، خدا اَدونه -

⁴ اُ یه چیزُیی شِشنُت، که نابو در موردش بِگِی، چیزُیی که آدمی نبایه وا زَبُن بیارِه.

⁵ مه به ایطو آدمی افتخار اَکُنُم. ولی به خوم، افتخار ناکُنُم جُلَ ضعفُم.

⁶ حتی اگه بُخوام افتخار بُکنُم نادون نَهُم، چون اَ حکیکت گَپ اَزَنُم. ولی مه اُمناوا افتخار بُکنُم. تا کسی فکر نَکُن که یه چیزی بِشتِه اَ اُنچه که در مه اَگینه یا اَ مه اَشنُوِه، هَستُم.

⁷ پَ بِی ایکه مه وا خاطر بزرگی بی حد و اندازه ایی وحیُ مغرور نَبَشُم، یه خاری توو جسمُم بهم داده بودِن، یه کاصِد اَ طَرَه شِیطُن، تا آزارُم هادِه و نَواله تا مغرور بَشُم.

⁸ دربارۀ ایی سه دُفَه به خداوند التماس اُمکه که اییُ اَ مه بِگِنت،

⁹ ولی اُ به مه ایگو: «فیض مه به تو کفایت اَکُنت، به چه که کُدرَت مه توو ضعف کامل اِبو.» پَ با خوشالی بِشتِه به ضعفُ خو اَبالُم تا کُدرَت مسیح روم بُمونِت.

¹⁰ پَ وا خاطر مسیح راضیُم به ضعفُ، توهینُ، سختیُ، اذیت و آزارُ و بلائُو. به چه که وختی ضعیفُم، اُغایه اَن که کِوییُم.

¹¹ نادون بودُم! شما به مه مجبور تُکه. به چه که شما بایه اَ مه تعریف تُکِردَه. چون با ایکه هیچُم، ولی اَ ایی ’حَواریُن گَپ‘ ابداً کمتِه نَهُم.

¹² نِشُنه ئُوی یه حَواری واکعی، وا یه صبر تَمُم و کمال، میون شما نَمایُن بو، با نِشُنه ئُو و معجزه ئُو و کاروی عجیب.

¹³ توو چه چیزی بهتُ کمتِه اَ کلیسائُوی دگه لطف بو، جُلَ ایکه مه خومَم سربارتُ نَهَستَرُم؟ وا خاطر ایی بدی که در حَک شما اُمکه به مه بُبَخشین!

¹⁴ الان آماده اَم که بِی دُفَه سوّم حدتُ بیام. سربارتُ نابُم، چونکه پِی مال و منالتُ نَهُم، بلکه پِی خوتُ اَم. چون ایی وظیفه چوکُ نَن که به مُم و بَپ خو مال جمع بُکنِن، بلکه مُم و بَپِن که به چوکُ خو مال جمع اَکُنِن.

¹⁵ مه وا دلخاشی زیاد در راه جُنِتُ خرج اَکُنُم و جُنُم اَم خرجتُ اَکُنُم. اگه مه به شما بِشتِه دوست اُمهَستِن، شما بایه به مه کمتِه دوست تُبَشِت؟

¹⁶ ولی حتی اگه کبول بُکنین که مه خوم سربارتُ نِبودُم، لابُد اَگِین یه آدم حُقه بازی هَستَرُم و با کلک ازتُ سود اُمبرد!

¹⁷ مگه اَ طریق هیچِتا اَ کسونی که پهلوتُ اُمفِرِستا اَ شما سؤاستفاده اُمکه؟

¹⁸ مه اَ تیتوس خواهش اُمکه که پهلوتُ بیاد و کاکامُ هم واکِلی اُمفِرِستا. مگه تیتوس اَ شما سؤاستفاده ایکه؟ مگه ما با یه روح کار مُنَکِه؟ مگه ما یه راهُ پیش مُنَگه؟

¹⁹ ایی همه وَن، که گَمون اَکِردِین پهلو شما اَ خومُ دفاع اَکِردِیم؟ ما در محضر خدا، مثه کسونی گَپ اَزدِیم که در مسیحَن. و ای عزیزُن، هر کاری که اَکُنیم بِی بنا کِردِن شمان.

²⁰ چون تِرس اُمهَستِن که شاید وختی حدتُ اَتام بگینُم شما اُطُو که دلُم شَواستَه نهین، و شما هم بِگینین مه اُطُو که دلتُ شَواستَه نَهُم. تِرس اُمهَستِن که شاید میون شما جر و دعوا، دیدن کوری، جَهل، خودخواهی، تهمت، سُخن کِردِن، غرور و بی‌نظمی بَشِت.

²¹ تِرس اُمهَستِن که وختی حدتُ اَتام، خدای مه یه بار دگه به مه پهلو شما افتاده بُکنت و مه وا خاطر خیلی اَ اُشُویی که پِشتِه گناه شُکِردِن و اَ ناپاکی، بی‌عفتی و هوس بازی خو توبه شُنَکِردِن، مجبور بَشُم ماتَم بگِرُم.