Зәкәрьяһ 10 - Изге Яҙма

Раббының Үҙ халҡына илтифат бирәсәге

¹ Яҙғы мәлдә Раббынан ямғыр теләгеҙ. Йәшен болоттарын бар ҡылған, Кешеләргә мул итеп ямғыр биргән, Һәр кемдең баҫыуын йәшеллеккә күмгән Раббынан.

² Йорт илаһтары алдаша; Күрәҙәселәр юҡ-барҙы күрә; Юраусылар ялған төштәр һөйләй. Шуға ла халыҡ аҙашҡан һарыҡ һымаҡ Көтөүсе юҡлыҡтан михнәт сигә.

³ «Көтөүселәргә ҡаршы асыуым ялҡынланды. Әйҙәп барған тәкәләрен язалаясаҡмын, – ти Раббы. – Сөнки Күк ғәскәрҙәре Раббыһы Көтөүен – Йәһүҙә халҡын – Үҙеҡайғыртыр; Уны ғорур һуғыш аты итер.

⁴ Мөйөш ташы, сатыр ҡаҙығы, Яу йәйәһе Йәһүҙәнән булыр; Халыҡтың бөтә башлыҡтары ла унан сығыр.

⁵ Бергә улар һуғыштағы ҡаһармандар һымаҡ, Дошмандарын урам балсығында һалып тапар. Раббы улар менән булған өсөн һуғышырҙар, Дошман һыбайлыларын оятҡа ҡалдырырҙар.

⁶ Йәһүҙә халҡына көс бирәм, Йософ нәҫелен ҡотҡарам. Һөргөндән кире ҡайтарам, Сөнки уларҙы ҡыҙғанам. Мин уларҙан ваз кисмәгән кеүек булырҙар, Сөнки Мин уларҙың Аллаһы Раббымын; Ялбарыуҙарына яуап ҡайтарырмын.

⁷ Әфраимдар батыр яугир кеүек булыр, Шарап эскән кеүек күңелдәре күтәрелер. Улдары быны күреп шатланыр; Йөрәктәре Раббыла ҡыуаныс табыр.

⁸ Мин һыҙғырып уларҙы йыйырмын, Сөнки йолом биреп алдым. Улар йәнә элеккеләй күмәк булыр.

⁹ Уларҙы халыҡтар араһына таратһам да Йыраҡ илдәрҙә лә Мине онотмаҫтар; Балалары менән бергә тере ҡалып, кире ҡайтырҙар.

¹⁰ Мин уларҙы йәнә Мысырҙан алып ҡайтырмын, Ашшурҙан йыйып алырмын. Ғилғәд еренә, Ливанға килтерермен, Күп булырҙар – хатта торор урын етмәҫ.

¹¹ Улар хәсрәт диңгеҙен кискәндә, Шашҡын тулҡындар баҫылыр. Нил йылғаһының тәрәнлектәре ҡорор. Ашшурҙың тәкәбберлеге шиңер, Мысырҙың батшалыҡ таяғы ҡулынан төшөр.

¹² Халҡымды Үҙ көсөм менән ҡеүәтле итермен, Исемемә лайыҡ тормошта йәшәрҙәр». Раббы шулай тип белдерә.