۱قرنتیان 7 - کتاب مقدس به زبان بندری

مسائل زناشویی

¹ حالا در مورد مسائلی که بِی مه تُنوشت: اَگِین که، «بِی مَرد خُبِن که دِسی به زن نَخارِه.»

² ولی وا خاطر وسوسه ای که به بی‌عفتی کِردِن هَه، هر مَردی بایه زن خو ایبَشِت و هر زنی شو خو ایبَشِت.

³ شو بایه وظیفه زناشویی خو نسبت به زن خو اَنجُم هادِه و همیطوَم زن نسبت به شو خو.

⁴ به چه که زن اختیار بدن خو اینی بلکه اختیاری وا شوشِن، همیطوَم شو اختیار بدن خو اینی بلکه اختیاری وا زنشِن.

⁵ بِی خو اَ همدگه دریغ مَکُنین، مگه ایکه با رضایت همدگه و اُ هم موقتی، تا به خو وَخف دعا کِردِن بُکنین. ولی بعدی دوبارَه با هم بَشین، تا ایطوکا شِیطُن به شما وا خاطریکه ناتونین جلو نفس خو بگیری توو وسوسه تُنَکَردونه.

⁶ ایی گِپی که بهتُ اَزَنُم مثه یه حکم نَن بلکه اَگَم اجازه تُهَه ایی کار بُکنین.

⁷ آرزو مَکِرده که همه مثه خود مه ئَرِن، ولی هَرکَ یه عطای خاص اَ خدا ایگِفتِن؛ یکی یه عطا ایشَه و یه تا دگه یه عطایِ دگه.

⁸ به اُشُویی که مجردَن و به بیوه زنُن اَگَم که بهشُ خُبِن که مثه مه مجرد بُمونِن.

⁹ ولی اگه ناتونِن جلو نَفْس خو بُگنارِن، بایه زن و شو بِگِرِن، چونکه زن و شو کِردِن بِهتِه اَ سُختِن توو آتِش هوا و هوسِن.

¹⁰ حکم مه به زن و شوئُو ایین، البته نه حکم مه، بلکه حکم خداوندِن که: زن نبایه اَ شو خو جدا بَشِت.

¹¹ ولی اگه جدا بو، دگه نبایه شو بِگِنت و یا ایکه بایه با شو خو صُل بُکنت. شو هم نبایه به زن خو طِلاک هادِه.

¹² به بکیه اَگَم، البته مه اَگَم نه خداوند، که اگه یه کاکائی زنی ایشَه که ایمُن اینَواردِن و اُ زن شَوات که باهاش زندگی بُکنت، اُ کاکا نبایه به زن خو طِلاک هادِه.

¹³ اگه یه زنی شو ایشَه که ایمُن اینَواردِن و اُ مَرد شَوات باهاش زندگی بُکنت، اُ زن نبایه اَ شو خو طِلاک بِگِنت.

¹⁴ چونکه شویی که ایمُن اینَواردِن وا خاطر زن خو مقدّس اِبو و زنی که ایمُن اینَواردِن وا خاطر شو خو مقدّس اِبو. اگه ایطو نَهَستَه؛ اولادُنِتُ ناپاک شابودَه؛ ولی ایطو نَن، اُشُ مقدّسَن.

¹⁵ ولی اگه اُ زن یا شویی که ایمُن اینَواردِن شَوا جدا بَشِت، بُوال تا ایی کار بُکنت. توو ایطو کضیه ئُویی اُ کاکا یا دادا اسیر نَن. خدا بِی ما به صُل و سلامتی دعوت ایکِردِن.

¹⁶ چونکه ای زن، اَ کا اَدونی که باعث نجات شوت نابی؟ یا ای شو، اَ کا اَدونی که باعث نجات زنِ خو نابی؟

¹⁷ فَکَه، هر آدمی همطو زندگی بُکنت که خداوند بهش مَعیَن ایکِردِن و خدا دعوتش ایکِردِن. ایین قانون مه توو همۀ کلیسائُو.

¹⁸ کسی هَن که وختی خدا دعوتش ایکه، سُنَّت بودَه؟ اُ آدم دُمبال ایی نَبَشِت که سُنَّت بودِن خو زَفت بُکنت؛ کسی هَن که وختی خدا دعوتش ایکه، سُنَّت نبودَه؟ اُ آدم دُمبال سُنَّت بودِن نَبَشِت.

¹⁹ چون نه سُنَّت بودِن مُهمِن نه سُنَّت نِبودِن، بلکه مهم اَنجُم دادن حکموی خدان.

²⁰ هَرکَ بایه توو همو وضعی بُمونِت که وختی خدا دعوتش ایکِردِن تو اُ وضع بودِن.

²¹ موکعی که دعوت بودِی، غُلُم هَستِری؟ باکی اِتنَبَشِت. ولی اگه اِتونی به خوت آزاد بُکنی، فرصتُ اَ دَس مَدَه.

²² چونکه اُ کسی که وختی اَ طَرَه خداوند دعوت بودِن، غُلُمَه، آزادِ خداوندِن؛ همیطوَم اُ کسی که وختی دعوت بودِن، آزادَه، غُلُم مسیحِن.

²³ شما به یه بهایی خریده بودِین، غُلُم آدمُ نَبِشین.

²⁴ پَ، ای کاکائُن هَرکَ توو هر وضعی که دعوت بودِن، توو همو وضع با خدا بُمونِت.

مجردُ و بیوه ئُو

²⁵ حالا دربارۀ اُ دُهت و پُسویی که وخت زن و شو گِفتِنشُن، مه اَ طَرَه خداوند حکمی اُمنی؛ ولی در مقام کسی که وا خاطر رحمت خداوند کابِل اعتمادن، حکم خو اَدَم.

²⁶ به گَمونُم وا خاطر سختیوی ایی دوره زمونه، بِی آدم خُبِن که توو همو وضعی که هَه، بُمونِت.

²⁷ زن اِتهَه؟ پِی جدایی مَبَش. زن اِتنی؟ پِی زن گِفتِن مَبَش.

²⁸ ولی اگه زن بگیری، گناه تُنَکِردِن؛ و اگه دُهتی شو بُکن، گناه اینَکِردِن. با ایی حال اُشُ که زن و شو اَگیرِن، توو ایی زندگی سختی اَکِشِن و مه اُمناوا شما سختی بِکِشین.

²⁹ کاکائُن، منظورُم اَ ایی گَپ ایین که وخت خیلی کَمِن. اَ ایی به بعد، اُشُ که زن شُهَه طوری رفتار بُکنِن که انگار زن شُنی؛

³⁰ و اُشُ که عزادارَن، انگار که عزادار نَهَن؛ و اُشُ که شادَن، انگار که شاد نَهَن؛ و اُشُ که چیزی اَخرِن، انگار که صاحب چیزی نَهَن؛

³¹ و اُشُ که اَ ایی دنیا سود اَبَرِن، انگار که هیچ سودی شُنبردِن. به چه که ظاهر الانی ایی دنیا اَ بین اَرِت.

³² مه ازتُ مَوات که اَ نِگرونیُ آزاد بَشین. مَرد مجرد نِگرون کاروی خداوندِن، نِگرون ایکه چطو خداوندُ خشنود بُکنت؛

³³ ولی مَرد زن دار نِگرون کاروی ایی دنیان، نِگرون ایکه چطو بِی زن خو خشنود بُکنت،

³⁴ و حواسش یه جا جمع نی. زن مجرد یا دُهتی که شُو اینَگِفتِن، نِگرون کاروی خداوندِن، نِگرون ایکه چطو در بدن و در روح، مقدّس بَشِت؛ ولی زن شُو دار نِگرون کاروی ایی دنیان، نِگرون ایکه چطو به شُو خو خشنود بُکنت.

³⁵ مه اییُ به نَعف خوتُ اَگَم، نه ایکه محدودتُ بُکنُم. کَصدُم ایین که وا جُنی زندگی بُکنین و بدون ایکه حواستُ جای دگه بِرَه به خو وَخف خداوند بُکنین.

³⁶ اگه یه مَردی فکر اَکُنت که رفتارش وا نُمزادی درست نَن و اگه هوا و هوسِش زیادِن که بایه اَم ایطو بَشِت باشتا اُ مَرد به خواسته خو بِرَسه بُوال تا هِیش بُکنِن، ایی کار گناه نَن.

³⁷ ولی اگه یه مَردی تصمیمش جدین و توو فشار نین، بلکه رو هوس خو تسلط ایشَه و تصمیم خو ایگِفتِن که الان با نُمزادش هِیش نَکُن، اُ مَرد هم کار خُبی اَکُنت.

³⁸ پَ اُ که با نُمزاد خو هِیش اَکُنت، کار خُبی اَکُنت؛ ولی اُ که هِیش ناکُن اَ اُ هم بِهتِه اَکُنت.

³⁹ زن تا موکعی که شویی زنده اَن، مال شوخُن. ولی اگه شویی مُرد، آزادِن به هَرکَ که شَوا شو بُکنت، البته فَکَه در خداوند.

⁴⁰ ولی با ایی حال به‌نظر مه اگه اُ زن همطو که هَن بُمونِت شادترِن؛ و فکر اَکُنُم که مه هم روح خدائو اُمهَه!