Ғәмәлдәр 7 - Изге Яҙма

Стефанустың телмәре

¹ Иң баш ҡаһин Стефанустан: – Был ғәйепләүҙәр дөрөҫмө? – тип һораны.

² – Туғандар һәм аҡһаҡалдар! – тип башланы һүҙен Стефанус. – Тыңлағыҙ. Атабыҙ Ибраһим Харан ҡалаһына күсеп килгәнгә тиклем, Месопотамияла йәшәгән сағында, уға шөһрәтле Алла күренгән.

³ Ул: «Ер-һыуыңды, туған-ырыуыңды ҡалдыр ҙа Мин күрһәткән ергә кит», – тигән.

⁴ Ибраһим, халдейҙар еренән сығып, Харанға күсеп килгән. Атаһы вафат булғандан һуң, Алла уны хәҙер һеҙ йәшәгән ошо илгә күсергән.

⁵ Бында уға аҫабалыҡ та, аяҡ баҫыр ер ҙә бирмәгән, ләкин, ул ваҡытта әле Ибраһимдың балалары булмаһа ла, уға һәм уның киләсәк быуындарына был ерҙе милек итеп бирергә вәғәҙә иткән.

⁶ Алла уға: «Һинең тоҡомоң сит ерҙә килмешәк булыр, дүрт йөҙ йыл ҡоллоҡта иҙелеп йәшәр, – тигән.

⁷ – Әммә Мин, – тигән Алла, – уларҙы ҡоллоҡта тотасаҡ халыҡты хөкөм итәсәкмен. Шунан һуң улар ул илдән сығыр һәм ошо ерҙә Миңә ғибәҙәт ҡылыр».

⁸ Алла Ибраһим атабыҙ менән килешеү төҙөгән һәм, шул килешеүҙең билдәһе итеп, сөннәткә ултыртыу йолаһын биргән. Шулай итеп, Исхаҡ тыуғандың һигеҙенсе көнөндә атаһы Ибраһим уны сөннәткә ултыртҡан. Ошо рәүештә Исхаҡ – Яҡупты, ә Яҡуп киләсәктә ун ике ырыу башлығы булып киткән үҙ улдарын сөннәтләгән.

⁹ Беҙҙең ата-бабаларыбыҙ, көнләшеп, Йософто Мысырға һатып ебәргән. Әммә Алла уның менән булған,

¹⁰ уны барлыҡ бәләләренән ҡотҡарып торған. Алла, Йософҡа зирәк аҡыл биреп, уға Мысыр батшаһы фирғәүендең яҡшы мөнәсәбәтен яуларға мөмкинлек биргән. Фирғәүен уны тотош Мысырға һәм үҙенең һарайына идарасы итеп ҡуйған.

¹¹ Шунан Мысыр һәм Ҡәнғән ерендә ҙур афәт – аслыҡ башланған, ата-бабаларыбыҙ ризыҡ таба алмаған.

¹² Яҡуп, Мысырҙа ашлыҡ барлығын ишеткәс, ул илгә ата-бабаларыбыҙҙы ебәргән.

¹³ Улар икенсе тапҡыр барғанда, Йософ ағай-энеләренә үҙенең кем икәнен әйткән һәм фирғәүен Йософтоң ғаиләһе тураһында белгән.

¹⁴ Шунан һуң Йософ атаһы Яҡупты һәм бөтә ғаиләһен – етмеш биш йәнде үҙ янына саҡыртып алған.

¹⁵ Яҡуп Мысырға күсеп барған. Ул да, ата-бабаларыбыҙ ҙа шунда вафат булған.

¹⁶ Үлгәс, уларҙы Шәхәм ҡалаһына алып килгәндәр һәм ҡасандыр Ибраһим унда йәшәгән Хамор улдарынан көмөш түләп һатып алған ҡәбергә һалғандар.

¹⁷ Ибраһимға Алла биргән вәғәҙәнең ғәмәлгә ашыу ваҡыты яҡынлашҡан һайын, Мысырҙа беҙҙең халыҡтың һаны арта барған.

¹⁸ Был хәл Йософ тураһында бер нәмә лә белмәгән бүтән бер батша хакимлыҡ итә башлағанға тиклем дауам иткән.

¹⁹ Ул батша беҙҙең нәҫелгә ҡарата мәкер тотҡан, ата-бабаларыбыҙҙы йәберләгән һәм яңы тыуған сабыйҙарын йәшәтмәҫ өсөн ташларға мәжбүр иткән.

²⁰ Шул ваҡытта Муса тыуған. Ул бик матур бала булған. Өс ай буйы атаһы йортонда тәрбиәләнгәндән һуң,

²¹ уны сығарып ташларға мәжбүр булалар. Мусаны фирғәүен ҡыҙы табып ала һәм үҙ улылай күреп үҫтерә.

²² Муса Мысыр иленең бөтә ғилемдәренә өйрәтелә, һүҙҙә лә, эштә лә ҡеүәтле була.

²³ Ҡырҡ йәш тулғас, уның күңелендә туғандарын – Исраил халҡын барып күреү теләге уяна.

²⁴ Улар янында булғанда бер мысырҙың Исраил кешеһен рәнйеткәнен күреп, уны яҡлай. Мысыр кешеһен үлтереп, уның өсөн үс ала.

²⁵ Муса: «Туғандарым Алланың минең аша үҙҙәренә ҡотолоу бирәсәген аңлар», – тип уйлай. Ләкин улар аңламай.

²⁶ Икенсе көндө Муса, ике Исраил кешеһенең һуғышҡанын күреп, уларҙы яраштырырға теләй: «Һеҙ туғандар бит, ниңә бер-берегеҙҙе рәнйетәһегеҙ?»

²⁷ Әммә үҙенең иптәшен рәнйетеүсе кеше, Мусаны төртөп ебәреп: «Һине беҙҙең өҫтән етәксе һәм хөкөмдар итеп кем ҡуйҙы?

²⁸ Кисә мысыр кешеһен үлтергән кеүек, әллә мине лә үлтерергә итәһеңме?» – тигән.

²⁹ Был һүҙҙәрҙе ишетеп, Муса ҡасып киткән һәм Мидйән ерендә килмешәк булып йәшәй башлаған. Унда уның ике улы тыуған.

³⁰ Ҡырҡ йылдан һуң, Синай тауынан алыҫ булмаған сүлдә, янып торған күгән ҡыуағы ялҡынында уға бер фәрештә күренгән.

³¹ Муса быны күреп бик ғәжәпләнгән. Ә инде ҡарарға тип яҡыныраҡ барғас, Раббының тауышын ишеткән:

³² «Мин һинең ата-бабаларыңдың Аллаһы – Ибраһимдың, Исхаҡтың һәм Яҡуптың Аллаһымын». Муса, ҡурҡыуынан ҡалтыранып, күтәрелеп ҡарарға ла батырсылыҡ итмәгән.

³³ Раббы уға: «Аяҡ кейемеңде сис, сөнки һин баҫып торған урын – мөҡәддәс ер.

³⁴ Мин халҡымдың Мысырҙа йәберләнгәнен күрҙем. Эйе, Мин быны күрҙем, халҡымдың иңрәүен ишеттем һәм уны ҡотҡарырға тип төштөм. Ә хәҙер бар, Мин һине Мысырға ебәрәм», – тигән.

³⁵ «Һине беҙҙең өҫтән етәксе һәм хөкөмдар итеп кем ҡуйҙы?» – тип исраилдар кире ҡаҡҡан ана шул Мусаны Алла күгән ҡыуағында күренгән фәрештә арҡылы башлыҡ һәм ҡотҡарыусы итеп ебәргән дә инде.

³⁶ Муса халыҡты Мысырҙан алып сыҡҡан. Мысырҙа, Ҡыҙыл диңгеҙҙә һәм сүлдә ҡырҡ йыл буйына мөғжизәләр, хикмәттәр күрһәткән.

³⁷ Исраил халҡына: «Алла һеҙгә ҡәрҙәштәрегеҙ араһынан минең кеүек бер Пәйғәмбәр һайлап ҡуйыр», – тип әйткән дә – шул Муса.

³⁸ Сүлдә йыйылған халыҡ менән дә ул – Муса булған; Синай тауында ата-бабаларыбыҙға фәрештә әйткән һүҙҙәрҙе еткергән. Беҙгә тапшырыу өсөн, йәшәү биреүсе һүҙҙәрҙе ҡабул итеп алған.

³⁹ Ата-бабаларыбыҙ Муса әйткәнде тыңламаған, уны кире ҡаҡҡан һәм ҡабат Мысырға китергә теләгән.

⁴⁰ Муса тауҙа булғанда, улар Һарунға: «Беҙгә үҙ артынан эйәртерлек илаһтар эшлә, сөнки беҙҙе Мысырҙан алып сыҡҡан Муса менән нимә булғанын белмәйбеҙ», – тигәндәр.

⁴¹ Шунан һуң улар үгеҙ башмаҡ яһап, ошо һынға ҡорбан килтергәндәр, ҡулдары эшләгән әйбергә ҡарап күңел асҡандар.

⁴² Алла иһә уларҙан йөҙ сөйөргән һәм күктәге йондоҙҙарға табынырға ҡалдырған. Пәйғәмбәрҙәрҙең яҙмаларында Алла былай тип әйтә: «Эй, Исраил нәҫеле! Ҡырҡ йыл дауамында сүлдә һеҙ Миңә тип ҡорбан йәки саҙаҡа килтерҙегеҙме ни?

⁴³ Юҡ, үҙегеҙ менән һеҙ Мөләх сатырын, Райфан илаһығыҙҙың йондоҙон, табыныр өсөн үҙегеҙ яһап алған һындарҙы алдығыҙ. Шуға күрә Мин һеҙҙе Бабилдан да арыраҡ һөргөнгә оҙатам».

⁴⁴ – Ата-бабаларыбыҙҙың сүлдә Килешеү сатыры булған, – тип һүҙен дауам итте Стефанус. – Ул сатыр Алла бойороғо буйынса, Муса күргән өлгө буйынса яһалған булған.

⁴⁵ Ата-бабаларыбыҙ уны үҙҙәренең ата-бабаларынан ҡабул итеп алған. Улар сатырҙы Йушағ етәкселегендә, халыҡтарын Алла ҡыуып сығарған ергә алып барып ҡуйған. Сатыр Дауыт батша көндәренә тиклем шунда ҡалған.

⁴⁶ Алла Дауытты яҡын күргән, һәм Дауыт, Яҡуп Аллаһы өсөн торлаҡ һалырға тип, Унан рөхсәт һораған.

⁴⁷ Мәгәр был йортто Аллаға Сөләймән һалған.

⁴⁸ Әммә Юғарыларҙан Юғары әҙәм ҡулы менән һалынған йорттарҙа йәшәмәй. Пәйғәмбәр әйткәнсә:

⁴⁹ «Күк – Минең тәхетем, ә ер – аяҡтарым аҫтындағы баҫҡыс. Һеҙ Миңә ниндәй йорт һалып бирә алаһығыҙ? – ти Раббы. – Ҡайһы урында Мин тынғылыҡ табырмын?

⁵⁰ Быларҙың барыһын да Минең ҡулдарым бар ҡылманымы ни?»

⁵¹ – Тиҫкәре халыҡ! – тине Стефанус. – Сөннәтте ҡабул итһәгеҙ ҙә, йөрәктәрегеҙ ҙә, ҡолаҡтарығыҙ ҙа бикле! Һеҙ, аталарығыҙ кеүек үк, Изге Рухҡа һәр ваҡыт ҡаршы киләһегеҙ.

⁵² Ата-бабаларығыҙ эҙәрлекләмәгән берәй пәйғәмбәр ҡалдымы икән? Улар Хаҡ булған Заттың килерен алдан хәбәр иткән кешеләрҙе үлтергән, ә хәҙер һеҙ Уның Үҙенә хыянат иттегеҙ һәм Уны үлтерҙегеҙ.

⁵³ Фәрештәләр аша бирелгән ҡанунды ҡабул итеп алып та, уны үтәмәнегеҙ.

Стефанусты үлтереү

⁵⁴ Быларҙы ишетеп, Юғары кәңәшмәләгеләр ярһыны, асыуҙан тештәрен шығырҙатты.

⁵⁵ Изге Рух менән һуғарылған Стефанус иһә күккә баҡты һәм унда Алланың шөһрәтен һәм Уның уң яғында торған Ғайсаны күрҙе.

⁵⁶ – Ана, – тине ул. – Мин асылған күктәрҙе һәм Алланың уң яғында торған Әҙәм Улын күрәм!

⁵⁷ Ә Кәңәшмәләгеләр, ҡолаҡтарын ҡаплап, ҡысҡырыша-ҡысҡырыша бөтәһе бергә Стефанусҡа ташланды.

⁵⁸ Ҡаланан һөйрәп алып сығарып, таш менән бәргесләй башланылар. Ғәйепләүсе яҡтың шаһиттары өҫ кейемдәрен Шаул исемле йәш егет янына һалып торҙо.

⁵⁹ Таш бәргән ваҡыттарында Стефанус доға ҡылды: – Раббым Ғайса, минең рухымды ҡабул ит!

⁶⁰ Шунан, тубыҡланып баҫып, көслө тауыш менән: – Раббым! Ҡылған был гонаһтары өсөн уларҙы яуапҡа тарттырма! – тине. Шул һүҙҙәр менән ул йән бирҙе.