Сығыу 33 - Изге Яҙма

Хоревтан китергә әҙерләнеү

¹ Раббы Мусаға: – Мысырҙан алып сыҡҡан халҡың менән бынан китегеҙ. Мин Ибраһимға, Исхаҡҡа һәм Яҡупҡа, тоҡомоғоҙға бирәм, тип ант иткән ергә барығыҙ, – тине. –

² Алдыңдан Үҙемдең фәрештәмде ебәрәм, ҡәнғәниҙәрҙе, әмөриҙәрҙе, хиттиҙәрҙе, перизиҙәрҙе, хиууиҙәрҙе һәм йевусиҙәрҙе ҡыуып таратам.

³ Һөт һәм бал ағып ятҡан шул ергә барығыҙ. Әммә һеҙ – тиҫкәре халыҡ, шуға күрә Үҙем һеҙҙең менән бармайым, юҡһа юл ыңғайында һеҙҙе харап итеүем бар.

⁴ Кешеләр, был янау һүҙҙәрен ишеткәс, ҡайғыға батты. Бер кем дә биҙәнеү әйберҙәре таҡманы.

⁵ Раббы Мусаға былай тигәйне: – Исраил халҡына еткер: һеҙ – тиҫкәре халыҡ, әгәр ҙә Мин саҡ ҡына һеҙҙең менән барһам, ҡырып бөтөрәсәкмен! Биҙәнеү әйберҙәрен сисеп ташлағыҙ. Ә Мин һеҙҙең менән ни эшләргә икәнен Үҙем ҡарармын.

⁶ Шунда, Хорев тауы итәгендә, Исраил халҡы биҙәнеү әйберҙәрен систе һәм башҡаса таҡманы.

Мусаның махсус сатырҙа Алла менән осрашыуы

⁷ Муса тупламдан ситкәрәк китеп сатыр ҡорҙо һәм уны «осрашыу сатыры» тип атаны. Раббынан берәй нәмә һорарға теләгән һәр кем тупламдан ситтә ҡоролған ул сатырға килә ине.

⁸ Муса сатырға табан йүнәлһә, барыһы ла үҙ сатырҙары ауыҙына баҫып, Муса сатырға ингәнсе артынан ҡарап ҡала торғайны.

⁹ Муса сатырға ингәс, болот бағанаһы аҫҡа төшә, сатырға ингән ерҙә алдына тора, Раббы Муса менән һөйләшә.

¹⁰ Болот бағанаһын күреп, бөтәһе лә үҙ сатырҙары алдында сәждә ҡыла.

¹¹ Раббы Муса менән йөҙмә-йөҙ, дуҫтарса һөйләшә. Шунан Муса тупламға ҡайта, ә Мусаның ярҙамсыһы Нун улы Йушағ сатырҙа ҡала – уны ташлап китмәй.

¹² Муса Раббыға былай тине: – Һин миңә был халыҡты ары алып китергә ҡуштың, ләкин минең менән кемде ебәреүеңде әйтмәнең. Исемең менән беләм һине, тинең, күңелемә күркәмһең, тинең.

¹³ Әгәр ысынлап та шулай икән, ялбарып һорайым, миңә Үҙ ниәтеңде ас, Һине таныйым һәм күңелеңә күркәм булып ҡалайым. Был кешеләр – Һинең халҡың бит!

¹⁴ – Һинең менән Үҙем барам һәм һиңә тыныслыҡ бирәм, – тип яуапланы Раббы.

¹⁵ Муса былай тине: – Әгәр ҙә Һин беҙҙең менән бармаһаң, беҙҙе бынан китергә мәжбүр итмә.

¹⁶ Беҙҙең – мин һәм Һинең халҡыңдың – күңелеңә хуш булыуыбыҙҙың билдәһе нимә? Һинең беҙҙең менән барыуың түгелме? Шуның менән Һин беҙҙе ерҙәге бүтән ҡәүемдәрҙән айыраһың да инде.

¹⁷ Раббы Мусаға: – Мин был үтенесеңде лә үтәйем, сөнки һин Минең күңелемә хушһың һәм Мин һине исемең менән беләм, – тип яуапланы.

¹⁸ – Зинһар, Һин миңә Үҙеңдең шөһрәтеңде күрһәт, – тип үтенде Муса.

¹⁹ Раббы: – Мин бөтә шөһрәтемде һинең алдан үткәрермен, Һинең алда «Раббы» исемен иғлан итермен. Кемгә теләһәм, шуға ҡарата рәхимлемен, Кемгә теләһәм, шуға шәфҡәт күрһәтермен, – тип вәғәҙә итте.

²⁰ – Ләкин һин Минең йөҙөмдө күрә алмаҫһың, – тине Раббы Мусаға. – Кеше, Мине күреп, иҫән ҡала алмай.

²¹ – Бында, Минең эргәмдә, бер урын бар, – тине Раббы. – Шунда ҡая өҫтөнә баҫ.

²² Шөһрәтем эргәңдән үтеп барғанда, Мин һине шул ҡая егенә йәшерермен һәм ҡулым менән ҡаплармын.

²³ Үтеп киткәс, ҡулымды алырмын. Һин Мине арттан ғына күрерһең, әммә йөҙөмдө күрә алмаҫһың.