Зәбүр 131 - Изге Яҙма

1 Ҡорамға артылыусылар йыры.

¹ Ҡорамға артылыусылар йыры. Иҫеңә төшөр, Раббы, Дауытты, Ул кисергән бөтә ғазаптарҙы;

² Нисек уның Раббыға ант иткәнен, Яҡуптың Ҡөҙрәтлеһенә нәҙер әйткәнен.

³ Әйткәйне: «Сатырымдың ышығына инмәм, Түшәгемә ятмам,

⁴ Күҙ ҡабаҡтарымды япмам, Күҙҙәремә йоҡо бирмәм,

⁵ Раббыға лайыҡлы урын, Яҡуптың Ҡөҙрәтлеһенә торлаҡ тапмайынса».

⁶ Килешеү һандығының Әфраҫала булғанын ишеттек, Беҙ уны Яғарҙың баҫыуында табып алдыҡ.

⁷ Әйттек: «Әйҙәгеҙ Уның торлағына барайыҡ, Аяғына йығылып сәждә ҡылайыҡ».

⁸ Сыҡ, Раббы, Үҙеңдең тыныс-имен урыныңа, Ҡөҙрәтең билдәһе булған һандыҡ менән бергә кил.

⁹ Ҡаһиндарың тоғролоҡҡа төрөнһөн, Тоғроларың кинәнешеп һөйөнһөн.

¹⁰ Ҡолоң Дауыттың хаҡына, Үҙеңдең мәсихеңдән йөҙөңдө борма.

¹¹ Ышаныслы антын бирҙе Раббы Дауытҡа, Вәғәҙәһенән ваз кисмәҫ: «Үҙеңдең орлоғоңдоң емешен Һинән һуң тәхеткә ултыртырмын.

¹² Әгәр балаларың килешеүгә, Биргән нәсихәттәремә тоғро булһа, Уларҙың улдары ла мәңгегә Һинең тәхетеңдә ултырасаҡ».

¹³ Сөнки Раббы Сионды һайланы, Уны төйәк итергә теләне.

¹⁴ «Тыныс-имен урыным мәңгегә ошо булыр, – тине. – Теләнем, ошонда урынлашам.

¹⁵ Бындағы ризыҡ сикһеҙ бәрәкәткә эйә булыр, Был ерҙәге фәҡирҙәрҙе туйҙырырмын.

¹⁶ Ҡаһиндарын еңеүгә төрөндөрөрмөн, Тоғролары кинәнеп һөйөнөр.

¹⁷ Ошонда Дауыттың ҡеүәтен үҫтерермен, Мәсихем өсөн Мин сыраҡ әҙерләрмен.

¹⁸ Дошмандарын мәсхәрәгә ҡалдырырмын, Башындағы тажы иһә нурланып балҡып торор».