Зәбүр 49 - Изге Яҙма

1 Асафтың мәҙхиәһе.

¹ Асафтың мәҙхиәһе. Аллаларҙың Аллаһы Раббы һүҙ башлай; Ҡояш сығышынан байышына саҡлы Тотош Ер йөҙөнә ауаз һала.

² Күркәмлектең үрнәге булған Сиондан Алла Үҙенең нурҙарын сәсә.

³ Аллабыҙ килә. Ул өнһөҙ ҡалмаҫ, Алдында ялмап йотор ялҡын бар, Әйләнәһендә уйнай дәһшәтле дауыл.

⁴ Халҡын хөкөм итер өсөн Бейек күк менән ергә өндәшә:

⁵ «Хозурыма тоғроларымды, Ҡорбан салып, Минең менән Килешеү төҙөгәндәрҙе йыйып килтерегеҙ!»

⁶ Күктәр Уның ғәҙеллеген бәйән итер, Сөнки хөкөм сығарыусы – Алла Үҙе. Села

⁷ «Тыңла, халҡым, Мин һөйләйем! Һиңә ҡаршы шаһитлыҡ ҡылам, Исраил. Мин Алламын, һинең Аллаң!

⁸ Ҡорбандарың өсөн асыуым юҡ, Яндырған ҡорбандарың һәр саҡ алдымда.

⁹ Ҡураңдан бер баш үгеҙ, Аҙбарыңдан бер кәзә тәкәһе лә алмайым.

¹⁰ Сөнки Минеке урмандағы бар йәнлек, Меңәрләгән тауҙарҙағы бөтә хайуан.

¹¹ Тауҙарҙағы бар ҡоштарҙы танып беләм, Ҡырҙағы йән эйәләре – Минең ҡарамаҡта.

¹² Асыҡһам да Мин һинән һорамаҫ инем, Сөнки донъяға һәм ундағы бөтә нәмәгә Мин хужа.

¹³ Мине үгеҙ ите ашап, кәзә ҡаны эсәлер тиһеңме?

¹⁴ Һин Аллаға шөкөр ҡорбаны бир, Юғарыларҙан Юғарыға әйткән нәҙерҙәреңде үтә.

¹⁵ Хәсрәтле көнөңдә Мине саҡыр, Ҡотҡарырмын, шунда һин Мине данларһың».

¹⁶ Ә залимдарға Алла былай ти: «Минең ҡағиҙәләрҙе һөйләп йөрөргә, Килешеүемде телгә алырға хаҡың бармы?

¹⁷ Һин бит нәсихәтемде күрә алмайһың, Әйткәндәремде һанға һуҡмайһың.

¹⁸ Бур осраһа, дуҫлашаһың, Зинасыларға юлдаш булаһың.

¹⁹ Ауыҙың тулы яманлыҡ, Телеңдән туҡтауһыҙ түгелә алдаҡ.

²⁰ Ултыраһың да туғаныңа ҡаршы һөйләйһең, Әсәйеңдең улына ҡара яғаһың.

²¹ Ошоларҙы эшләгәнеңдә Мин өндәшмәнем, Һәм һин Мине үҙең һымаҡ тип уйланың. Инде Мин һине фашлайым, Ғәйебеңде күҙеңә ҡарап әйтәм.

²² Эй Алланы онотҡандар! Аңлағыҙ ошоларҙың барыһын. Юҡһа һеҙҙе йолҡҡолап ташлармын, Ҡотҡарып ҡалыусы булмаҫ.

²³ Кем шөкөр ҡорбаны бирә, Мине хөрмәт итеүсе шул; Кем тоғро юлда, Мин шуның ҡотҡарыусыһы булырмын».