Ишағыяһ 51 - Изге Яҙма

Раббының Сионды йыуатыуы

¹ «Ғәҙеллеккә ынтылғандар, Раббыны эҙләгәндәр, тыңлағыҙ Мине! Үҙегеҙ уйылып алынған ҡаяға, Үҙегеҙ соҡолоп алынған тау-ташҡа күҙ һалығыҙ.

² Атағыҙ Ибраһимға, һеҙҙе тыуҙырған Сараға ҡарағыҙ. Ибраһимды саҡырғанымда ул яңғыҙ ине, Уға фатихамды бирҙем, нәҫелен арттырҙым.

³ Раббы Сионды йыуатыр, Харабаларын тынысландырыр, Уның сүлен Ғедән баҡсаһына әйләндерер, Далаһын Раббы баҡсаһына әүерелдерер. Ул ерҙә шатлыҡ, һөйөнөс булыр, Раббыға шөкөрана, дан йырланасаҡ.

⁴ Тыңла Мине, халҡым, ҡолаҡ һал, өммәтем! Бына Минән ҡарар-ҡанун сығыр, Ғәҙел хөкөмөмдө халыҡтарға яҡтылыҡ-нур итермен.

⁵ Минең хаҡлығым яҡын, Мин алып килгән ҡотолоу юлға сыҡты. Мин халыҡтар араһында ҡулым менән Ғәҙеллек урынлаштырырмын; Диңгеҙ буйындағы илдәр Миңә өмөт бағлар, Улар Минең ҡөҙрәтемә инаныр.

⁶ Күҙегеҙҙе күтәреп күккә ҡарағыҙ, Аҫҡа – ер йөҙөнә күҙ һалығыҙ: Күктәр төтөн кеүек тараласаҡ, Ер йөҙө кейем һымаҡ туҙасаҡ; Унда йәшәгәндәр себендәй ҡырыласаҡ, Әммә Минең ҡотҡарыуым мәңгелек буласаҡ, Хаҡлығымдың сиге булмаясаҡ.

⁷ Тыңлағыҙ Мине, хаҡлыҡты белеүселәр, Ҡарар-ҡанунымды йөрәгендә йөрөткән халыҡ! Кешеләрҙең хурлауынан ҡурҡмағыҙ, Мәсхәрәләренән хафаға ҡалмағыҙ.

⁸ Сөнки улар көйә ашаған кейем, Ҡорт төшкән йөн һымаҡ булыр. Ә Минең хаҡлығым мәңге ҡалыр, Ҡотҡарыуым быуындан-быуынға дауам итер».

⁹ Ҡалҡ, ҡалҡ, көскә тейен, эй Раббының ҡулы! Боронғо ваҡытта, элекке замандарҙағылай күтәрел! Раһавты һин киҫәк-киҫәк тураҡламаныңмы? Аждаһаны сәнскән Һин түгелме?

¹⁰ Диңгеҙҙе, даръя һыуҙарын ҡоротҡан, Йолоп алғандарың уҙа алһын өсөн Диңгеҙ төбөн юлға әйләндергән һин түгелме?

¹¹ Раббы йолоп алған кешеләр кире ҡайтыр, Ҡыуанышып, гөрләшеп, Сионға килер. Баштары осонда шатлыҡ тажы мәңге балҡыр. Уларҙы шатлыҡ-ҡыуаныс сорнап алыр, Ҡайғы-хәсрәт менән аһ-зар ташлап ҡасыр.

¹² «Һеҙҙе йыуатыусы Мин генә, Мин! – ти Раббы. – Ниңә һеҙ фани кешенән – Үләндәй һулыған әҙәм балаһынан ҡурҡаһығыҙ?

¹³ Һеҙҙе яратҡан, күктәрҙе киргән, Донъяның нигеҙен ҡорған Раббыны нисек онотаһығыҙ? Һеҙҙе ҡырмаҡсы булған залимдың асыуынан Ниңә һәр ваҡыт, көнө буйы тетрәнәһегеҙ? Әммә ҡайҙа һуң ул залимдың асыуы?

¹⁴ Оҙаҡламай бығауҙағы тотҡондар азат буласаҡ, Улар үлмәҫ, ҡәбергә төшмәҫтәр, Икмәк тип зарыҡмаҫтар.

¹⁵ Мин Аллағыҙ Раббымын. Минмен – диңгеҙҙе олотоп, тулҡындарын сайҡалдырған. Минең исемем – Күк ғәскәрҙәре Раббыһы!

¹⁶ Һүҙҙәремде ауыҙыңа һалдым, Һине ҡулымдың күләгәһенә йәшерҙем, Күкте кирҙем, донъяны нигеҙгә ҡуйҙым Сионға: „Һин – Минең халҡым!“ – тинем».

¹⁷ Уян, уян, аяҡҡа баҫ, Йәрүсәлим! Һин Раббының ҡулынан асыу туҫтағын алып эстең. Һине сайҡалдырған туҫтағыңды төбөнә тиклем бушаттың.

¹⁸ Үҙең тыуҙырған барлыҡ улдарҙан Һиңә юл күрһәтеүсе булманы! Үҙең үҫтергән шунса улдарҙың араһынан Бер кем етәкләп барманы!

¹⁹ Икеләтә бәлә килде һиңә! Кем генә һине ҡыҙғаныр икән? Талау һәм һәләкәт, ҡытлыҡ менән ҡылыс – Кем һине йыуата алыр?

²⁰ Улдарың, хәлдән тайған ҡоралай һымаҡ, Һәр урам сатында ята; Раббының асыуы уларҙы шул хәлгә төшөрҙө, Аллаңдың тауышы дәһшәтле!

²¹ Шуға күрә, эй яралы Йәрүсәлим; Шарапһыҙ иҫерек халыҡ, быны ишет!

²² Хакимың Раббы, Үҙ халҡының дәғүәһен яҡлаған Алла былай ти: «Бына һине сайҡалдырған туҫтаҡ, Асыуымдың туҫтағын ҡулыңдан алдым. Башҡаса унан эсмәҫһең.

²³ Мин уны һине ғазаплаусылар ҡулына, Һиңә: „Ергә ят та, өҫтөңә баҫып үтәйек“, – тигән, Арҡаңды урам тупрағы һымаҡ тапағандарға тотторам».