Йермеяһ 15 - Изге Яҙма

Йәһүҙә халҡына һәләкәт

¹ Раббы миңә былай тине: – Муса менән Шемуил ҡаршыма баҫып ялбарһа ла, был халыҡҡа күңелем йомшармаҫ ине. Ҡыу уларҙы күҙ алдымдан, китһендәр!

² Әгәр һинән: «Ҡайҙа барайыҡ?» – тип һораһалар, әйт, Раббы былай ти: «Кемгә үлемесле ауырыу яҙған – шул үлемгә. Кемгә ҡылыс яҙған – шул ҡылысҡа. Кемгә аслыҡ яҙған – шул аслыҡҡа, Кемгә әсирлек яҙған – шул һөргөнгә дусар булһын».

³ Уларҙың башына дүрт төрлө ҡаза ебәрәм, – тип белдерә Раббы. – Ҡырыр өсөн ҡылыс, йолҡҡослар өсөн эттәр, тамаҡлап юҡ итер өсөн күк ҡоштары һәм ҡыр йәнлектәре юллайым.

⁴ Йәһүҙә батшаһы Менашше Хизкияһ улының Йәрүсәлимдә ҡылған ғәмәлдәре арҡаһында Мин уларҙы ер йөҙөндәге барса батшалыҡтар өсөн ҡот осҡос миҫал итәсәкмен.

⁵ «Кем ҡыҙғаныр һине, Йәрүсәлим, Кем һинең өсөн әсенер икән? Хәлеңде һорашырға тип, юлын бүлеп, Кем яныңа килер икән?

⁶ Һин Мине ташланың, – тип белдерә Раббы. – Миңә һыртың менән боролдоң. Шуға ла Мин һиңә ҡул күтәрәм, һәләк итәм; Мин һине йәлләп арыным.

⁷ Халҡымды һәнәк менән елгәргәндәй, Илдең бөтә ҡалаларынан кәбәк кеүек осороп ебәрәм. Уларҙы балаһыҙ ҡалдырам, һәләк итәм, Сөнки яман юлдарын ҡуймайҙар.

⁸ Тол ҡатындарын диңгеҙ ҡомонан да күберәк итермен. Егеттәрҙең әсәләренә ҡаршы Көпә-көндөҙ талаусылар ебәрермен. Көтмәгәндә баштарына дәһшәт менән шом һалырмын.

⁹ Ете бала тапҡан ҡатын Хәлдән тайып аҡтыҡ һулыш ала. Ҡояшы көпә-көндөҙ байыны, Оятына батып, мәсхәрәгә ҡалды. Иҫән ҡалғандарын ҡылысҡа бирәм – Дошмандарына тапшырам», – тип белдерә Раббы.

Йермеяһтың зары

¹⁰ Ҡайғы миңә! Ни тип әсәм мине тыуҙырҙы икән? Мин бөтә ил менән талашып, тартышып йәшәйем. Бер кемгә лә бурысҡа бирмәнем, Бер кемдән дә бурысҡа алманым, Әммә барыһы миңә ҡарғыш яуҙыра.

¹¹ Раббы былай тине: «Һиңә мотлаҡ игелек ҡылып, азат итермен, Бәлә килгән хәсрәтле заманда Дошмандарыңды һиңә ялбарырға мәжбүр итермен.

¹² Тимерҙе, төньяҡтан килгән тимер менән баҡырҙы Кем һындыра ала?

¹³ Бөтә илеңдә ҡылынған барлыҡ гонаһтар өсөн Һинең байлығың һәм хазиналарыңды Дошмандарға еңел табыш итеп бирәм, Йәһүҙә.

¹⁴ Үҙегеҙ белмәгән илдә Дошмандарығыҙға хеҙмәт иттерермен. Минең һеҙгә асыуым ҡабынды, Ул һеҙгә ҡаршы ялҡынланып яна».

¹⁵ Мин Раббыға әйттем: «Эй Раббы, Һин бөтәһен дә белеп тораһың, Иҫеңә төшөр мине, ҡурсала. Мине эҙәрләүселәрҙән үс ал. Һин сабырһың – мине һәләк итә күрмә, Һин тип хурланғанымды онотма.

¹⁶ Һүҙҙәреңде табып, йотоп торҙом, Улар миңә шатлыҡ бирҙе, күңелемә һөйөнөс булды. Сөнки Һин мине Үҙеңдеке тип атаның, Эй Күк ғәскәрҙәре Аллаһы Раббы.

¹⁷ Кәйеф-сафа ҡорғандарҙың араһында ултырманым, Улар менән күңел асманым; Ҡулыңдың аҫтында яңғыҙ ултырҙым, Сөнки мине асыу-ярһыуың менән тултырҙың.

¹⁸ Ни өсөн минең һыҙланыуым баҫылмай? Ниңә йәрәхәтем төҙәлмәй, уңала алмай? Минең өсөн иң кәрәктә ҡороп ҡалыр инеш, Ышанысһыҙ шишмә булырһың микән ни?»

¹⁹ Быға ҡаршы Раббы былай тип яуап бирҙе: «Әгәр ҙә һин Миңә кире ҡайтһаң, Һине йәнә ҡабул итеп, хеҙмәтемә алырмын. Сүп-сарҙан аҫылды айыра белһәң, Минең телем кеүек булырһың. Шул ваҡыт һин халыҡ алдына бармаҫһың, Ә улар һинең алдыңа килер.

²⁰ Мин һине был халыҡ ҡаршыһында Ҡаҡшамаҫ баҡыр диуар итермен. Һиңә ҡабат-ҡабат ташланырҙар, Ләкин һине еңә алмаҫтар. Сөнки Мин һинең менән бергә булырмын, Һине ҡотҡарып азат итермен, – тип белдерә Раббы. –

²¹ Мин һине залимдарҙан азат итермен, Аяуһыҙҙар ҡулынан йолоп алырмын».